The Cathedral

Σύνοψη: Ένας αόρατος αφηγητής μας διηγείται τη ζωή και τις οικογενειακές σχέσεις του γεννημένου το 1987 Τζέσι Ντάμρος: τη διάλυση του γάμου των γονιών του, τους καβγάδες, τα οικονομικά προβλήματα, τους θανάτους.

Ο σκηνοθέτης κάνει μια ακτινογραφία μιας τυπικής μεσοαστικής αμερικανικής οικογένειας αλλά ταυτόχρονα μας παραδίδει μια ιμπρεσιονιστική εξιστόρηση της ζωής του, δίνοντας έμφαση λιγότερο στα γεγονότα και περισσότερο σε στιγμές ή συνήθειες που μένουν χαραγμένες στη μνήμη: το σακάκι με τις βάτες της θείας, το αποτύπωμα ενός χαλιού, μια διαφήμιση, το φως σε ένα δωμάτιο.

Άποψη: Ένα ημιαυτοβιογραφικό δράμα ενηλικίωσης που ξεκινά στα τέλη των 80s και ολοκληρώνεται στην αρχή των 00s από τον σκηνοθέτη-σεναριογράφο Ricky D’ Ambrose που έκανε την πρεμιέρα του στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2021.

Ο δημιουργός θυμάται να συναρμολογεί μνήμες θολές των παιδικών του χρόνων, βρίσκοντας στον μικρό Τζέσι το alter ego του. Η ιστορία προσεγγίζεται μέσα από τα μάτια του μικρού Τζέσι, την οικογενειακή ζωή του οποίου παρακολουθούμε από την  γέννησή του μέχρι την ενηλικίωσή του.

Μέσα από αποσπασματικά γεγονότα της οικογενειακής καθημερινότητας, της ποπ κουλτούρας της εποχής, όπως τηλεοπτικές διαφημίσεις και ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν το διάστημα αυτό, ο D’ Ambrose πλάθει το προφίλ μιας ολόκληρης οικογένειας, βουτηγμένη στην ρουτίνα και στην ανατροπή, στην χαρά και στην λύπη, στην ευτυχία και στον θάνατο.

Ο θάνατος του θείου από AIDS, συχνό φαινόμενο την εποχή της παιδικής ηλικίας του νεαρού πρωταγωνιστή, η ταραγμένη σχέση με τον πατέρα του και τα συζυγικά προβλήματα των γονιών του είναι μερικά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εν λόγω οικογένεια, όπως και πολλές άλλες.

Άλλωστε, η ίδια η αφήγηση της ταινίας, με το ομολογουμένως εξαντλητικό voice over, αν και εύστοχο ως πρακτική σε αρκετά σημεία, δεν προσεγγίζει την οικογενειακή πορεία ως κάτι το unicum αλλά κάτι το συνηθισμένο, σαν μια βαρετή, τετριμμένη μεσοαστική οικογένεια κάπου στην Αμερική αλλά και οπουδήποτε αλλού.

Μια ιμπρεσιονιστικής αισθητικής φωτογραφία και ένας φανταστικός Brian D’ Arcy James στον ρόλο του πατέρα είναι μερικά από τα δυνατά χαρτιά μιας μικρής ταινίας που αξίζει κανείς να ανακαλύψει.

Μέσα στην επαναληψιμότητά και στην λογική της Chantal Akerman με την Ζαν Ντιλμάν της, δηλαδή την ανία της σπιτικής καθημερινότητας, προκύπτουν μερικές δυνατές σκηνές, όπως εκείνη με το σκάκι, που δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα και πυροδοτούν το κάπως φλατ αφηγηματικό όραμα του Καθεδρικού. Ένας Καθεδρικός που χτίζεται μόνο από ό,τι η μνήμη διέσωσε.