Το γόνατο της Αχέντ

Σύνοψη: Eνας επιτυχημένος σαραντάρης Ισραηλινός σκηνοθέτης ταξιδεύει σε ένα απομακρυσμένο χωριό στην έρημο για να παρουσιάσει την ταινία του.

Εκεί θα συναντήσει τη Γιαχαλόμ, μία υπάλληλο του Υπουργείου Πολιτισμού και θα έρθει αντιμέτωπος με δύο εκ των προτέρων χαμένες μάχες: τον θάνατο της ελευθερίας στην πατρίδα του, και τον θάνατο της μητέρας του.

Άποψη: Τρία χρόνια μετά την πρώτη προβολή της νέας ταινίας του Ναντάβ Λαπίντ στις Κάννες, όπου έφυγε με το Βραβείο της Επιτροπής, έφτασε η ώρα να προβληθεί στην χώρα μας και δεν θα υπήρχε σωστότερο ή χειρότερο timing.

Η Αχέντ Ταμινί είναι μια παλαιστίνια ακτιβίστρια η οποία συνελήφθη και φυλακίστηκε το 2018 σε ηλικία 16 ετών, με τους Παλαιστινίους να την θεωρούν ηρωίδα και τους Ισραηλινούς τρομοκράτισσα. Ένας ισραηλινός βουλευτής είχε προτείνει να την πυροβολήσουν στο γόνατο.

Ένας ισραηλινός σκηνοθέτης αποφασίζει να κάνει ταινία το συγκεκριμένο πραγματικό συμβάν, ενώ παράλληλα ταξιδεύει σε ένα απομακρυσμένο χωριό για να μιλήσει για μια προηγούμενη δουλειά του.

Ο βραβευμένος με Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο το 2019 για τα Συνώνυμα, αποφασίζει να μιλήσει για όλες τις Αχέντ του κόσμου, όλους τους ανθρώπους που καταπιέζονται από απολυταρχικά καθεστώτα όπως είναι αυτό της χώρας του, την οποία ξεμπροστιάζει με θράσος και ειρωνεία.

Κάθε σκηνοθέτης κάποια στιγμή καταλήγει να κάνει μια αυτοαναφορική ταινία και ο Λαπίντ είχε βιώσει κάτι αντίστοιχο το 2014, όταν είχε επισκεφτεί μια Βιβλιοθήκη για να μιλήσει για μια ταινία του και το υπουργείο Πολιτισμού είχε προαποφασίσει τι θα συζητηθεί. Με το Γόνατο της Αχέντ, κάνει μια συνειδητά πολιτική ταινία ακόμα και αν την μεταφέρει στον κόσμο του σινεμά, καθώς σαν άλλος γουντιαλενικό Χάρι Μπλοκ από το Deconstructing Harry, επιστρέφει στα πάτρια να μιλήσει για το έργο του, αλλά με επίκεντρο όχι την δημιουργικότητα και τις εμπνεύσεις από το παρελθόν, αλλά την καταστολή της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης και της υποταγής όλων σε συγκεκριμένες νόρμες και θεματικές.

Όπως του αναφέρει η υπάλληλος του υπουργείου, μπορεί να μιλήσει για οικογενειακά ζητήματα, συναισθήματα και σχέσεις ή για την εβραϊκότητα, το Ολοκαύτωμα, την Shoah αλλά σε καμία περίπτωση δεν του επιτρέπεται να ασκήσει κριτική στο καθεστώς.

Σίγουρα ο Λαπίντ δεν φοβάται να αναδείξει όλη την σκοτεινιά και τον φασισμό της μόνης «δημοκρατικής χώρας στην Μέση Ανατολή», όπως είθισται να λένε δυτικά κράτη για τον σύμμαχό τους.

Ωστόσο, γρήγορα από το θάρρος περνάει στην οργή, μιας και καταλήγει σε μια οργισμένη αντίδραση του ήρωα-alter ergo του, ξεφεύγοντας από το μέτρο και φτάνοντας σε μια μανιφέστο τοποθέτηση ενός στρατευμένου σινεμά. Ο Avshalom Pollak είναι εξαιρετικός σε έναν ρόλο ενός ανθρώπου που καλείται σαν άλλος ήρωας του Κιαροστάμι, να διαχειριστεί το πένθος και την απώλεια. Ένα πένθος τόσο προσωπικό όσο και συλλογικό, καθώς μέσα από τις μνήμες του ξεπηδά η ιστορία ενός έθνους. Από την θέλησή του βέβαια να πει την δική του πλευρά, δεν αφήνει χώρο στην υπάλληλο του υπουργείου, κάνοντάς την να φαίνεται απλώς ένα φερέφωνο του καθεστώτος, με την δική της οπτική γωνία να παραγνωρίζεται, μέχρι το δραματικό φινάλε.