Σύνοψη: 1967, και μετά από μια αστυνομική έφοδο σε ένα παράνομο μπαρ και τη σύλληψη των αποκλειστικά Αφροαμερικανών θαμώνων του, ξεκινά μια σειρά από τις πιο βίαιες αυθόρμητες εξεγέρσεις στην πρόσφατη αμερικανική Ιστορία, που έμειναν γνωστές ως οι εξεγέρσεις του 1967 στο Ντιτρόιτ. Εν μέσω κλίματος τρόμου και παράνοιας, το φιλμ εξερευνά και επικεντρώνεται στην κτηνωδία που έλαβε χώρα ένα από τα τέσσερα βράδια που διήρκεσαν οι εξεγέρσεις στο Algiers Motel, όταν τρεις λευκοί αστυνομικοί τρομοκράτησαν, επιτέθηκαν λεκτικά και σωματικά και εν τέλει σκότωσαν εν ψυχρώ έγχρωμους διαμένοντες στο ξενοδοχείο, μια από τις πιο αποτρόπαιες εκδηλώσεις ρατσιστικού μίσους και αστυνομικής βίας στην ιστορία των φυλετικών διαμαχών στην Αμερική…

Απόψη: Η τεχνικά αψεγάδιαστη αλλά συχνότατα πολιτικά επικριθείσα Κάθριν Μπίγκελοου, πρώτη γυναίκα σκηνοθέτης που τιμήθηκε με Όσκαρ σκηνοθεσίας για το Hurt Locker αλλά που βρέθηκε να κατηγορείται για την επόμενη ταινία της, Zero Dark Thirty, για «ξέπλυμα» και ηθική απενοχοποίηση των τακτικών βασανισμού υπόπτων των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, είδε τον εαυτό της να παρομοιάζεται ακόμα και με τη Leni Riefenstahl! Γι’αυτό, στην επόμενη σκηνοθετική της απόπειρα αποφασίζει να… εκμεταλλευθεί την πολιτική συγκυρία και να αφηγηθεί, μαζί με το μόνιμο συνεργάτη της Μαρκ Μπολ στο σενάριο, μια ιστορία τόσο δραματουργικά βίαιη και σκληρή όσο είναι επίκαιρη και αναγκαία στη σύγχρονη, ρατσιστική Αμερική της αδιάλειπτης αστυνομικής βίας και στυγνών δολοφονιών έγχρωμων πολιτών και της Black Lives Matter εποχής. Το μάθημα Ιστορίας που παραδίδει απαρτίζεται από ένα σύνθετο μωσαϊκό ανθρώπινων χαρακτήρων και ιστοριών με δραματική κορύφωση την αποτρόπαιη εκείνη νύχτα, που κινηματογραφείται με δραματουργική ένταση, ντοκιμαντερίστικη σκηνοθεσία, ρεαλιστική φωτογραφία από τον Barry Ackroyd και μερικές από τις πιο βίαιες (στα όρια του torture porn…) σκηνές που έχουμε δει τελευταία, ακροβατώντας διαρκώς ανάμεσα στο πολιτικό δράμα και το θρίλερ δωματίου.

Η βιρτουόζος Μπίγκελοου χτίζει αριστοτεχνικά την αγωνία και το σασπένς, κάνοντας το θεατή να βρίσκεται διαρκώς στην άκρη της θέσης του και να μην αντέχει να βλέπει τις σκηνές φρίκης που εκτυλίσσονται στην οθόνη μπροστά του αλλά ούτε και να μπορεί να αποστρέψει το βλέμμα του από αυτές. Πολύ καλός ο Τζον Μπογιέγκα στο ρόλο του security guard που μένει αμέτοχος, παρ’ότι Αφροαμερικανός ο ίδιος, μπροστά στα εγκλήματα που λαμβάνουν χώρα, όμως η αποκάλυψη του φιλμ είναι ο Άλτζι Σμιθ στο ρόλο ενός μουσικού των The Dramatics αλλά και ο Ουίλ Πούλτερ ως ανάλγητος, ρατσιστής αστυνομικός Krauss. Εντούτοις, η πολιτική ανάλυση του φιλμ είναι ρηχή και επιδερμική: για την Bigelow, ο ρατσισμός δε μοιάζει να είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο αλλά μια ατομική επιλογή, ένα «κουσούρι» που απλά τυχαίνει να αφορά κάποια διεστραμμένα μυαλά και όχι μια κουλτούρα που παράγεται και διαχέεται ως εγγενές δομικό συστατικό της (αμερικανικής) κοινωνίας.

Φυσικά, πρόκειται απλά για μια Χολιγουντιανή ταινία, όμως στην  Αμερική του Τραμπ και της ανόδου του φασισμού, σε μια Αμερική που βλέπει καθημερινά τις δολοφονίες έγχρωμων ανθρώπων από την αστυνομία να αποκτούν συστηματική παρουσία στην επικαιρότητα, δεν μπορεί πια να βρεθεί άλλοθι για την αδυναμία σύνδεσης της ιστορίας που αφηγείται η Bigelow με τη σύγχρονη πραγματικότητα και η κατηγορία του whitewashing είναι αναπόφευκτο να της προσαφθεί. Πλέον, δυστυχώς για την ίδια αλλά ευτυχώς για τους όρους που το κινηματογραφικό κοινό βλέπει σινεμά, η σχετικοποίηση του ρατσισμού σε μια ταινία αποτελεί φάουλ μεγατόνων. Και όσο και αν θέλουμε να βλέπουμε λευκούς σκηνοθέτες να διηγούνται «μαύρες» ιστορίες, η έλλειψη του βιώματος, τουλάχιστον στην περίπτωση της Bigelow, αποδεικνύεται καταλυτικής σημασίας…

Πρώτη δημοσίευση: 7 Sep 2017, 02:56
Ενημέρωση: 9 Aug 2021, 12:33
Τίτλος:
Detroit (Detroit: μια οργισμένη πόλη)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
143
Εταιρία διανομής: 
Release: 
7 Σεπτεμβρίου 2017

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos