Lilo & Stich

Σύνοψη: O σκανταλιάρης εξωγήινος Στιτς το σκάει από ένα πείραμα γενετικής σε έναν μακρινό πλανήτη και προσγειώνεται στη Χαβάη.

Εκεί, τον υιοθετεί ένα μοναχικό κοριτσάκι, η Λίλο. Οι δυο τους θα μας μάθουν τι θα πει αφοσίωση, φιλία και «οχάνα» που στην παράδοση της Χαβάης σημαίνει οικογένεια.

Άποψη: Λίγο περίεργη η περίπτωση του εν λόγω ριμέικ, από την άποψη ότι από την πρωτότυπη ταινία έχουν περάσει μόλις 23 χρόνια, και παρότι έχει αγαπηθεί με το πέρασμα του χρόνου, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι έχει αποκτήσει το θρυλικό status άλλων τίτλων της Disney που απέκτησαν live action εκδοχές από όταν ξεκίνησε η συγκεκριμένη μόδα.

Ειδικά από τη στιγμή που αυτή η επανεκτέλεση αλλάζει ελάχιστα πράγματα, και μάλιστα όχι τόσο ουσιώδη, ποντάροντας στη νοσταλγία για το φιλμ του 2002.

Όπως έχει συμβεί με τη συντριπτική πλειοψηφία των live action διασκευών δοκιμασμένων επιτυχιών του στούντιο, η σύγκριση σε σχέση με το πρωτότυπο animation οπτικά είναι εις βάρος της νέας βερσιόν, καθώς υπάρχουν περιορισμοί που δεν ισχύουν στο κινούμενο σχέδιο οι οποίοι αναγκαστικά οδηγούν σε λιγότερο ευφάνταστα ευρήματα. Ακόμη και η μετάβαση των εξωγήινων χαρακτήρων από το δισδιάστατο σκίτσο στην τεχνική του CGI αφαιρεί πόντους από τη χάρη του αρχικού τους σχεδιασμού.

Αλλά το πλέον ασυγχώρητο είναι πως εδώ όλα μοιάζουν πολύ ψυχρά υπολογισμένα, υπερβολικά πολύ συνταγογραφημένα, γεγονός που βλάπτει ανεπανόρθωτα τα συναισθηματικά διακυβεύματα της ιστορίας και τελικά αποστασιοποιεί τον θεατή.

Αρκεί κανείς να βάλει δίπλα τις δύο σκηνές σε πρωτότυπο και ριμέικ όπου πάνω στην αιώρα η Nani τραγουδάει στη Lilo το «Aloha Oe» για να βγάλει τα όποια σχετικά συμπεράσματα...

Η αίσθηση του «φτωχού συγγενή» επεκτείνεται και σε άλλα στοιχεία, από τη δράση που δεν είναι εξίσου χορταστική (ειδικά η κορύφωση «πάσχει» πολύ) μέχρι το χιούμορ που, όταν δεν είναι συγκρατημένο σε βαθμό νερόβραστο, έχει την ατυχία να στηρίζεται και πάνω σε δυο ιδιαίτερα ανόρεχτες ερμηνείες από τους Billy Magnussen και Zach Galifianakis, με τον δεύτερο ειδικά να αδικεί πολύ τον εαυτό του.

Μένουν ως πινελιές που αφήνουν μια θετική επίγευση η ατμόσφαιρα παιδικής αθωότητας που δεν έχει θυσιαστεί (γιατί έχουν υπάρξει μεταφορές του στούντιο τα τελευταία χρόνια που το έχουν πράξει αυτό, βλάπτοντας την αίσθηση του παραμυθιού) και κάποιοι δεύτεροι ρόλοι που κάνουν πιο πλούσια την τελική εικόνα, όπως η ηρωίδα που υποδύεται η Tia Carrere η οποία δεν υπήρχε στην προγενέστερη βερσιόν.

Με αυτά τα δεδομένα στο τραπέζι, δεν θα ήταν άδικο για τον οποιονδήποτε να ισχυριστεί πως πρόκειται για μια από τις πλέον αδύναμες απόπειρες της Disney τα τελευταία χρόνια να ξαναπεί ανανεωμένα τις παλιότερες ιστορίες της, και με το κοινό να έχει κατά τα φαινόμενα κουραστεί με το εν λόγω trend, μπορεί να είναι κοντά το κατάλληλο timing για μια επιστροφή σε «φρέσκα», και όχι ξαναζεσταμένα, σενάρια.