Η λιμουζίνα

Αποτυχημένη άσκηση ύφους

Παρίσι, Μάης του ’68. Ο Νίκος Κουρής υποδύεται έναν Έλληνα φοιτητή της Σορβόνης. Κάθε μέρα κάθεται στο αγαπημένο του καφενείο περιστοιχισμένος από τους ίδιους τύπους, που αποδεικνύεται ότι είναι οι διάσημοι συγγραφείς Μπέκετ και Αραμπάλ. Τη μονοτονία του χρόνου ταράζει η γνωριμία του με μια νεαρή Γαλλίδα που του συστήνει ένας κοινός Γερμανός φίλος. Αποφασίζουν να κάνουν οδικώς ένα ταξίδι στην Ελλάδα και ξαφνικά γίνεται ένα άλμα στο χρόνο και ταξιδεύουν με ένα ολοκαίνουριο αυτοκίνητο στο παρόν. Γνωρίζουν διάφορους απίθανους τύπους (έναν Έλληνα μικροαπατεώνα με καλλιτεχνικές τάσεις, τον Αμερικανό συγγραφέα Νόρμαν Μέιλερ –ειρήσθω εν παρόδω όλοι οι συγγραφείς μιλούν άψογα ελληνικά) και βιώνουν διάφορες παράδοξες καταστάσεις.

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος πάνω σε ένα δικό του σενάριο βασισμένο σε συλλογή διηγημάτων του Ζάχου Ε. Παπαζαχαρίου προσπαθεί αφενός να ανατρέξει στα φοιτητικά του χρόνια στο Παρίσι και αφετέρου να παραθέσει τις προτιμήσεις του στη λογοτεχνία, στη μουσική (Μότσαρτ, Μπρασένς –η Γαλλίδα εμφανίζεται λικνιζόμενη υπό τους ήχους ενός τραγουδιού του), στην κινηματογραφική αφήγηση (χρήση του fade out, η αγάπη του στις road movies, στον σουρεαλισμό του Μπουνιουέλ. Όσο βρισκόμαστε στο Παρίσι υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον. Η «αποσταγματική» αφήγηση είναι ενδιαφέρουσα και υποστηρίζεται από τις καλές ερμηνείες του Κουρή, του Δημήτρη Καταλειφού ως Μπέκετ, καθώς και του Αντριαν Φρόιλινγκ (ο Γερμανός). Και ίσως εκεί έπρεπε να παραμείνει η δράση. Όταν αρχίζει το ταξίδι, η ταινία αποδυναμώνεται, το σενάριο είναι ισχνό, η καταστάσεις άνευρες, οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται και το παράδοξο υπερμεγεθύνεται.

Το αποτέλεσμα: η αφήγηση χάνει τη γοητεία της, δεν σε παρασύρει και απλώς πότε-πότε βγάζει εύκολο γέλιο. Ενδεχομένως το όλο εγχείρημα να ήταν πιο λειτουργικό ως λογοτέχνημα, αλλά κινηματογραφικά αναλύθηκε γρήγορα και βρίσκεσαι να αναρωτιέσαι αν βλέπεις μια άσκηση ύφους και τις ποικίλες αναφορές ενός ικανού σκηνοθέτη. Μόνο οι καλές ερμηνείες, όπως προανέφερα –σημειώνεται η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Λευτέρη Βογιατζή- καταφέρνουν να δώσουν μία ενδιαφέρουσα πινελιά στο συνολικό έργο.

Δημήτρης Κιαχίδης