Ένας άλλος κόσμος

“Σε όλους μας αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία” ακούγεται να λέει σε κάποια στιγμή της ταινίας ο Σεμπάστιαν, ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Τζ.Κ. Σίμονς, και αυτή η φράση ταιριάζει γάντι (και) στην περίπτωση του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Γιατί, με τη νέα, ιδιαίτερα φιλόδοξη και τεχνικά άρτια αυτή ταινία του, ο 40χρονος δημιουργός δικαιούται να περιμένει ακόμη και από τους πιο δύσπιστους (εκείνους, δηλαδή, που χλευάζουν τις τηλεοπτικές του δουλειές και απέρριψαν ως εξαιρετικά γλυκανάλατο το “Αν”, την πρώτη του ταινία) να παραδεχτούν πως, αν μη τι άλλο, έχει ωριμάσει πια ως κινηματογραφιστής.

Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι αυτή τη φορά τολμά να καταπιαστεί με την κοινωνικοπολιτική και οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, αλλά και με το πόσο εμπνευσμένα, επιδέξια, αλλά και ευσυνείδητα καταφέρνει να τη χρησιμοποιήσει ως “φόντο” για τις τρεις – επιμέρους, αλλά και αλληλένδετες, μέσω ενός αξιοσημείωτα “μαστόρικου” μοντάζ – ιστορίες αγάπης που συνθέτουν την πλοκή της ταινίας του. Τρεις ιστορίες αγάπης που ενώνουν τρεις Έλληνες από διαφορετικές γενιές με τρεις ξένους από διαφορετικές πατρίδες και με διαφορετικά κοινωνικά backgrounds, οι οποίοι έρχονται στην Ελλάδα με ολότελα διαφορετικό σκοπό ο καθένας τους. Όλους τους, όμως, στη γωνία τους περιμένει ο παντοδύναμος έρωτας.

Στην πρώτη ιστορία με τον – προφητικό – τίτλο “Boomerang”, η Δάφνη, μια νεαρή φοιτήτρια με πατέρα “ορκισμένο” ρατσιστή γνωρίζει και ερωτεύεται τον Φάρις, έναν συνομήλικό της Χριστιανό Σύριο πρόσφυγα, ο οποίος τη βοηθά σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής της. Οι δυο τους ζουν τον έρωτά τους με όλη την ορμή, το πάθος και την αθωότητα που υπαγορεύει το νεαρό της ηλικίας τους, τολμώντας, κόντρα στις αντιξοότητες, να ονειρευτούν ακόμη κι ένα κοινό μέλλον. Στη δεύτερη ιστορία με τίτλο “Loseft 50mg”, ο Γιώργος, υπάλληλος πολυεθνικής και πατέρας μικρού αγοριού με τελειωμένο γάμο και βαλτωμένη καριέρα, ο οποίος καταπίνει αντικαταθλιπτικά για να τα βγάλει πέρα, ελκύεται σεξουαλικά από την Ελίζ (η... κορμάρα Άντρεα Όσβαρτ), μια στρυφνή Σουηδέζα καριερίστρια η οποία επισκέπτεται τη χώρα μας με σκοπό να βάλει σε πρόγραμμα εξυγίανσης την εταιρεία στην οποία, συμπτωματικά, δουλεύει ο Γιώργος. Τέλος, στην τρίτη ιστορία με τίτλο “Second chance”, ο Σεμπάστιαν, ένας εργένης Γερμανός συνταξιούχος, ο οποίος έχει εγκαταλείψει την πατρίδα του και ζει πλέον μόνιμα στην Ελλάδα γοητευμένος από τις ομορφιές και την Ιστορία της, αρχίζει να νιώθει μια ακαταμάχητη έλξη για τη Μαρία, μια απογοητευμένη από τη ζωή της παντρεμένη νοικοκυρά, την οποία συναντά μια φορά τη βδομάδα στο σούπερ μάρκετ που εκείνη επισκέπτεται κυρίως για ψυχοθεραπευτικούς λόγους.

Με το εντυπωσιακά καλοδουλεμένο σενάριο (επίσης του Παπακαλιάτη) να οδηγεί την κάθεμιά από τις ιστορίες σε μια έκβαση η οποία προμηνύεται από την αλληλεπίδραση των εκάστοτε χαρακτήρων και των συνθηκών που διέπουν τις σχέσεις τους, χωρίς να λείπουν οι – ευχάριστες ή δυσάρεστες – εκπλήξεις στο δρόμο προς τη λύτρωση, το “Ένας Άλλος Κόσμος” μας ξεναγεί, υπό τους ήχους του θαυμάσιου πρωτότυπου score που υπογράφει ο Κώστας Χρηστίδης, σε μια σύγχρονη Αθήνα σε αναβρασμό. Εκεί όπου η ομορφιά συμπορεύεται με την ασχήμια, η ξενοφοβία, η κοινωνική υποκρισία, οι επαγγελματικές αναταράξεις και η οικονομική κρίση “εξανεμίζονται” (προσωρινά) κάτω από τον δυνατό Αττικό ήλιο και τις ακαταμάχητες ευωδιές της Άνοιξης που ξυπνούν την “παιχνιδιάρικη” διάθεση των κατοίκων της και ο θεός Έρως ξεγλιστρά από τις σελίδες της Μυθολογίας για να τρυπήσει με τα βέλη του ανθρώπους τόσο διαφορετικούς φαινομενικά, αλλά στην ουσία τόσο ίδιους.

Και ενώ σκηνοθετικά η ταινία μας προσφέρει κάμποσες αξιομνημόνευτες στιγμές (το ντου ομάδας φασιστών στο εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο του Ελληνικού όπου έχουν βρει προσωρινό καταφύγιο διάφοροι πρόσφυγες, η “παραμυθένια” όψη της Πλάκας από το παράθυρο του διαμερίσματος της Ελίζ, η νυχτερινή εξόρμηση του Σεμπάστιαν και της Μαρίας στο σούπερ μάρκετ, τα πανοραμικά πλάνα της Εθνικής Βιβλιοθήκης), με τον Παπακαλιάτη να αποδεικνύει ότι “το έχει” και στις σκηνές δράσης, εκεί που δεν μπορείς παρά να του βγάλεις το καπέλο είναι στις ερμηνείες που εκμαιεύει από τους ηθοποιούς του. Ιδίως δε από το απίθανο δίδυμο που συνθέτουν ο Σίμονς με την Καβογιάννη στην πιο τρυφερή, όσο και απολαυστική από τις τρεις ιστορίες, με τους δίγλωσσους (στα αγγλικά και ελληνικά) διαλόγους να προσφέρουν απλόχερα το γέλιο και τη συγκίνηση.

Αναμενόμενα εξαιρετικός είναι για μια ακόμη φορά και ο Μηνάς Χατζησάββας, στον τελευταίο, δυστυχώς, ρόλο της καριέρας του, με την συγκλονιστική, πραγματικά, σκηνή που μοιράζεται με την Καβογιάννη σε κομβικό σημείο της ταινίας να αποτελεί σημείο αναφοράς, ενώ ακόμη και ο ίδιος ο Παπακαλιάτης, στην – λιγότερο πειστική απ' τις τρεις ως love story – ιστορία όπου πρωταγωνιστεί, παρουσιάζει σαφή σημάδια βελτίωσης ως ηθοποιός.

Τελικά, για το μόνο που μπορείς να τον κατηγορήσεις πλέον, είναι πως παραμένει... αθεράπευτα ρομαντικός!