Σύνοψη: Ο Daya είναι ένας ηλικιωμένος άνδρας, που νιώθει ότι φθάνει η στιγμή του θανάτου του. Ζητάει από τον γιό του, τον Rajiv, να τον πάει στο Βαρανάσι, στις όχθες του ιερού Γάγγη, για να σώσει την ψυχή του, πεθαίνοντας εκεί. Το ταξίδι που θα κάνουν, θα τους φέρει πιο κοντά, θα γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους αλλά και ο ένας θα μάθει πολλά για τον άλλο. Και ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη σωτηρία της ψυχής.

Άποψη: Ο Shubhashish Bhutiani είναι ένας νεαρός Ινδός σκηνοθέτης, που με την πρώτη του ταινία δείχνει ότι αξίζει την προσοχή μας, δημιουργώντας προσδοκίες για το μέλλον. Η «Σωτηρία της Ψυχής» είναι το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ της Βενετίας του 2016, κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης ταινίας στην κατηγορία Biennale College Cinema Awards, για νέους σκηνοθέτες. Η ταινία κινείται κάπου ανάμεσα στο σινεμά της ποιητικής απλότητας και του κοινωνικού σχολίου του Abbas Kiarostami, στην ινδική θεοσοφία και κοινωνικό προβληματισμό για την σύγχρονη Ινδία του μεγαλύτερου Ινδού σκηνοθέτη Satyajit Ray και το «Tokyo Story» του Yasujiro Ozu, ως προς την διεισδυτική ματιά στις διαφορές των γενεών. Ταυτόχρονα όμως καταφέρνει να μην μοιάζει απόλυτα με τίποτα από όλα αυτά και εκεί έγκειται η μεγαλύτερη επιτυχία της ταινίας.

Μία ταινία που συνδυάζει την ινδική φιλοσοφία και θρησκευτικότητα, με τον μυστικισμό και την πίστη στην μεταθανάτιο ζωή και την μετενσάρκωση που διαπερνά τις ασιατικές θρησκείες, με τον ρεαλιστικό τρόπο αποτύπωσης της σημερινής Ινδίας, μακριά από κάτι εξωτικό και τουριστικό. Η ίδια ταινία αν είχε γίνει από ευρωπαίο ή αμερικανό σκηνοθέτη, θα μπορούσε να είχε γίνει μία κομεντί ψευτοαυτογνωσίας ή όπως στο «The Best Exotic Marigold Hotel» θα υπήρχε το μετααποικιοκρατικό βλέμμα του δυτικού, που δεν έχει χάσει την οριενταλιστική οπτική του 19ου αιώνα μιας φαντασιακής Ανατολής. Γι’ αυτό και ο θεατής πρέπει έστω και λίγο να εγκαταλείψει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο δυτικά των Ουραλίων.

Ο Ινδός σκηνοθέτης αντιμετωπίζει με αφοπλιστική ειλικρίνεια αυτό που συμβαίνει στην χώρα του και τον πολιτισμό του. Το πώς δηλαδή η πλατωνικής σύλληψης υπόσταση της ψυχής, ως κάτι που είναι εγκλωβισμένο στο σώμα και περιμένει το θάνατο ως λύτρωση, υπάρχει στην ινδική κουλτούρα, σε συνδυασμό με τον ανατολίτικο ανιμισμό. Δεν θα πρέπει λοιπόν μέσα σε αυτά τα πλαίσια να μας παραξενεύει που ο ηλικιωμένος άνδρας πηγαίνει στο ξενοδοχείο Σωτηρία στις όχθες του Γάγγη προκειμένου να βρει την σωτηρία του, δια του θανάτου, διότι αν για εμας αυτό φαντάζει ένα σουρεαλιστικό σενάριο, για τον σκηνοθέτη αποτελεί μία δική του ανάγνωση των αντιλήψεων που υπάρχουν στην Ινδία. Αυτές τις αντιλήψεις προσπαθεί να συγκεράσει, από την μία του παρελθόντος μέσα από τον πατέρα, που ζει ακόμα σε μία άλλη, πιο παραδοσιακή Ινδία, που στην εποχή του μόλις είχε γίνει ανεξάρτητο κράτος και επιζητούσε την κοινωνικοπολιτική αλλά και πνευματική αυτονομία, και από την άλλη του γιου που ζει στην σύγχρονη και περισσότερο δυτικότροπη, Ινδία. Αυτές οι αντικρουόμενες απόψεις των γενεών το φέρνουν σε εκλεκτική συγγένεια με το αριστούργημα του Ozu. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τον Adil Hussain ως γιο (ο πατέρας του Πι, στην «Ζωή του Πι») και ο Lalit Behl ως πατέρας, που είναι τουλάχιστον εξαιρετικοί. Ως ηχητικό background θα μπορούσαμε να ακούμε το «Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, σαν ταξιδάκι αναψυχής…» που συμπυκνώνει το νόημα της ταινίας. Ένα ινδικό διαμαντάκι, που ομορφαίνει την ψυχή μας βλέποντάς το, και νιώθεις ότι μόλις τελειώσει θα έρθει και η σωτηρία της δικής σου ψυχής.

Πρώτη δημοσίευση: 5 Jul 2018, 10:20
Ενημέρωση: 12 Jul 2018, 09:16
Τίτλος:
Hotel Salvation (Η σωτηρία της ψυχής)
Είδος: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
102
Εταιρία διανομής: 
Release: 
5 Ιουλίου 2018

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
19 ώρες

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos