Ελλειπτική art αλληγορία
Μένει έκπληκτος όταν εμφανίζεται μπροστά του το φάντασμα της πεθαμένης γυναίκας του, ενώ και ο χαμένος από καιρό γιος του επιστρέφει στο σπίτι σε άυλη μορφή. Διερευνώντας τους λόγους της αρρώστιας του, ο Θείος Μπούνμι κατευθύνεται στη ζούγκλα μαζί τους, με προορισμό μια σπηλιά όπου πιστεύει ότι γεννήθηκε και πέρασε τις προηγούμενες ζωές του.
Μια ταινία μάλλον για λίγους, σίγουρα πάντως για εκλεκτούς. Αποδίδοντας φόρο τιμής σε διάφορους λαϊκούς μύθους της πατρίδας του (μειονέκτημα το γεγονός ότι πρέπει να γνωρίζεις ορισμένα πράγματα για δαύτους) ο Απιτσατπόνγκ μας συστήνει έναν χαρακτήρα που δείχνει να είναι αλλού, διαρκώς σε διάσταση με το κάρμα του, αλλά και ταξιδεύοντας φύση και πνεύμα μέσα από την την διανοητική επαφή με τους κοντινούς του ανθρώπους, με τη μόνη διαφορά πως συμπεριλαμβάνονται και οι πεθαμένοι (και το πνεύμα τους) μέσα σε αυτούς, έτσι ώστε να καταργείται το οποιοδήποτε χωροχρονικό φράγμα.
Με ελλειπτικές αλληγορικές σκηνές εκθαμβωτικής ομορφιάς, αλλά ταυτόχρονα ανοικτές σε ερμηνεία και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε να ξενίσουν, ο «Θείος Μπούνμι» μπορεί να φανεί σε αρκετούς ένα αλλόκοτο φιλμ, στο οποίο όμως αν είσαι διατεθειμένος να αφοσιωθείς, θα σε υπνωτίσει και δεν θα ξέρεις που θα πατάς και που θα βρίσκεσαι. Ξεκάθαρο δείγμα art σινεφιλικής σκηνοθετικής προσέγγισης με πασιφανείς αρετές που σε περιμένουν να τις ανακαλύψεις. Αρκεί να τους δώσεις την ευκαιρία, βέβαια.
Μr Tibbs
Ποιητικός διαλογισμός
Από πού να ξεκινήσει και που να τελειώσει να μιλάει κανείς για τον Ταϋλανδό σκηνοθέτη που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα για την εν λόγω ταινία στο Φεστιβάλ των Καννών τον περασμένο Μάιο. Σίγουρα το σινεμά του διαφέρει και δεν είναι αυτό στο οποίο έχουμε συνηθίσει. Στις δημιουργίες του δεν υπάρχει πλοκή με την αυστηρή έννοια του όρου όπως δεν υπάρχει και σαφής αρχή, μέση και τέλος. Το ίδιο συμβαίνει και με τον «Θείο Μπούνμι». Βλέποντας την ταινία νιώθει κανείς ότι παρακολουθεί τις σκέψεις του σκηνοθέτη σχετικά με τον θάνατο, την μετενσάρκωση, την σχέση μεταξύ ανθρώπων και ζώων και το πώς τελικά όλα συνδέονται συμπαντικά.
Περισσότερο για έναν σουρεαλιστικό και ποιητικό διαλογισμό πρόκειται δηλαδή παρά για ταινία. Για να την απολαύσει κανείς έτσι όπως πραγματικά της αξίζει θα πρέπει να αφεθεί σε αυτήν, να την αφήσει να τον παρασύρει με τον μυστηριακό και μυσταγωγικό της χαρακτήρα και να δεχτεί από την αρχή ότι σίγουρα θα χάσει πολλά στην μετάφραση καθώς πρόκειται για μια κουλτούρα πολύ διαφορετική από την Ελληνική.
Mάρω Κουμουνδούρου
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων