Emilia Perez

Σύνοψη: Μια μεξικάνα δικηγόρος δέχεται την πρόταση να βοηθήσει έναν αδίστακτο έμπορο ναρκωτικών να αλλάξει ταυτότητα χωρίς να το μάθει κανείς και να γίνει η γυναίκα που πάντα ονειρευόταν να είναι.

Άποψη: “Γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι” έλεγε η πιο διάσημη φεμινίστρια φιλόσοφος, Σιμόν ντε Μποβουάρ, με τον αταξινόμητο σκηνοθέτη Ζακ Οντιάρ να παίρνει την τρανς ιδιότητα και να την φτιάχνει ένα μιούζικαλ που δεν έχεις ξαναδεί και μια γκανγκστερική ταινία που δεν ήξερες ότι ήθελες να δεις.

Ο Γάλλος σκηνοθέτης έχει μια φιλμογραφία που θα μπορούσαν να είχαν τέσσερις διαφορετικοί σκηνοθέτες. Μεταναστευτικά/προσφυγικά δράματα εγκλήματος, όπως ο Προφήτης ή το βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα Dheepan, ρομαντικά δράματα ανθρώπων που διψούν για επικοινωνία, όπως τα Read my Lips και Rust and Bone, γουέστερν όπως το αγγλόφωνο The Sisters Brothers και το ασπρόμαυρο αστικό, ερωτικό δράμα του 21ου αιώνα, Παρίσι 13ο Διαμέρισμα.

Με το βραβείο της Επιτροπής και γυναικείας ερμηνείας για την ερμηνευτική τετραπλέτα από τις Κάννες και με φόρα για τα Όσκαρ, ο Οντιάρ προκαλεί ακόμα περισσότερο βάζοντας διαφορετικά είδη στην ίδια ταινία και στήνοντας ένα queer μιούζικαλ, ένα μεξικάνικο crime drama στον κόσμο των καρτέλ, ένα ισπανόφωνο μελόδραμα σαν τηλεοπτική σαπουνόπερα αλλά με την αισθητική και την ευαισθησία του αλμοδοβαρικού μελοδράματος.

Και το παράδοξο είναι ότι το πείραμα του βγήκε.

Ένα από τα πιο ανατρεπτικά μιούζικαλ που έχουμε δει ποτέ, σίγουρα θα διχάσει τόσο για την φόρμα του όσο για τα μηνύματα του υπέρ του αυτοπροσδιορισμού, της κατασκευασμένης έμφυλης ταυτότητας και της εμπεδωμένης πατριαρχίας σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής.

 Η Εμίλια Περέζ ήταν πάντα η Εμίλια, σε ένα όμως Μεξικό φτωχό και μάτσο δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει αυτό που ήταν. Παρότι δεν καινοτομεί σε αυτό που λέει και τα μηνύματα επαναλαμβάνονται άλλοτε μουσικά άλλοτε μελοδραματικά, σίγουρα καινοτομεί στον τρόπο που κινηματογραφικά αυτό αποτυπώνεται, σε μια ιστορία που είναι πολλά χωρίς τίποτα να υποβαθμίζεται.

Ο Οντιάρ δεν φοβάται το κιτς, το μελό, το γκροτέσκο, καθώς βρίσκει σε αυτά την ομορφιά και την ισορροπία τους. Και με έναν μαγικό τρόπο όλα λειτουργούν ρολόι δίχως να κλοτσάει η υπερβολή.

Τα τραγούδια της Καμίγ και τα χορευτικά του Νταμιέν Ζαλέ είναι άψογα εκτελεσμένα, με την Ζοι Σαλντάνα να κλέβει άνετα την παράσταση στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της και μια από τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες της χρονιάς που θα άξιζε να βρεθεί στην οσκαρική πεντάδα αν δεν της φάει την θέση η Κάρλα Σοφία Γκασκόν σε μια θαρραλέα ερμηνεία που όμως έχει πριμοδοτηθεί λίγο περισσότερο από αυτά που εν τέλει δίνει επί οθόνης. Η Σελίνα Γκόμεζ είναι απλώς αξιοπρεπής.

Η Εμίλια Περέζ έχει να αναμετρηθεί με την θηλυκότητα σε έναν πατριαρχικό κόσμο, την ελευθερία από τα δεσμά που ο καθένας βάζει στον εαυτό του και μαζί η κοινωνία, με την ίδια να επιλέγει το ρίσκο όπως κάνει και ο σκηνοθέτης της.