Insidious

Ο Τζος και η Ρενέ έχουν μια ευτυχισμένη οικογένεια με τρία παιδιά. Όταν η τραγωδία θα χτυπήσει το μικρό τους γιο, αρχίζουν να βιώνουν πράγματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν επιστημονικά.

Ηδονίζεται με μέτριες ερμηνείες

Κλασικός Ουάν: ευρηματικός, χαβαλές, σαν να ηδονίζεται με τις μέτριες επιδόσεις των ηθοποιών του ή και να τις επιδιώκει κιόλας. Με εξαιρετική χρήση των ηχητικών εφέ και χωρίς γραφικά τρομοκλισέ παρά με 1-2 φετίχ αντικείμενα, δημιουργεί τον ορισμό της υποβλητικής ατμόσφαιρας και διατηρεί τον πλήρη έλεγχο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Καλογυρισμένο (όπως πάντα, δες εκτός από το Saw και τα Death Sentence, Dead Silence), με ιδιόμορφη αφήγηση που σου φέρνει στο θυμικό πότε Paranormal Activity, πότε Ju-on, δεν παύει να είναι κάθε δευτερόλεπτο δουλειά με trademark Ουάν. Όσοι είστε φαν μη το χάσετε.

Απόστολος Κίτσος (3,5 στα 5)

Ψιλοαναρχικό blockbuster χαμηλού κόστους

Το Insidious θυμίζει κάπως την ιστορία πίσω απ’ το Saw, εφτά χρόνια πίσω, περισσότερο για τις sequel δυνατότητες του και ένα σενάριο με αρχή, μέση και τέλος. Δημιούργημα και αυτό του ίδιου ανθρώπου (James Wan), είναι καλύτερο γιατί δεν εστιάζει στη περιγραφική σκληρότητα και στη σωματική κακοποίηση “τέχνης” που έπρεπε να υποφέρεις στη πρώτη ταινία του. Πατάει σε σωστό suspensing καθ’ όλη τη διάρκεια της αν στο πρώτο μισό της σπαταλιέται συχνά σε σπινταριστό εφετζίδικο τρόμο.
Η ταινία αλλάζει κλίμα μετά την μετακόμιση του ζεύγους και την εμφάνιση της πνευματολόγου και των βοηθών της.

Ειδικά η Λιν Σέιν είναι αφασία σε έναν ρόλο που ενώ μοιάζει να τον βλέπει σοβαρά, τον αυτοσαρκάζει κιόλας και μπολιάζει τη ταινιά με ένα διακριτικότατο κωμικό νεύρο σχεδόν αδιόρατο, που δεν ανακόπτει καθόλου τα τρομοξεσπάσματα. Από την άλλη πλευρά, ο Πάτρικ Γουίλσον είναι εντελώς ανεπαρκής σαν χαρακτήρας και σκέφτεσαι πόσο ευκολότερα θα μιλάγαμε για σύγχρονο κλασικό στανταράκι νεανικού τρόμου αν είχαμε μια εντυπωσιακότερη ερμηνεία.
Συχνά εντυπωσιάζει όταν εμπιστεύεται τη φαντασία του, ειδικά στο τελευταίο μισάωρο κατά την περιπλάνηση του πατέρα...

Μερικές σκηνές όπως η αναμέτρηση του πατέρα με τη γριά-στοιχειό, οι ένοικοι και η αποκάλυψη του φόνου είναι εντυπωσιακής εκφραστικότητας και κάπως έτσι τιμάται το είδος μέσω αυτού του ψιλοαναρχικό blockbuster χαμηλού κόστους, αν και όχι απολύτως επιτυχημένα

Παναγιώτης Ευσταθιάδης (2,5 στα 5)