The Hunger Games: Mockingjay 1

Αναμένοντας το φινάλε

Σπάνια συμβαίνει το δεύτερο μέρος να είναι καλύτερο από το πρώτο σε ένα κινηματογραφικό franchise υπερ-περιπέτειας εφηβικής κατανάλωσης. Με το "The Hunger Games: Catching fire", ίσχυσε κάτι ανάλογο, επομένως ήταν λογικό οι προσδοκίες για το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο να ήταν αντίστοιχες. Γεγονός που επίσης αναμενόμενα, οδήγησε στους παραγωγούς να το τεντώσουν σε δύο μέρη (και ισάριθμες ταινίες), δυστυχώς.

Kαι αυτό διότι για να απλωθεί (ας πούμε) ομοιόμορφα η δράση και στα δύο φιλμ, η ταινία του Φράνσις Λόρενς κατεβάζει ταχύτητα τόσο σεναριακά, όσο και στο κομμάτι του θεάματος, πλατειάζοντας αρκετά και προϊδεάζοντας για ένα γκράντε φινάλε. Οκ, θα το δουμε όταν έρθει η ώρα του (σε έναν χρόνο), το θέμα είναι εδώ τι γίνεται. Και δεν γίνονται πολλά, σίγουρα όχι όσα περιμέναμε.

Πλέον δεν βρισκόμαστε στις αρένες των μονομαχιών, αλλά στην λασπουριά των πεινασμένων λαϊκών στρωμάτων, συνθήκη που έχει αλλάξει εντελώς και την χρωματική παλέτα της ταινίας, στο πιο γκρίζο και μουντό. Η πολιτική αλληγορία περνά σε πρώτο πλάνο (αν και αρκετά προφανής και επιδερμική), η Τζένιφερ Λόρενς αποδεικνύει ξανά ότι είναι ιδιαίτερα χαρισμάτική και δεν κάνει πλάκα στον ρόλο της, το υποστηρικτικό καστ των β' ρόλων διαθέτει κύρος ώστε να μην κυλήσει η προσπάθεια προς την γραφικότητα, υπάρχει και ικανοποιητικό σασπένς,

Όλα όμως είναι κουρδισμένα για να μας δημιουργήσουν την αναμονή για την επόμενη ταινία, ακόμα και ο Φράνσις Λόρενς στην σκηνοθεσία παίζει "καθυστερήσεις", τακτική αρκετά εκνευριστική.

Δεν μπορεί κάποιος ψύχραιμος παρατηρητής πάντως να μην διαπιστώσει, ότι με τα ups & downs του, το κινηματογραφικό "Hunger Games" αποσπά από το "Twilight" τα πρωτεία στην εφηβική sci-fi κουλτούρα, ως περισσότερο ουσιώδες κινηματογραφικό πόνημα, με ειλκρινείς αρετές.

Α.Κ.