Άνεμος ελευθερίας 1821

Σύνοψη: Η ταινία παρακολουθεί τη δράση του Ιωάννη Φίλωνα, ενός εμπόρου, ανώτερου στελέχους της Φιλικής Εταιρείας -επινοημένο πρόσωπο- στην προεπαναστατική Πελοπόννησο και στις περιοχές διασποράς του Ελληνισμού. Μάνη, Μεσσηνία, Τεργέστη, Βιέννη, Ιάσιο, Κωνσταντινούπολη σταθμοί/οδόσημα στο ταξίδι ενός εμπόρου αλλά κυρίως σιωπηλοί μάρτυρες της συνωμοτικής δραστηριότητας ενός φλογερού επαναστάτη.

Μέσα από την ιστορία του Φίλωνα παρουσιάζονται πληροφορίες για την κοινωνία των αρχών του 19ου αιώνα, για την οικονομία, την καθημερινή ζωή, τις κοινωνικές συγκρούσεις αλλά και τη διαπάλη των ιδεών.

Άποψη: Πέρυσι έκλεισαν διακόσια χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και παρά τις συνθήκες κορονοϊού, έγιναν ό,τι μπορούσαν να γίνουν ώστε να εορταστεί η επέτειος. Είδαμε αρκετά ντοκιμαντέρ τηλεοπτικά, εκδόσεις νέων βιβλίων και θεατρικές παραστάσεις αλλά δεν είχε απασχολήσει ιδιαίτερα το σινεμά, μέχρι που βγήκε ο Άνεμος Ελευθερίας, το docufixion του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου.

Μια ιστορία που συνδυάζει το ντοκιμαντέρ με την μυθοπλασία, τις καθαρές ιστορικές γνώσεις με φανταστικό -ή και όχι μόνο- πρόσωπα που με την βοήθεια ηθοποιών, όπως οι Τίμος Παπαδόπουλος, Σήφης Πολυζωίδης, Πάνος Κυπαρίσης και Ρηνιώ Κυριαζή, έρχονται μπροστά μας.

Όμως για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα ως προς το ντοκιμαντέρ, το οποίο είτε αντιμετωπίζεται ως κάτι καθαρά γνωσιακό, σαν μέρος σχολικής διαπαιδαγώγησης, είτε ως τηλεοπτικό προϊόν, είτε και τα δύο, όπως στον Άνεμο Ελευθερίας.

Πολύτιμη η συμβολή της επιστημονικής ομάδας, όπως οι Βασίλης Παναγιωτόπουλος, Βαγγέλης Καραμανωλάκης, Όλγα Κατσιαρδή-Hering και Θανάσης Χρήστου, ωστόσο είναι ένα κινηματογραφικό έργο και αυτό δεν αρκεί. Σαφώς μιλάμε για ντοκιμαντέρ οπότε χρειάζεται μια ιστορική ακρίβεια, κάτι που είναι περιττό σε μια ταινία μυθοπλασίας, αλλά όταν το είδος του σινεμά τεκμηρίωσης χρησιμοποιείται μονάχα ως τεκμηρίωση και παράθεση ιστορικών γνώσεων χωρίς κινηματογραφικές αξίες και ενδιαφέροντα, τότε στερείται των βασικών ουσιών του.

Μοιάζει περισσότερο με τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ που είδαμε στην κρατική τηλεόραση ή στον ΣΚΑΙ, όπου και εκεί υπήρχε συνδυασμός παροχής γνώσεων από ειδικούς και ηθοποιούς που δραματικοποιούν τα γεγονότα, χωρίς κάτι παραπάνω από αυτόν. Και επειδή μιλάμε για σινεμά, άρα κάποιος θα πρέπει να πάει μέχρι εκεί για να το δει, πρέπει να προσφέρει κάτι περισσότερο από αυτό είδαμε πέρσι στην μικρή οθόνη που διακοσμεί τα σπίτια μας.

Το ευχάριστο είναι ότι δεν πρόκειται για ένα εθνοπατριωτικό αφήγημα, αλλά στέκεται ιστορικά απέναντι στα γεγονότα. Εύστοχος βέβαια ο διάλογος ανάμεσα στο μυθοπλαστικό και ντοκιμαντερίστικο στοιχείο που σίγουρα ξυπνά το ενδιαφέρον του θεατή και τον προκαλεί και προσκαλεί σε ένα ταξίδι, αλλά ένα ταξίδι που ήδη έχεις πάει και βαριέσαι να ξεκινήσεις την ίδια διαδρομή.