Στ. Καμμίτσης – Αιν. Τσαμάτης – Γ. Καφετζόπουλος: Τράκα στο πεζοδρόμιο από τα “Κωλόπαιδα”

Published: 19 Mar 2012, 14:10

Στην Ειρήνη Κατσαρά (Φωτό: Ινώ Μέη).

Θα’ταν μέσα Σεπτέμβρη περίπου εκείνο το βράδυ. Ήταν η προβολή της ταινίας στις Νύχτες Πρεμιέρας, και για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα να είναι κατάμεστη η αίθουσα. Μετά το τέλος της προβολής και τις χαιρετούρες των πρωταγωνιστών, βρήκα την ευκαιρία να τους στριμώξω λίγο. «Παιδιά, ραντεβού στο πεζοδρόμιο. Σε πέντε» ήταν η ατάκα και όντως μετά από ένα τέταρτο (Άγγλοι) ήρθαν τα «φευγάτα» κωλόπαιδα Αινείας Τσαμάτης και Γιώργος Καφετζόπουλος μαζί με το σκηνοθέτη της ταινίας, Στέλιο Καμμίτση. Το Γιώργο τον ήξερα από το σχολείο παλιά, τον Αινεία φατσικά μόνο, τον Στέλιο πάλι μόλις τον γνώρισα. Κάτσαμε σε κάτι σκαλάκια, τους γνώρισα στις φίλες μου, κάναμε ένα τσιγάρο όλοι μαζί και ξεκίνησε η κουβέντα.

Οι πρωταγωνιστές σου είναι Εξαρχειώτες. Εσύ πάλι, καμία σχέση. Πώς προέκυψε αυτή η ταινία με φόντο τη γειτονιά μας?

Στ. Καμμίτσης: Όταν ήμουν στη Νέα Υόρκη, ξεκίνησα να γράφω αυθόρμητα για τρεις φίλους, γιατί είχα μεγαλώσει ο ίδιος με τρεις φίλους. Διάβαζα διάφορα άρθρα από εφημερίδες και ήθελα να κάνω κάτι που θα αρχίζει και θα τελειώνει μέσα σε 24 ωρες, γιατί με είχε συναρπάσει το γεγονός ότι μπορούν να γίνουν τόσα πράγματα σε τόσο λίγο χρόνο. Τα Εξάρχεια ήταν το μέρος όπου σπούδαζε ο κολλητός μου, οπότε όταν ήμουν Αθήνα τριγυρνούσα στα Εξάρχεια. Έτσι τα αγάπησα. Ήταν αναπόφευκτο.

Η «Φυγή» ως φυγόκεντρος δύναμη της ταινίας πως προκύπτει;

Στ.Καμμίτσης: Είχα πάντα τάσεις φυγής. Μεγάλωσα Κύπρο, μετά η Νέα Υόρκη, μετά η Αθήνα...Όταν ήμουν Αμερική μου έλειπε η Αθήνα. Όταν ήμουν εδώ ήθελα να φύγω. Γι’αυτό και άρχισα να γράφω για τρία παιδιά που θέλουν να φύγουν. Έτσι ξεκίνησε.. Ακόμα και τώρα έχω τέτοιες τάσεις. Σκέφτομαι το φευγιό.

(Εν μέσω τράκας για τσιγάρο από τα αγόρια και ψιλοκουβέντα με τον Γιώργο (Καφετζόπουλο) για τα της μετα-σχολικής ζωής μας –περιλαμβανομένων επαγγελματικών, μωρών, πόσο μεγαλώσαμε και λοιπών κλισέ- η συνέντευξη συνεχίζεται):

Τί είναι αυτό που διαχωρίζει ένα «κωλόπαιδο» από ένα «καλόπαιδο»?

Στ.Καμμίτσης: Στην προκειμένη περίπτωση τίποτα. Η ιστορία είναι για τρία φλωρόπαιδα ουσιαστικά. Η λέξη κωλόπαιδο παίζει ειρωνικά στην ταινία.

Ποιό είναι το αγαπημένο σας σημείο στην πόλη και ποιά στιγμή της ημέρας η πιο γαλήνια ?

Γ.Καφετζόπουλος: Ξεκάθαρα, ο Λόφος του Στρέφη. Ειδυλλιακή στιγμή περίπου στις 6 το απόγευμα που έχει ακόμα ήλιο, αλλά αρχίζει και πέφτει.

Αιν.Τσαμάτης: Και για μένα προφανώς ο λόφος. Εγώ μπορώ να αράζω εκεί από το πρωί μέχρι το βράδυ όταν δεν έχω κάτι να κάνω.

Πώς τα βγάζετε πέρα εν μέσω κρίσης εσείς οι ηθοποιοί?

Αιν.Τσαμάτης: Εγω δουλεύω παράλληλα σε μπάρ.

Γ.Καφετζόπουλος: Κι εγώ ψάχνομαι να δουλέψω σε ένα μπάρ ενώ κάνω και κάποιες πρόβες σε μια ομάδα όπου είμαστε εμείς τα αφεντικά του εαυτού μας.

Πώς προέκυψε η γνωριμία σας?

Στ. Καμμίτσης: Δούλευα με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, είχα δεί τον Καφετζόπουλο στο «Δύο» και μετά στο «Πουθενά» και εμφανισιακά ταίριαζε γάντι σε αυτό που ήθελα να κάνω. Τον είχα βάλει στο μάτι, τον πήρα τηλέφωνο απο Αμερική, μιλήσαμε και όταν ήρθα Ελλάδα γνωριστήκαμε. Ο Αινείας προέκυψε από οντισιόν και ο Διογένης ήταν επίσης δική μου επιλογή. Τους ήθελα και τους τρεις μαζί.

Το soundtrack ήταν το βασικό όπλο της ταινίας για μένα. Θες να μας πεις λίγα πράγματα γι’αυτό;

Στ.Καμμίτσης: Όλα είναι γραμμένα από το μηδέν, για την ταινία. Ο Σταύρος Μακρής με τον οποίο γνωριστήκαμε στην Αμερική, έκανε όλη αυτή την καταπληκτική δουλειά εξ’αποστάσεως. Τα κομμάτια είναι γραμμένα πάνω στην ταινία. Τραγούδησαν πολλοί καλλιτέχνες, όπως ο Σταύρος Μιχαλακάκος, ο Νικόλας Μεταξάς και σε ό,τι αφορά σε αυτό το σημείο, σταθήκαμε τυχεροί. Ήταν φοβερή η δουλειά του Σταύρου, πραγματικά.

Ποιά ήταν η τελευταία ταινία που σας συγκλόνισε;

Αιν.Τσαμάτης: Πρόσφατα είδα το Melancholia του Trier και έχω μείνει εκεί.

Γ.Καφετζόπουλος: Εμένα μου αρέσουν οι παλιές ταινίες, όπως το “On the waterfront” του Elia Kazan που δείχνει και στην αρχή της ταινίας (Κωλόπαιδα). Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες του’50 και κυρίως του Kazan.

Εν μέσω κρίσης, υπάρχει μια «άνθιση» με την έννοια της προσπάθειας, από ανεξάρτητους δημιουργούς του Ελληνικού κινηματογράφου. Πόσο «ανεξάρτητη» είναι η δική σας ταινία, σε επίπεδο παραγωγής;

Στ. Καμμίτσης: Στη δική μας την περίπτωση, επειδή τελικά δεν μας δόθηκε η χορηγεία που περιμέναμε, αναγκαστήκαμε να κάνουμε το post-production μόνοι μας. Το οποίο είναι μια διαδικασία που απαιτεί πολύ χρήμα και χρόνο. Είχαμε πείσμα και υπομονή, δουλέψαμε πάρα πολύ, τα καταφέραμε, μάθαμε πάρα πολλά πράγματα μέσα από αυτό και αυτό είναι ένα μεγάλο αβαντάζ. Τα «Κωλόπαιδα» ήταν μια ομαδική δουλειά και οφείλω πάρα πολλά στους συνεργάτες μου. Δεν πληρώθηκε σχεδόν κανείς, η όλη δουλειά έγινε με πολλή αγάπη και περάσαμε πολύ όμορφα. Εύχομαι να μας δικαιώσει το αποτέλεσμα.

Ήταν η ώρα να τους αποδεσμεύσω, γιατί θα με πυροβολούσαν όλοι οι φίλοι που τους περίμεναν να τους συγχαρούν, οπότε και σβήσαμε τα στριφτά τσιγάρα, τους στήσαμε με την Ινώ σχεδόν στη μέση της Κηφισίας για μια αναμνηστική on the road φωτό και χωριστήκαμε στα τριγύρω μαγαζιά της Πανόρμου για «ξίδια»...

Πρώτη δημοσίευση: 19 Mar 2012, 14:10
Ενημέρωση: 19 Mar 2012, 14:10

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos