Solitary man

Παράλληλα, έχει να αντιμετωπίσει τις εσωτερικές του ανησυχίες, που του δημιουργούν προβλήματα με το αντίθετο φύλο. Γι’ αυτό άλλωστε και η ζωή του έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Σχεδόν από το πουθενά, ένα φιλμ που έχει να πει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ στους 50άρηδες (και βάλε) που δεν εννοούν να αποδεχθούν ότι μεγαλώνουν, ότι πρέπει να κάνουν συμβιβασμούς, τόσο σε σχέσεις, όσο και σε θέματα υγείας. Που μπορεί το 20χρονο με το σφικτό κορμί που είναι στα ντουζένια του και σε φλερτάρει ουσιαστικά από μόνο του να αποτελεί πειρασμό, αλλά και να το ρίξεις στο κρεβάτι με την εμπειρία σου, τα σωστά ψέμματα και το απαιτούμενο "πουλμούρ", δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια ηδονή και επιβεβαίωση της στιγμής. Εν τέλει μια ματαιοδοξία που πρέπει σύντομα να αποβάλλεις από την καθημερινότητά σου. Κανείς δεν θα νοιαστεί για εσένα όταν -ας πούμε- βρεθείς άνεργος στα περασμένα 50 σου, εκτός από την οικογένειά σου, 1-2 καλούς φίλους που έχεις κρατήσει και φυσικά ο άνθρωπός σου με τον οποίο έχεις επιλέξει να περάσει την υπόλοιπη ζωή σου μαζί του.

Πρέπει επιτέλους, cool τύπε, έμπειρε σαγηνευτή της νύχτας, υπερόπτη bon viveur, να αναθεωρήσεις ορισμένες καταστάσεις και να πάψεις να αναστατώνεσαι (τουλάχιστον όχι φόρα παρτίδα) όταν βλέπεις δύο πεταχτά βυζάκια ή ένα στητό κωλαράκι. Ο Μάικλ Ντάγκλας (γνωστός σεξομανής, με νοσηλεία σε κλινικές για να ξεπεράσει το πρόβλημά του) δίνει μια ανατριχιαστική ερμηνεία, πολύ πολύ θαραλλέα, σε μια ταινία όπου ουσιαστικά ξεγυμνώνεται μα και ταυτόχρονα με το αναμφισβήτητo star power που διαθέτει, την παίρνει πάνω του και προσωποποιεί μια μάχη με την ένδοξη προσωπογραφία του, αλλά και τον "δαίμονα" του σε τρώει και με τον οποίο δεν γλυτώνεις την μετωπική στο φινάλε. Με γλυκόπικρη χροιά, αναπάντεχα πολλές δόσεις από μαύρο χιούμορ και αυτοσαρκασμό, μια απρόσμενη έκπληξη, ένα σενάριο βγαλμένο μέσα από την ζωή.

Απόστολος Κίτσος