Skyfall

Η τελευταία αποστολή του Bond στην Τουρκία δεν έχει καθόλου καλή κατάληξη. Τα γραφεία της MI6 δέχονται βομβιστική επίθεση και η M αναγκάζεται να λάβει δραστικά μέτρα. Η MI6 απειλείται από μέσα και απ’ έξω και η M δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν άλλο, εκτός από τον Bond.
Skyfall - κριτική ταινίας

Αγκάτζετος και μουντρούχος

Έξυπνο και επίμονο, σχεδόν φορτικό, το promo για το Skyfall, τον νέο James Bond. Είναι ο καλύτερος όλων των εποχών στο μυθικό πλέον franchise;

Όχι. Και δεν είναι σχεδόν καν, Bond.

Πρόκειται για ένα... περιπετειώδες ψυχολογικό δράμα, με φαντεζί καταβολές και μίνιμαλ εμφάνιση. Ta opening credits είναι ως συνήθως εντυπωσιακά, αλλά το τραγούδι της Adele είναι επιτηδευμένα μουντρούχο, μαϊμού σκοτεινό, εν τέλει από τα πιο αδιάφορα ever. Ο Σαμ Μέντες έχει επιλέξει να παρουσιάσει έναν ακόμα πιο ευάλωτο, ανθρώπινο, μελαγχολικό, με κυνικό χιούμορ, αλλά και συνάμα badass ήρωα, τους πρώτους χαρακτηρισμούς με αρμόζουσα κινηματογράφηση και εξαιρετική φωτογραφία, τον τελευταίο βασιζόμενος ολοένα και περισσότερο στην γλώσσα του σώματος, καταργώντας σχεδόν τον μπλαζέ κυνισμό και την αίσθηση intellectuel υπεροχής. Οκ, μόνο που τότε προτιμούμε τον Jason Bourne (εντάξει, όχι το φετινό...), στον οποίο πλέον ο 007 μοιάζει ολοένα και περισσότερο.

Ο μυθικός πράκτορας είναι εδώ ουσιαστικά αγκάτζετος. Εξαιρείται ένα τρικ με το όπλο του, που το έχουμε δει αρκετές φορές μέχρι τώρα. Σε άλλες ταινίες (ντροπή...). Και βέβαια η old school Aston Martin που ενθουσιάζει. Θα μου πείτε, προσαρμογή στη νέα εποχή λιτότητας. Με 200 εκατ. δολλάρια προϋπολογισμό (;), θα σας απαντήσω...

Τα Bond girls είναι ανύπαρκτα, για διαφορετικούς λόγους. Η Ναόμι Χάρις εντελώς αδιάφορη (και όχι και του γούστου μου εμφανισιακά), η Μπερενίς Μαρλό, όμορφη, μοιραία σε βαθμό καψούρας, αλλά με πολύ μικρό χρονικά ρόλο. Όσο για την Τόνια Σωτηροπούλου, μπράβο στο κορίτσι που πρόσθεσε στο παλμαρέ της την συμμετοχή σε Bond movie, αλλά κάπου εδώ ας σταματήσει το ανέκδοτο των 30 + δευτερολέπτων όπου ούτε καν αναστενάζει...

Επίσης, James Bond με την κορυφαία σκηνή δράσης στην αρχή (εξαιρετική πραγματικά), είναι άκυρος. Αλλά, είπαμε: ο Μέντες στην τελική σκηνή στους σκωτσέζικους αγρούς εστίασε στο δράμα που φλερτάρει έντονα με το μελόδραμα (όνειδος για ταινία 007!). Ο Κρεγκ φυσικά έχει αποδείξει ότι το έχει και έχει κατορθώσει να μην τον βρίζουν πλέον οι φανατικοί για την φίζικαλ ματιά που έφερε στο φραντσάιζ και μάλιστα να τον παραδέχονται, μόνο που εδώ καταπιέζεται αρκετά σεναριακά.

Ο Μπαρδέμ παρουσιάζει έναν χαρακτήρα που ακροβατεί επικίνδυνα μεταξύ της καρικατούρας που έχει έλλειψη μητρικής στοργής και του σατανικού ψυχοπαθούς, το σώζει με την κλάση του, χάνεται όμως μια μεγάλη ευκαιρία να γραφτεί ιστορία στην διαχρονική σχέση του 007 με τους αντιπάλους του ever, όταν οι gay υπαινιγμοί μένουν σε μια σκηνή και "ξεχνιούνται" άμεσα και τάχιστα.

Είπαμε, να κάνουμε reboot στον μύθο του ήρωά μας, αλλά όχι να του αλλάξουμε σχεδόν την ταυτότητα. Και όχι να θυμόμαστε στον σούπερ κατάσκοπο όποτε μας βολεύει κύριε Μέντες, ε; Π.χ. στις δύο σκηνές που ο Bourne (συγνώμη, ο Bond ήθελα να γράψω :P) θα έπρεπε να είχε πεθάνει, τσουπ, εμφανίζεται ακμαίος στην επόμενη σκηνή! Εκεί είναι Bond, ε; Ενώ στην υπόλοιπη ταινία είναι ένας "ξεπερασμένος πράκτορας με υπαρξιακά προβλήματα";

Αποφάσισα να βαθμολογήσω την ταινία σαν Bond λοιπόν και όχι σαν ένα αξιόλογο ψυχολογικό δράμα με εσάνς από περιπέτεια, που στην ουσία είναι...

Απόστολος Κίτσος (2,5/5)


 

"Τσαλακωμένος" κοσμοπολίτης

Γίνεται να παρακολουθείς μια πολύ καλή ταινία και παρόλα αυτά να αισθάνεσαι ανικανοποίητος; Κι όμως, αυτό ακριβώς μου συνέβη με το «Skyfall», καθώς όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα πως η ρότα που χάραξαν οι δημιουργοί της επετειακής αυτής προσθήκης στη σειρά κατασκοπικών περιπετειών με ήρωα τον εμβληματικό χαρακτήρα που εμπνεύστηκε ο Ίαν Φλέμινγκ το 1953, έμελλε να με φέρει αρκετά μακριά από τις προσδοκίες μου για το –εξαιρετικά καλοστημένο, κατά τ’ άλλα- φιλμ του Μέντες.

Γιατί, ναι μεν, το «Skyfall» αποτελεί το τελευταίο κεφάλαιο μιας άτυπης(;) τριλογίας, η οποία κλείνει διάφορες εκκρεμότητες και εγκαινιάζει μια νέα εποχή για τον 007, η οποία φέρει έναν έντονο αέρα ανανέωσης σε πράγματα και –κυρίως- πρόσωπα, αλλά, θεωρώ πως στην προκειμένη περίπτωση ισχύει αυτό που λένε οι φίλοι μας οι Αμερικανοί: «if it ain’t broke, don’t fix it». Γιατί, άλλο είναι να αποφασίζεις να προχωρήσεις στον εκσυγχρονισμό του ήρωά σου και άλλο να… κοντεύεις να του αλλάξεις ταυτότητα. Ο Bond που βλέπουμε στο «Skyfall» θυμίζει –ολοένα και- περισσότερο τον χαμένο κρίκο ανάμεσα στον Τζέισον Μπορν του Ντέιμον και τον Μπράιαν Μιλς του Νίσον από το «Taken», παρά τον ατσαλάκωτο, κοσμοπολίτη, φλεγματικό καρδιοκατακτητή που συνήθιζε να απολαμβάνει το martini του «shaken, not stirred» και που μας έκανε να σκάμε από ζήλεια, χαζεύοντας τα απίθανα gadgets που περνούσαν από τα χέρια του.

Πάντως, ο μόνος, ίσως, που δε φταίει γι’ αυτό είναι ο Ντάνιελ Κρεγκ, ο οποίος από την πρώτη στιγμή δικαίωσε απόλυτα εκείνους που τον επέλεξαν για διάδοχο του Μπρόσναν στο ρόλο, αναδεικνύοντας το «Casino Royale» σε μια ταινία, η οποία πιστεύω πως αξίζει πολύ περισσότερο τον ευφημισμό «Best Bond Ever» σε σχέση με το «Skyfall»…

Χάρης Παπαπαναγιώτου

Πρώτη δημοσίευση: 1 Nov 2012, 13:56
Ενημέρωση: 8 Nov 2012, 03:02
Τίτλος:
Skyfall (Skyfall)
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
143
Εταιρία διανομής: 
Release: 
1 Νοεμβρίου 2012

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos