Daliland

Σύνοψη: Στα τελευταία χρόνια του θυελλώδους γάμου του ιδιοφυούς Σαλβαδόρ Νταλί και της τυραννικής συζύγου του Γκαλά, ο φαινομενικά ακλόνητος δεσμός τους αρχίζει να σπάει.

Τοποθετημένη στη Νέα Υόρκη και την Ισπανία του 1973, η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα από τα μάτια του Τζέιμς, ενός νεαρού βοηθού γκαλερίστα που θέλει να ανελιχθεί στον κόσμο της τέχνης και βοηθά τον εκκεντρικό και ανισόρροπο Νταλί να προετοιμαστεί για μία μεγάλη έκθεση.

Άποψη: Daliland όπως Disneyland μιας και η ταινία αντιμετωπίζει τον διάσημο σουρεαλιστή ζωγράφο περισσότερο ως θεματικό πάρκο και λιγότερο ως υπαρκτό πρόσωπο και σημαντικό εικαστικό.

Αυτό άλλωστε είναι το επίφοβο με την ζωή του ιδιάζοντα καλλιτέχνη, το να θαμπωθεί κανείς από την υπερφίαλη ζωή και την αλλόκοτη προσωπικότητα ή περσόνα του και έτσι να μείνει στην άκρη η αλήθεια.

Η σκηνοθέτρια Mary Harron, έμπειρη στα πορτρέτα ανδρών με τοξική προσωπικότητα και θυελλώδη ζωή, αν θυμηθούμε το American Psycho (2000) με τον Christian Bale και το Charlie Says (2018) για τον Charles Manson, επικεντρώνεται σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του Νταλί, στα 70s, όταν πλέον ήταν ήδη διάσημος και επιτυχημένος, όχι μόνο ως ζωγράφος του κινήματος του Σουρεαλισμού (με την περιβόητη φράση του «δεν μπορείτε να με διώξετε από τον Σουρεαλισμό, εγώ είμαι ο Σουρεαλισμός»), αλλά ως μια κινούμενη περσόνα που έχεις ξεχάσει πλέον πώς έγινε διάσημος και γιατί.

Γοητεύεσαι από τον αέρα του. Έναν αέρα εν πολλοίς προσποιητό και φτιαχτό καθ’υπόδειξη της συζύγου του που διψούσε για χρήματα και δόξα, μια δίψα που μοιράστηκε με τον σύζυγό της, που έπειτα από ένα σημείο και μετά αδιαφορούσε για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα: ήθελε λεφτά και φήμη. Στα 70s που βρισκόμαστε στην ταινία, ο Νταλί φτιάχνει έναν κύκλο ανθρώπων, ανάμεσα στους οποίους και η Αμάντα Λιρ που την υποδύεται η Andreja Pejic, και φτιάχνει έναν δικό του κόσμο με πάρτι, καταχρήσεις, γυμνά μοντέλα, τρέλες, σαν ένα Velvet Goldmine στον κόσμο των εικαστικών, αλλά περισσότερο άτολμο και με ηπιότερο καλλιτεχνικό αποτύπωμα από εκείνο του Todd Haynes.

Τον Νταλί τον βλέπουμε μέσα από τα μάτια ενός νεαρού δημοσιογράφου που προσπαθεί να τον πείσει να κάνει έκθεση και να κάτσει να ζωγραφίσει, και ως εκ τούτου τον βλέπουμε απόμακρο, σαν μέσα από βιτρίνα.

Ο Ben Kingsley είναι εξαιρετική επιλογή για τον ρόλο και σίγουρα προσθέτει πολλά σε έναν προχειροφτιαγμένο χαρακτήρα σεναριακά, δίνοντας πολλούς πόντους και προσθέτοντας πολλές χρωματικές διαβαθμίσεις στην εικόνα που πλάθει χάρη στην υποκριτική του εμπειρία και στην μελέτη του γύρω από τον χαρακτήρα.

Αντιστοίχως, η έμπειρη στα πορτρέτα δυναμικών γυναικών Barbara Sukowa (έχει υποδυθεί σε ταινίες τις Ρόζα Λούξεμπουργκ, Χίλντεγκαρντ του Μπίνγκεν και Χάνα Άρεντ, όλες για ταινίες της Margarethe von Trotta) προσθέτει έναν ακόμα γυναικείο χαρακτήρα, την αινιγματική Gala, που χάρη στο εξαιρετικό υποκριτικό της εκτόπισμα διεισδύει σε έναν μονοδιάστατο ρόλο που μοιάζει να υπάρχει απλώς για να τρελαίνει και αποσυντονίζει τον Σαλβαντόρ. Η σχέση τους και η δυναμική που αναπτύσσεται μένει στην αφάνεια, κάτι στο οποίο δεν βοηθάνε ιδιαίτερα τα flashback, με τον Ezra Miller να τον υποδύεται σε νεαρή ηλικία, σίγουρα μια πιο ταιριαστή επιλογή από τον Robert Pattinson στο λησμονημένο Little Ashes. Α

υτό που απομένει στο τέλος της ταινίας είναι η αίσθηση ότι παρακολούθησες μια παρατεταμένη σκηνή, και όχι σκηνές με πτυχές της ζωής και της περσόνας που τόσο επιμελημένα δημιούργησε και καθόλου δεν αποδόμησε ή έστω εισχώρησε το Daliland.