Κηδεία είναι, θα περάσει

Σύνοψη: Ο Γκρεγκόριο για να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία της αδικοχαμένης γυναίκας του ταξιδεύει μέχρι το Σανλούκαρ μαζί με τα τρία του παιδιά για να έρθουν πιο κοντά και να πετάξουν τις στάχτες της στο Γουαλδακιβίρ.

Άποψη: Τέσσερα χρόνια μετά το “La Despedida” ο Ισπανός Αλβάρο Ντίαζ Λορέντζο δεν δείχνει να έχει τελειώσει με θανάτους και στάχτες αφού για ακόμα μια φορά ο σκοπός του είναι να βγάλει ουσία από ένα ταξίδι και μία οικογένεια τους οποίους ενώνει ο ξαφνικός χαμός της μητέρας. Με ένα χίπικο βανάκι τους βλέπουμε να ταξιδεύουν στα νότια της Ισπανίας όμως το κλίμα κάθε άλλο παρά βαρύ θα είναι αφού η πολυπολιτισμικότητα με την οποία θα έρθει αντιμέτωπος ο πατέρας ελαφραίνει την διάθεση κατά πολύ. 

Ο παλαιών αρχών πατέρας και αμετανόητος οπαδός της Ρεάλ Μαδρίτης, στον ρόλο ο Τζόρντι Σάντσεζ, είναι ο λόγος που η οικογένειά του έχει αποξενωθεί ενώ οι τρόποι του δεν αφήνουν στα παιδιά του και πολλές επιλογές. Εκεί ακριβώς έρχεται και το σενάριο του Λορέντζο για να παντρέψει όλα τα διαφορετικά κοινωνικά στοιχεία της σύγχρονης Ισπανίας ενάντια στις παγιωμένες σκέψεις ενός μεσήλικα άντρα και το φέρνει εις πέρας με άρτιο χιουμοριστικό τρόπο, χωρίς να προσβάλλει καμία μειονότητα ή κοινωνική ομάδα αλλά προσεγγίζοντας διάφορα ζητήματα με καυστικούς οδούς. Οι γεωπολιτικές αναφορές για το Γιβραλτάρ από Ισπανούς εθνικόφρονες αστυνομικούς ίσως είναι και η καλύτερη στιγμή της ταινίας αλλά ο έγχρωμος Βάσκος σύντροφος του γιού του Γκρεγκόριο και ο χίπης φίλος της κόρης του εκμεταλλεύονται τις ιδιότητες τους για έξυπνο χιούμορ. Η κόντρα του πατέρα με τον γαμπρό του είναι η μετενσάρκωση της αιώνιας κόντρας Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα σε απολαυστικές σπόντες.

Όχι και άδικη η τεράστια εμπορική της επιτυχία στην Ισπανία αν αναλογιστούμε τις ευχάριστες παρουσίες των ηθοποιών (και της Ρόσι Ντε Πάλμα, αιώνιας... μούσας του Πέδρο Αλμοδοβάρ) και του φρέσκου, ανανεωτικού σεναρίου που καταδέχεται να γίνει συγκινητικό μόνο στο τέλος όταν ο πατέρας καταλαβαίνει όλα τα λάθη του παρελθόντος και αποδέχεται τα παιδιά του όπως είναι. Ευτυχώς για εμάς η ταινία δεν αλλάζει χαρακτήρα ούτε σε αυτά τα τελευταία λεπτά συγκίνησης αλλά εμμένει στην αρχική της υπόσχεση για γέλιο. Το “Lord Give Me Patience” σίγουρα δεν είναι η ταινία που θα θυμάστε για καιρό αλλά θα σας διασκεδάσει ανέλπιστα.