Cat in the wall

Σύνοψη: Η Irina είναι μια γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της τον γιο της. Με καταγωγή από την Βουλγαρία, μένει πλέον μόνιμα στο Λονδίνο. Μια μέρα θα βρει στην πολυκατοικία μια γάτα. Οι ταραχές θα ξεκινήσουν όταν μια άλλη οικογένεια γειτόνων αναζητήσει την γάτα λέγοντας πως είναι δική τους.

Άποψη: Οι Mina Mileva και Vesela Kazakova είναι δύο Βούλγαροι σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ που για πρώτη φορά στρέφονται σε μια ταινία μυθοπλασίας. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που ακολουθούν το στιλ σκηνοθεσίας των ντοκιμαντέρ άλλοτε επιτυχημένα και άλλο όχι και τόσο. Σίγουρα συμβάλλει σε αυτό και το γεγονός ότι βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, επομένως δεν ξεκόβουν τελείως με την πραγματικότητα. Και εδώ είναι κυρίαρχη, έστω και αν ηθοποιοί υποδύονται τους ανθρώπους που κανονικά έζησαν τα γεγονότα.

Οι δύο δημιουργοί τους σκηνοθετούν σαν να είναι εκείνοι, σαν να βλέπουμε ενσταντανέ από την ζωή τους. Το μόνο που λείπει είναι να μιλήσουν στην κάμερα διηγούμενοι τα όσα συμβαίνουν.

 Αυτό προσθέτει μια αληθοφάνεια στην ταινία και σε συνδυασμό με έναν καλώς εννοούμενο ερασιτεχνισμό προσεγγίζει πολύ ήσυχα και διακριτικά την ιστορία μιας αρχιτεκτόνισσας από την Βουλγαρία που ζει πλέον στο Peckham στο Λονδίνο, σε μια γειτονιά πολυπολιτισμική σε ένα Λονδίνο όμως του 2017, όταν γυρίστηκε η ταινία, που ήταν στον αναβρασμό του Brexit.

Μέσα από μια απλή, αγνή και παιδικής αθωότητας ιστορίας με μια γάτα και την ιδιοκτησία της, ξετυλίγεται όλο το πολιτικοκοινωνικό σκηνικό της σύγχρονης Αγγλίας. Ζητήματα ξενιτιάς, μετανάστευσης, ρατσισμού και ξενοφοβίας, ταυτότητας έρχονται στο προσκήνιο και θίγονται μέσα από τις συζητήσεις της πρωταγωνίστριας είτε με τον αδερφό της είτε με Άγγλους που συναντά.

Ωστόσο, λόγω της ντοκιμαντερίστικης λογικής που ακολουθεί καταλήγει να μοιάζει αρκετά αποσπασματική και περισσότερο σαν αφορμή για να εκφράσουν οι δημιουργοί τις απόψεις τους τόσο για την σύγχρονη βουλγαρική ταυτότητα όσο και το να είσαι ξένος σε μια άλλη χώρα. Ιδιαιτέρως οι συζητήσεις με περαστικούς μοιάζουν κάπως ξεκάρφωτες, σαν ευκαιρίες να ακουστούν οι απόψεις τους, χωρίς απαραίτητα να δένουν με το σενάριο ή να ταιριάζουν με αυτά που θα έλεγαν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι.

Η Irina Atanasova ως Irina είναι πολύ καλή και φυσική στην ερμηνεία της, προσθέτοντας πολλά σε έναν ρόλο που σεναριακά είναι σχετικά φτωχός.

Αυτό που καταφέρνει όμως είναι μέσα από μια ιστορία μιας οικογένειας με καταγωγή από την Βουλγαρία και επικεντρωμένη κατά κύριο λόγο στα περίχωρα της πολυκατοικίας, με λίγες σκηνές εκτός αυτής, να μιλήσει για ευρύτερα ζητήματα που ταλανίζουν πολλές ευρωπαϊκές-και όχι μόνο- χώρες. Έστω και αν ανά στιγμές θυμίζει μια συζήτηση που θα βλέπαμε σε ένα ντοκιμαντέρ, η βαθιά ανθρωπιά της δεν σε αφήνει ασυγκίνητο.