Χάρης Βαφειάδης: «Έτσι είναι ή έτσι νομίζουμε;»

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Χάρη Βαφειάδη, «Μικρά Πράγματα Που Πήγαν Λάθος», συναντά το κοινό στα θερινά σινεμά και τις κινηματογραφικές αίθουσες από την Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου.

Το «Μικρά Πράγματα Που Πήγαν Λάθος» (με 5 υποψηφιότητες για βραβείο Ίρις), μέσα από την παράλληλη ιστορία δύο πολύ διαφορετικών οικογενειών που τις συνδέει αναπάντεχα ένα σκυλάκι, μιλά με σουρεαλιστική διάθεση και υπόγειο χιούμορ για «αυτά τα μικρά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μας συνέχεια και της αλλάζουν κατεύθυνση», όπως λέει ο σκηνοθέτης.

Η άποψη του MOVE IT για την ταινία

Ο Χάρης Βαφειάδης μιλά για την ταινία του:

Μεταμόρφωση, ψευδαίσθηση, εξαπάτηση: τρεις έννοιες πάνω στις οποίες έχει βασιστεί η θεματική της ιστορίας. Έννοιες συγγενικές, που πρωταγωνιστούν καθ' όλη την έκταση του σεναρίου, χαρακτηρίζοντας τους ήρωες και τις πράξεις τους, προβάλλοντας τις διαφορετικές οπτικές γωνίες του ίδιου κεντρικού θέματος: τη συγκεχυμένη ταυτότητα του άνδρα/πατέρα/συντρόφου στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Οι έννοιες αυτές, αποτελούν και τα βασικά συστατικά των παραμυθιών. Οι ήρωες των παραμυθιών, μέσα από τις συνεχείς κακουχίες στις οποίες δοκιμάζονται, σκοπεύουν πάντα στο πολυπόθητο ευτυχισμένο τέλος: να ζήσουν αυτοί καλά (και οι θεατές καλύτερα). 

Η ιστορία του σεναρίου, κατά βάση δραματική, εξελίσσεται γύρω από τον κεντρικό πυρήνα της, ένα φαινομενικά απλό γεγονός -ο θάνατος του σκυλιού ενός 6χρονου παιδιού, εν αγνοία του, και η απρόσμενη απόφαση του πατέρα να το αντικαταστήσει με ίδιο για να μην στενοχωρηθεί- το οποίο δημιουργεί απρόβλεπτες καταστάσεις σε δύο διαφορετικές ελληνικές οικογένειες, αντίθετου κοινωνικού επιπέδου, μέσα από τις διαδρομές και δράσεις των δύο πατεράδων, του Φάνη και του Παύλου.

Η πρώτη οικογένεια είναι διαλυμένη και στηρίζεται στη μητέρα για να επιβιώσει. Ο Φάνης, άλλοτε διάσημος των καναλιών, τώρα μοιάζει ανήμπορος να κοιτάξει την πραγματικότητα-αλήθεια της χαμένης του ζωής. Προσπαθεί, μέσα από ψευδαισθήσεις/όνειρα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) που ο ίδιος βυθίζει τον εαυτό του, να ανακτήσει την παλιά του αίγλη και να πείσει την έφηβη κόρη του πως μπορεί να το κάνει. Ιδιαίτερα εκφραστικός και αντιφατικός, με συνεχείς μεταπτώσεις και σύνδρομο καταδίωξης, χαρακτηρίζεται από αδυναμία σύνθεσης και διαστρέβλωση της πραγματικότητας, με όχημα την πρόσφατη εμμονή του με τη θρησκεία. Είναι ο ήρωας που όσες ευκαιρίες κι αν πάρει, είναι βέβαιο πως θα τις χαραμίσει.

Η δεύτερη οικογένεια, αστικής τάξης, μπερδεμένη και χωρίς ξεκάθαρους στόχους, μοιάζει να βρίσκεται σε ομιχλώδες τοπίο, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Ο Παύλος, άνθρωπος της λογικής και του καθήκοντος, μετρημένος και οργανωτικός, λειτουργεί μεθοδικά και βάσει προγράμματος, χωρίς να εξωτερικεύει τα συναισθήματά του. Μέσα από την επαγγελματική καταξίωση, κατάφερε να μεταμορφωθεί σε golden boy της εποχής. Στην παρούσα φάση όμως, θύμα των σφοδρών ανακατατάξεων της οικονομικής κρίσης, είναι αδύναμος -έχει χάσει τη δουλειά του δίχως να το αποκαλύψει στη γυναίκα του που βιώνει τη δική της κρίση. Η νέα του ζωή, που πάλεψε να κατακτήσει, απειλείται τόσο από την γενικότερη κοινωνική και οικονομική κατάσταση όσο και από την κρίση στην ίδια του την οικογένεια. Ο χαμός του σκυλιού, απειλεί σημειολογικά τον ίδιο το ρόλο που μόχθησε να αποκτήσει. Η αντικατάσταση του με άλλο ίδιο, με το πρόσχημα να μην στενοχωρηθεί ο 7χρονος γιος του, είναι γι' αυτόν το σωσίβιο της ίδιας του της ζωής και η συνέχισή της. Όπως μεταμόρφωσε τον εαυτό του, θα μεταμορφώσει και το σκυλί. 

Οι δύο πρωταγωνιστές, αντίθετοι και συμπληρωματικοί μεταξύ τους, μοιάζουν σαν αγελάδες που πλέουν άσκοπα, σε μια ανοίκεια θάλασσα.

Στο περιθώριο αυτών, η ελληνική κοινωνία όπως αποκαλύπτεται τα πρόσφατα χρόνια και η ατέρμονη μετάβασή της σε μια μορφή απροσδιόριστη. Παρ' ότι το κοινωνικό στοιχείο είναι δυναμικά παρόν, η υπαρξιακή προέκταση της ιστορίας είναι και η βάση της. Οι ήρωες τελικά συγκλίνουν, αναζητούν το νόημα της ζωής και υφίστανται συνεχείς εσωτερικές διακυμάνσεις. Το χιούμορ έχει καταλυτικό ρόλο, καταπραΰνοντας τον πικρόχολο δραματικό κόσμο των πράξεων τους.

Το ερώτημα που φωτίζει δραματικά την ιστορία, στέκεται εκεί, αμείλικτο και αναπάντητο: έτσι είναι ή έτσι νομίζουμε…;