Άγριες Φράουλες (1957)

Άγριες Φράουλες (1957) - κριτική ταινίας

Σύνοψη: Ο 70χρονος καθηγητής Άισακ Μποργκ, πηγαίνοντας με το αυτοκίνητό του από την Στοκχόλμη στο Πανεπιστήμιο της Λουντ για να εορτάσει το Ιωβηλαίο του, αναπολεί σημαντικές στιγμές από τα νιάτα του και βρίσκει την ευκαιρία να επικοινωνήσει για πρώτη φορά με τη νύφη του, η οποία τον συνοδεύει, όπως και να συμφιλιωθεί με το γιο του.

Άποψη: Το 1957 ήταν μια κομβική χρονιά για την καριέρα του σπουδαίου Σουηδού σκηνοθέτη Ingmar Bergman, είναι η χρονιά που θα βγει από το ντουλάπι της μερικής δημοσιότητας και καταξίωσης με ταινίες όπως το «Καλοκαίρι με την Μόνικα» ή «Χαμόγελα Καλοκαιρινής Νυκτός» και θα γίνει ένας παγκοσμίου φήμης και αποδοχής σκηνοθέτης. Αυτό οφείλεται σε δύο ταινίες που θα κυκλοφορήσουν μέσα στο 1957, η «Έβδομη Σφραγίδα» τον Φλεβάρη και οι «Άγριες Φράουλες» τον Δεκέμβρη με τα οποία ο Bergman θα φθάσει στην σκηνοθετική του ωριμότητα και σε σενάριο πιο υπαρξιστικά και αυτομάτως πιο μεγαλεπήβολα λόγω της διερώτησης πάνω σε καίρια ανθρώπινα ζητήματα.

Στις «Άγριες φράουλες» που επανακυκλοφορούν 61 χρόνια μετά την πρώτη προβολή τους ο σκηνοθέτης πραγματεύεται την ίδια την έννοια της ύπαρξης μέσα από την νοσταλγία, την αναπόληση των περασμένων. Ο ηλικιωμένος ακαδημαϊκός επιστρέφει στον τόπο όπου δίδαξε, όπως και ο σκηνοθέτης επέστρεφε στην πόλη που μεγάλωσε όταν του ήρθε η έμπνευση για αυτή την ταινία, για να λάβει μια τιμητική διάκριση και μέχρι να φθάσει η ζωή του περνάει σαν καρέ από μπροστά του. Βλέπει τις αδυναμίες του, τα λάθη του, τις σχέσεις του με τους ανθρώπους, οδηγούμενος σταδιακά σε μια συμφιλίωση με τον εαυτό του που είναι ό,τι πιο υψηλό μπορεί να κατορθώσει κάποιος. Να καταλάβει τον εαυτό του, να αντικρίσει ειλικρινά και θαρραλέα το παρελθόν και μέσα από αυτό το πνευματικό και λυτρωτικό ταξίδι αυτογνωσίας να καταλήξει στην λύτρωση.

Ο Bergman συνδέει ρεαλισμό και μαγεία με έναν αφάνταστα ποιητικό τρόπο και με ένα εξαιρετικό μοντάζ από τον Oscar Rosander. Παρότι άθεος, ο σκηνοθέτης πάντοτε ήξερε πως να βάζει την πραγματικότητα και την λογική να συνδιαλέγεται με το φανταστικό, το μυστηριακό και το απόκοσμο εμπνεόμενος άλλωστε από την θεοσοφική φιλοσοφία του συμπατριώτη του, Εμάνουελ Σβέτενμποργκ, σημαντικού φιλοσόφου του 18ου αιώνα. Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ένας θρύλος του σουηδικού κινηματογράφου, ο πιο σπουδαίος σκηνοθέτης της περιόδου του βωβού σινεμά στην Σουηδία, ο Victor Sjostrom από τον οποίο επηρεάστηκε ο Bergman και ιδίως η ταινία του «Η άμαξα φάντασμα» (1921) έχει κοινές συντεταγμένες με τις «Άγριες φράουλες». Ο Sjostrom αποτυπώνει με απόλυτη φυσικότητα έναν άνθρωπο που σχεδόν όλη του η ζωή ανήκει πλέον στο παρελθόν με τον θάνατο να κοντοζυγώνει και παρόλα αυτά να προσπαθεί να βρει τον εαυτό του. Μια κλασική πλέον ταινία του παγκόσμιου σινεμά που αξίζει πολλές θεάσεις.

Πρώτη δημοσίευση: 20 Jun 2019, 10:40
Ενημέρωση: 27 Jun 2019, 03:51
Τίτλος:
Άγριες Φράουλες (1957) (Smultronstället)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
91
Εταιρία διανομής: 
Release: 
20 Ιουνίου 2019

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos