Freud's last session

Σύνοψη: Λονδίνο, 3 Σεπτεμβρίου 1939. Ο κόσμος βρίσκεται στο χείλος του πολέμου. Τις τελευταίες μέρες του, ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ενώ έχει πρόσφατα δραπετεύσει με την κόρη του από το ναζιστικό καθεστώς, δέχεται επίσκεψη από τον καθηγητής της Οξφόρδης Κ. Σ. Λιούις.

Την ημέρα αυτή, δύο από τα μεγαλύτερα μυαλά του εικοστού αιώνα συμμετέχουν σε μια μνημειώδη συνεδρία σχετικά με την πίστη στο μέλλον της ανθρωπότητας και την ύπαρξη του Θεού, μεταξύ άλλων.

Άποψη: Πρόσφατα είδαμε στην Ελλάδα να ανεβαίνει στο θέατρο το έργο Ο Επισκέπτης του Έρικ Εμάνουελ Σμιτ από τον Σωτήρη Τσαφούλια, στο οποίο λίγο πριν τον πόλεμο ο Φρόιντ δέχεται στο σπίτι του έναν άγνωστο, μυστηριώδη επισκέπτη και συζητούν περί θεού, ζωής και θανάτου. Το έργο γράφτηκε το 1993. Δέκα χρόνια αργότερα γράφτηκε το βιβλίο The Question of God από τον Armand Nicholi, το οποίο αργότερα έγινε θεατρικό ως Η Τελευταία Συνεδρία του Φρόιντ, στο οποίο ο άθεος πατέρας της ψυχανάλυσης δέχεται την επίσκεψη στην έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από ένα συγκεκριμένο και υπαρκτό πρόσωπο, τον θεολόγο και μετέπειτα συγγραφέα των Χρονικών της Νάρνια, Κ.Σ. Λιούις.

Η ταινία του Matthew Brown που την συνέγραψε με τον Mark St. Germain, τον θεατρικό συγγραφέα που έγραψε και το ομώνυμο θεατρικό, είναι μια ξεκάθαρα θεατρικής φύσης ταινία που όσο και αν στέκει σε μια σκηνή με επιτυχία, άλλο τόσο δεν αποδίδεται κινηματογραφικά, μια τέχνη της εικόνας και όχι μόνο των λόγων.

Ένα διαλογικό μπρα ντε φερ, από αυτά που μας σύστησε το Δείπνο με τον Αντρέ του Λουί Μαλ, τις ταινίες δηλαδή συζήτησης που δεν υπάρχει καμία άλλη δράση πέρα από τον διάλογο δύο ανθρώπων, κάτι που πέτυχε στην ταινία του Μαλ αλλά σχεδόν πουθενά αλλού δεν αποδόθηκε με επιτυχία.

Κλεισμένοι στο σπίτι του Φρόιντ, με λίγες εμβόλιμες σκηνές από τα παιδικά χρόνια του Λιούις ή από την ζωή της κόρης του Φρόιντ, που ανησυχεί για τον άρρωστο πατέρα της, οι δύο άντρες μιλούν για την έννοια της πίστης, ο καθένας από το δικό του πρίσμα, αλλά καταλήγουν να μιλούν για τα αγαπημένα φροϋδικά θέματα συζήτησης και ανάλυσης, δηλαδή η σχέση με τους γονείς και το σεξ.

Καθόλα ακαδημαϊκό, σκοτεινό χρωματικά για να αποδίδει την καταχνιά του πολέμου που μόλις έχει αρχίσει να πυροδοτείται, όπως ενημερωνόμαστε από το ραδιόφωνο που ακούει ο ηλικιωμένος Φρόιντ, σε μια συνεδρία που θα τον φέρει σε σύγκρουση με τα πιστεύω του και με έναν συζητητή που έχει πολλά να πει και μπορεί να υποστηρίξει τις δικές του θεολογικές θέσεις, χάρη στο καλογραμμένο σενάριο σε επίπεδο διαλόγων.

Ο Άντονι Χόπκινς είναι εξαιρετικός ακόμα και όταν αναπνέει, επομένως είναι περιττή οποιαδήποτε αναφορά στην ερμηνεία του, που ούτως ή άλλως ανεβάζει την ταινία και βοηθά τον θεατή να κρατήσει το ενδιαφέρον του για αυτή, μιας και μόνο κάποιος που είτε έχει λατρεία στον Χόπκινς είτε στον Φρόιντ και θέλει να  τον ακούσει να μιλάει για θεό, σεξ και πατέρα, δεν θα κουραστεί από την ταινία, που ήδη στα μέσα έχει εξαντλήσει το θέμα της.