Η φαμίλια

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία στην Αργεντινή των 80s, προσπαθεί να ελιχθεί μεταξύ θρίλερ και πολιτικοκοινωνικής παραβολής και κάπου τα καταφέρνει, κάπου όχι.

Τρομερός ο Γκιγιέρμο Φραντσέλα στον ρόλο του πατέρα, ανατριχιαστικός, με παγωμένη ματιά, σχεδόν supernatural διαβολικός, αλλά σε μεγάλη αποσταση όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, τόσο ερμηνευτικά, όσο και σαν συνολική σκιαγράφηση χαρακτήρων. Είναι, πως αλλιώς να το γράψω, κάπως σαν το σενάριο να "μεγαλοπιάστηκε", να θέλησε να καταπιαστεί με πολλά και τελικά να τα είπε όλα απλά ανεκτά.

Εκεί χάνει την ευκαιρία ο Πάμπλο Τραπέρο (που βραβεύτηκε για την σκηνοθεσία του στο Φεστιβάλ της Βενετίας) να κάνει μια πραγματικά μεγάλη ταινία. 

Σύνοψη: Η οικογένεια Πούτσιο μοιάζει με οικογένεια πρότυπο: ο πατέρας; Ένας έντιμος οικογενειάρχης που αγαπά τα παιδιά του και ασχολείται ακόμα και με τις σχολικές εργασίες της μικρής του κόρης. Η μητέρα; Αφοσιωμένη δασκάλα και τέλεια νοικοκυρά. Τα παιδιά; Καλοί μαθητές που σίγουρα θα διαπρέψουν στο μέλλον! Και όμως.. όλα αυτά είναι μία βιτρίνα. Στην πραγματικότητα ο πατέρας δεν είναι παρά ο βάναυσος αρχηγός μιας συμμορίας κακοποιών που απαρτίζεται από την σύζυγό και τα παιδιά του. Απαγάγουν και αιχμαλωτίζουν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι νέους και πλούσιους ανθρώπους. Τους βασανίζουν και όταν τελικά εισπράττουν τα λύτρα, τους εκτελούν ψυχρά.