Snow White and the huntsman

Συναρπαστικά παραμυθένιο

Το είχα υποψιαστεί από το trailer, αλλά πλέον μπορώ να το δηλώσω και επίσημα: επιτέλους μια ταινία με την Κρίστεν Στιούαρτ, την οποία… μπορώ να προτείνω άφοβα σε φίλους και γνωστούς!

Ιδιαιτέρως φιλόδοξη, εξόχως συναρπαστική κατά τόπους, σταθερά ευρηματική και εμπνευσμένα «εφετζίδικη», η «Χιονάτη» του –πρωτοεμφανιζόμενου- Ρούπερτ Σάντερς διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζεται ένα κινηματογραφικό παραμύθι για να φτάσει σε ένα ευρύ, σκεπτόμενο και, κυρίως, απαιτητικό κοινό, έστω κι αν δεν αποφεύγονται κάποια «σκαμπανεβάσματα» σε θέματα πλοκής και ερμηνειών.

Το μεγαλύτερο ατού της, πάντως, παραμένει το –άκρως εντυπωσιακό μέσα στην gothic «σκοτεινιά» του– αισθητικό της κομμάτι, όπου διακρίνουμε ψήγματα από τη μεγαλοπρέπεια του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», τον λυρισμό του «Λαβύρινθου του Πάνα», αλλά και την απόκοσμη χάρη των «Αδελφών Γκριμ». Το φιλμ του Τέρι Γκίλιαμ, μάλιστα, πιθανότατα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και για τη –θαυμάσια για μια ακόμη φορά– Σαρλίζ Θερόν, όσον αφορά στην προσέγγιση του ρόλου της ως δολοπλόκα ice queen, που όμως, βάση σεναρίου, έχει πολύ συγκεκριμένους λόγους να φέρεται όπως φέρεται.

Ο Σάντερς ανοίγει και κλείνει την ταινία με δύο θεαματικότατες σκηνές μαχών, ωστόσο, η σκηνή που –πιθανότατα– αποτυπώνεται στη μνήμη είναι εκείνη όπου η Χιονάτη (μια Στιούαρτ σε σαφώς πιο ουσιώδη ερμηνευτικά μονοπάτια, εν σχέση με το «Twilight Saga»…) καταλήγει στο μαγεμένο δάσος, όπου έρχεται αντιμέτωπη με ένα οργιαστικά εφιαλτικό σκηνικό, προϊόν αρτιότατων ειδικών εφέ. Κι όσο για τους περίφημους νάνους; Μόνο τα ονόματα του all-star british καστ που τους ενσαρκώνει να διαβάσει κανείς, αρκεί για να πειστεί πως η «Χιονάτη» του Σάντερς είναι η… «fairest of them all»!

Χάρης Παπαπαναγιώτου