Τομπάιας Λίντχολμ: "Οι πειρατές δεν είναι πια εξαθλιωμένοι ψαράδες..."

Ο Τομπάιας Λίντχολμ έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το κλειστοφοβικό δράμα φυλακών «R» που του χάρισε το βραβείο των Δανών Κριτικών Bodil καλύτερης ταινίας του 2011. Ως σεναριογράφος, έχει συνεργαστεί με τον Τόμας Βίντερμπεργκ στα εξαιρετικά "Submarino" και "The hunt". Φέτος, γράφει και σκηνοθετεί το "A hijacking" που ήδη παίζεται στις ελληνικές αίθουσες και για το οποίο μοιράζεται ορισμένες σκέψεις του.

"Πριν γεννηθώ ο πατέρας μου ήταν ναυτικός, αλλά δεν μου μίλησε ποτέ για αυτό. Ίσως γι’ αυτό η θάλασσα είναι πάντα στο μυαλό μου. Μετά τα περιστατικά πειρατείας των δανέζικων φορτηγών πλοίων Danica White και Cec Futur το 2007 και το 2008, έγινα κοινωνός μίας πραγματικότητας που δεν γνώριζα μέχρι τότε. Μία πραγματικότητα όπου ναυτιλιακές εταιρείες υποχρεώνονται να διαπραγματευτούν απευθείας με τους πειρατές. Μία πραγματικότητα όπου οι πειρατές κερδίζουν εκατομμύρια δολάρια και οι ναυτικοί κρατούνται όμηροι για μήνες χωρίς να μπορούν να επηρεάσουν τη μοίρα τους.

Το «Μία Πειρατεία στον Ωκεανό» γυρίστηκε κάτω από ρεαλιστικές συνθήκες. Το συνεργείο δούλεψε υπό καθεστώς μυστικότητας στον Ινδικό Ωκεανό σε σημείο όπου κυκλοφορούν πειρατές και μάλιστα σε ένα φορτηγό πλοίο που είχε καταληφθεί στο παρελθόν, ενώ στην ταινία εμφανίζεται ένας επαγγελματίας διαπραγματευτής. Η ταινία εκτός από το πραγματικό σκηνικό είχε και πολλούς πραγματικούς φύλακες και πρώην κατάδικους. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ταινία δεν μοιάζει επιτηδευμένη αλλά περισσότερο σαν κάποιος να βρισκόταν εκεί με μία κάμερα.

«Θέλησα να ξεφύγω από το δεδομένο τηλεοπτικό δράμα, όπου εμβαθύνεις σε έναν γάμο ή στη σχέση με τα παιδιά ή κάτι άλλο που αντικατοπτρίζει πως αισθάνεται ο χαρακτήρας. Προφανώς, τα συναισθήματα πρέπει να είναι ξεκάθαρα, αλλά δεν θέλω να καταφεύγω σε ευκολίες παρουσιάζοντας προφανή συναισθήματα. Οι άνθρωποι στις ταινίες δεν πρέπει να κλαίνε, το κοινό πρέπει»

«Η αλήθεια είναι ότι οι πειρατές δεν είναι πια εξαθλιωμένοι ψαράδες. Πόροι της ρώσικης μαφίας χρηματοδοτούν την πειρατεία. Οι πειρατές είναι κουρσάροι, όπως στην Άγρια Δύση. Υπάρχει πολύ ποτό και πορνεία στα πρώην ψαροχώρια. Όταν ένας νεαρός άντρας δοκιμάζει την τύχη του και πετυχαίνει τζακπότ, μπορεί να δώσει δέκα δολάρια σε νεαρά αγόρια για να πειρατεύουν πλοία για αυτόν. Δεν πιστεύω ότι οι Σομαλοί το βρίσκουν καλή ιδέα, αλλά τεράστια ψυγεία αρμενίζουν εκεί έξω και μπορώ να καταλάβω γιατί πεινασμένα παιδιά θέλουν να τα αποκτήσουν. Γιατί κανείς στη διεθνή κοινότητα δεν κάνει τίποτα; Είναι ένα παράλογα σύνθετο ζήτημα».