O θάνατος που ονειρεύτηκα

Μια παρέα εφήβων, στην οποία ξεχωρίζει η γοητευτική μορφή της Δωροθέας, θα γίνουν άθελά τους οι πρωταγωνιστές, άλλοι ως θύτες και άλλοι ως θύματα, σ’ ένα επερχόμενο σκηνικό θανάτου.

Είναι κάποιες ταινίες στις οποίες πηγαίνεις γεμάτος ελπίδες, αλλά φεύγεις ολότελα απογοητευμένος. Ο «Θάνατος» είχε – φαινομενικά – τα φόντα να μην αποτελέσει μια ακόμη προσθήκη στην παραπάνω κατηγορία, λαμβάνοντας υπόψη ότι αποτελεί genre movie, κάτι που συναντάμε σπανιότατα στους κόλπους του νέου ελληνικού σινεμά. Άλλωστε δεν πάει πολύς καιρός από την εποχή που το «Κακό» έκανε την έκπληξη, όντας μια καθόλα απολαυστική κωμωδία τρόμου, που ικανοποιούσε σχεδόν απόλυτα τους fans του είδους. Στην περίπτωση της πρώτης αυτής solo σκηνοθετικής απόπειρας του Παναγιώτη Κράββα (συν-σκηνοθέτης του «Ρ20»), ωστόσο, υπάρχει μια σημαντική διαφορά – βασική πηγή έμπνευσης αποτελεί η υπόθεση των σατανιστών της Παλλήνης, που συγκλόνισε το πανελλήνιο στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ένα γεγονός που, αυτομάτως, καθιστούσε ακόμη πιο μεγάλη την πρόκληση με την οποία βρέθηκε αντιμέτωπος ο φιλόδοξος – αν μη τι άλλο – δημιουργός.

Δυστυχώς, το τελικό αποτέλεσμα δε δικαιώνει κανέναν. Το «καταραμένο» love story ανάμεσα στους δύο… φωτογενείς κεντρικούς ήρωες, το οποίο και αποτελεί τον πυρήνα της ιστορίας, συνθλίβεται μέσα σ’ έναν κυκεώνα από εξόφθαλμους, αλλά ανούσιους συμβολισμούς, δεκάδες σινεφίλ αναφορές, ατάκτως εριγμένα σχόλια περί «πατρίδας, θρησκείας & οικογένειας» και άφθονες αιματοβαμμένες σεκάνς βιντεοκλιπίστικης αισθητικής. Ακόμα χειρότερα, όλα τα παραπάνω είναι σερβιρισμένα με τον πλέον «φασαριόζικο» τρόπο, καθώς ελάχιστα πλάνα έμειναν απείραχτα στο post-production, όπου το «αγχωτικό» cut + paste μοντάζ, τα πλεονάζοντα ειδικά εφέ και η θορυβώδης (αν και ενδιαφέρουσα) μουσική υπόκρουση, ήρθαν να «καπελώσουν» κάθε σκέψη και πράξη των χαρακτήρων της ταινίας, δημιουργώντας στους θεατές την αίσθηση πως… βιώνουν ένα κακό όνειρο.

Και καθώς μέσα σ’ όλον αυτόν τον χαμό κατορθώνεις μόλις και μετά βίας να διακρίνεις 2-3 αξιομνημόνευτες στιγμές (two thumbs up στη σεκάνς του… σουβλίσματος στο κρεβάτι), στο φινάλε βρίσκεσαι να αναρωτιέσαι αν η «επισήμανση» που εμφανίζεται στους τίτλους τέλους, θα έπρεπε στη θέση του «for» να έγραφε «from»…

Χάρης Παπαπαναγιώτου

*Στα multiplex