Dragged across concrete

Σύνοψη: Ένας σκληρός, παλαιάς κοπής αστυνομικός (ο βραβευμένος με δύο Όσκαρ Μελ Γκίμπσον) και ο ευέξαπτος, νεότερος συνεργάτης του (Βινς Βον) τίθενται σε διαθεσιμότητα όταν ένα βίντεο που δείχνει τις σκληρές μεθόδους καταστολής που ακολουθούν, διαρρέει στο διαδίκτυο. Με λίγα χρήματα και χωρίς καμία επιλογή, οι απογοητευμένοι αστυνομικοί βουτάνε στον εγκληματικό υπόκοσμο όπου και θα βρουν πολλά περισσότερα από όσα είχαν όσο ζούσαν στη σκιά.

Άποψη: To σινεμά του Κρεγκ Ζάλερ είναι ένα παλαιάς κοπής (σαν τους ήρωές του) βραδύκαυστο, ευφυές, απολαυστικό σε γενικές γραμμές κινηματογράφημα. 

Και στο "Dragged Across Concrete" μπολιάζει τεχνικές και στυλ που δεν έδειχνε ότι ίσως και να διέθετε στην δημιουργική του παλέτα και τα οποία προσθέτει στην ωμή στα όρια του κόμικ βία και τον στα όρια του pulp αμοραλισμό των (σκληρών καργιόληδων) πρωταγωνιστών του. 

Ταραντινική ικανότητα στην συγγραφή διαλόγων που απολαμβάνεις και παρακαλάς να μην τελειώσουν, σαγηνευτική πλανοθεσία με αργόσυρτους ρυθμούς (και εξαιρετικές 70s soul μουσικές επιλογές), αλλά και την ίδια στιγμή παγωμάρα και απάθεια να συνοδεύουν τα ξεσπάσματα βίας, ένας μικρόκοσμος που στήνει και που παραπέμπει ταινία με την ταινία, ολοένα και περισσότερο στο σινεμά του Σαμ Πέκινπα, του οποίου θεωρώ πως είναι άξιος συνεχιστής. 

Μα, έτσι κι αλλιώς, οι δύο διεφθαρμένοι αστυνομικοί ήρωές του μοιάζουν πρωταγωνιστές από ένα γουέστερν "όπως τα έκαναν παλιά" και μάλιστα οι ερμηνείες τους απόλυτα εναρμονισμένες με την οπτική του Ζάλερ. Ειδικά αυτή του Μελ Γκίμπσον που είναι άψογος και μετρημένος στα ξεσπάσματά του και μαζί με τον Βινς Βον (που απέδειξε ξεκάθαρα ότι ανήκει στο σύμπαν  του Ζάλερ με την φοβερή ερμηνεία του στο "Brawl in cell block 99") κουμαντάρουν την αμφιβολία και την αβεβαιότητα της στιγμής, με πικρόχολο χιούμορ και σκωπτική διάθεση κριτικής. Χωρίς όμως στιγμή να ξεχνούν τα προσωπικά δράματα και τις αμφιβολίες που πολλούς θα λύγιζαν, αλλά αυτούς τους θεριεύουν και προκαλούν έξαψη και εφευρετικότητα. Φυσικά δεν μπορείς να μάθεις νέα κόλπα σε γέρικα σκυλιά, όπως η επιμονή και η μεθοδικότητα της εμπειρίας ίσως και να θριαμβεύουν. Ίσως και όχι.

Ένα σινεμά που σαφώς δεν είναι για όλους και προϋποθέτει γερό στομάχι, μια κυνική μπιμουβιά με πολυεπίπεδους χαρακτήρες πρώτων και δεύτερων ρόλων  (που θα μπορούσε ίσως με λίγο μεγαλύτερη προσοχή στο μοντάζ να ήταν 15-20 λεπτά μικρότερη) που δεν διστάζει να τσακίσει τα μούτρα της δήθεν πολιτικής ορθότητας, αλλά και που δεν φοβάται να το κάνει ούτε στιγμή, διότι είναι πολύ πιο έξυπνη και όσο χρειάζεται αυτοσαρκαστική για να ισορροπήσει με εντυπωσιακή άνεση μεταξύ της pulp υπερβολής και του σκληρού ρεαλισμού.