Here

Σύνοψη: Η ιστορία ταξιδεύει από γενιά σε γενιά, αποτυπώνοντας την ανθρώπινη εμπειρία στην πιο αγνή της μορφή, με τον φακό τοποθετημένο στο ίδιο σημείο.

Άποψη: Τριάντα χρόνια μετά τον οσκαρικό θρίαμβο του Φόρεστ Γκαμπ, ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Ζεμέκις, ο σεναριογράφος Έρικ Ροθ και οι πρωταγωνιστές Τομ Χανκς και Ρόμπιν Ράιτ, ενώνουν τις δυνάμεις τους για μια ιστορία που και εδώ παίζει με τον χρόνο.

Στον Φόρεστ, ο Τομ Χανκς περιηγούνταν μέσα στην αμερικανική ιστορία σε μια ρεβιζιονιστική προσέγγισή της, ενώ εδώ το σπίτι είναι αυτό που παρότι παραμένει ακίνητο σε ένα αιώνιο εδώ που ξεκινά από την εποχή των δεινοσαύρων και φτάνει στην εποχή του Covid, βλέπει τον χρόνο να το αλλάζει και να το αναδιαμορφώνει. Όχι μόνο λόγω της διαφορετικής διακόσμησης που φέρει ανά εποχή, αλλά και λόγω των διαφορετικών κατοίκων του που το επηρεάζουν και το αλλάζουν.

Ο Ζεμέκις, και φυσικά το κόμικ στο οποίο βασίζεται, παίρνει αφορμή από την ιδέα τι να υπήρχε άραγε εδώ πριν από εμάς; Ποιοι να έμεναν στο σπίτι μας και ποια να ήταν η ζωή τους;

Το να καταλήξει αυτό να γίνει μια ταινία 104 λεπτών σίγουρα το καθιστά τολμηρό εγχείρημα και αρκετά πειραματικό και ως τέτοιο είναι αξιοθαύμαστο, δεδομένων και των τελευταίων ταινιών του Ζεμέκις (Πινόκιο, Μάγισσες και Welcome to Marwen) που δεν λειτούργησαν.

Στο Εδώ, αν και αποτυγχάνει να λειτουργήσει δραματουργικά, έχει μια 90s ευαισθησία, μια καλαισθησία και μια ευχάριστη και συγκινητική ιστορία που δεν σε αφήνει αδιάφορο.

Ωστόσο, μπλέκει τις υπόλοιπες αφηγήσεις, που οι περισσότερες, εκ του αποτελέσματος, φαντάζουν αχρείαστες. Γιατί να δούμε τους δεινόσαυρους ή τους Ινδιάνους που υπήρχαν στο ίδιο μέρος χρόνια πριν, ή το σπίτι την εποχή της Αμερικανικής Επανάστασης ή της Μπελ Επόκ;

Μπορεί ως εισαγωγή να έλεγε κάτι ως προς την πορεία μέσα στον χρόνο, και το πώς μεταβάλλεται ένας χώρος, αλλά το να σπάει η εικόνα συνεχώς σε κάδρα και υποκάδρα, στα οποία περιδιαβαίνουμε συνεχώς στις διάφορες χρονικότητες, πέραν αυτής από τα 40s μέχρι σήμερα που κινείται η ιστορία του Τομ Χανκς, καταλήγει όχι απλώς να αποσυναρμολογεί την ιστορία, αλλά και την κάνει να φαίνεται πιο ρηχή.

Καλές οι προσπάθειες των Χανκς και Ράιτ, και σίγουρα πολύ όμορφη η ιστορία ενός ζευγαριού, που κατέληξε να είναι μαζί, κόντρα στις επιθυμίες των γονιών του και κόντρα στις επιθυμίες της ίδιας να ζήσει εδώ (με ένα έξυπνο και βαθιά συγκινητικό κλείσιμο-λυτρωτικό και απελευθερωτικό ακόμα και ως προς την συμβολική χρήση της κάμερας).

Λίγη άβολη είναι όμως η ψηφιακή αναγέννηση (αυτό που έκανε ο Σκορτσέζε στον Ιρλανδό) των δύο πρωταγωνιστών, που σε μεγάλο μέρος της ταινίας είναι σε διαφορετική ηλικία από την τωρινή τους. Η φωνή τους μοιάζει πιο μεσήλικη από την νεανική που θα έπρεπε να είχαν ως νέοι, ενώ και η όψη τους μοιάζει στην καλύτερη σαν να έχουν πέσει πεντακόσια φίλτρα του Instagram, στην χειρότερη σαν ανθρωπόμορφα ρομπότ.

Ο Ζεμέκις έχει μια παιδική σχεδόν λαχτάρα να πειραματίζεται με το σινεμά και την τεχνολογία του, από την εποχή του Back to the Future μέχρι το Πολικό Εξπρές και το Beowulf, απλώς η πρωτοτυπία δεν είναι απαραίτητα χρηστική και ο τεχνολογικός φορμαλισμός μπορεί εν τέλει να κατακρεουργήσει την δραματουργία.