Δύο και δύο

Swinger, baby, yeah!

Χαριτωμένη, γουντιαλενικών αποχρώσεων σεξοκωμωδία εμπνευσμένη από το φαινόμενο του swinging – partner swapping, για τους ακόμη πιο ψαγμένους – που τα τελευταία χρόνια αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς, η οποία, όμως, προσπαθεί να το παίξει πολύ πιο «προχώ» και τολμηρή απ’ ό,τι πραγματικά είναι, καταλήγοντας σε μια λίγο-πολύ αναμενόμενη εξέλιξη, παρά το αρκούντως υποσχόμενο ξεκίνημα.

Εκεί που σίγουρα κερδίζει πόντους, είναι στην αντιπαράθεση των δύο ζευγαριών, με τους μεν Ντιέγκο και Εμίλια να έχουν γιο στην εφηβεία, με όποια «προβλήματα» συνεπάγεται αυτό, τη στιγμή που ο Ρίτσαρντ και η Μπετίνα το τελευταίο που σκέφτονται είναι να γίνουν γονείς, προφασιζόμενοι πως προτιμούν να γλεντήσουν τη ζωή τους στο έπακρο, για όσο ακόμη τους παίρνει. Έστω κι αν, στην πραγματικότητα, όλο αυτό δεν είναι παρά μια καλά καμουφλαρισμένη ψευδαίσθηση.

Οι τέσσερις πρωταγωνιστές είναι θαυμάσιοι στους ρόλους τους, ιδίως όσο «ψήνεται» η κατάσταση, με τη σκηνή του δείπνου... αποπλάνησης να αποτελεί ένα από τα highlights της ταινίας. Παρ' όλα αυτά, λίγο μετά τη μέση, αρχίζεις να νιώθεις πως το σενάριο εξάντλησε το θέμα του και αργά ή γρήγορα θα αρχίσει η επέλαση των κλισέ. Επίσης, το «Δύο και Δύο» πάσχει σοβαρά και στον τομέα του κωμικού timing, με αποτέλεσμα ορισμένες αληθινά εμπνευσμένες ατάκες («Λουκ, είμαι ο πατέρας σου...») να μη βρίσκουν στόχο. Στην πατρίδα του την Αργεντινή, πάντως, η ταινία έσκισε, αν αυτό σας λέει κάτι...

Χάρης Παπαπαναγιώτου