Tutto Italia-Kυριακή 22/4: Το MOVE IT ήταν εκεί

Στο Ιντεάλ να’ ναι κι ό, τι να’ ναι

Ανέκαθεν πίστευα ότι, πέρα από την ταινία (που πρέπει να είναι καλή), σημασία για την απόλαυση μιας προβολής παίζει και η αίθουσα στην οποία την παρακολουθεί κάποιος. Χθες συνειδητοποίησα για ακόμα μία φορά ότι αυτή είναι μία άποψη που ασπάζονται και άλλοι.

Καθώς λοιπόν καθόμουν στο πλατύσκαλο στην εξώπορτα του Ιντεάλ περιμένοντας να ακουστεί ο ήχος του κουδουνιού που μας ειδοποιεί για την έναρξη της δεύτερης προβολής, μπροστά μου ήρθε και κοντοστάθηκε μία παρέα από σινεφίλ (γύρω στα 40), οι οποίοι είχαν έρθει για να παρακολουθήσουν τους Άθικτους (;) αφού όπως μου είπαν, δεν ήταν ενημερωμένοι για την ύπαρξη του Φεστιβάλ μιας και δε χρησιμοποιούν το διαδίκτυο (κακά τα ψέματα – το Tutto Italia έχει προβληθεί κατά κύριο λόγο μέσω του Ίντερνετ). Παρόλα αυτά, έκατσαν για την προβολή δηλώνοντας πιστοί ακόλουθοι του Ιντεάλ και λέγοντάς μου ότι δεν έχουν χάσει σχεδόν καμία ταινία από όσες προβάλλει ο συγκεκριμένος κινηματογράφος.

Μετά το τέλος της ταινίας τους ρώτησα αν μετάνιωσαν για την παραμονή τους κι εκείνοι μου απάντησαν «Ίσα-ίσα! Πάντα μας αρέσουν οι ταινίες που παίζει το Ιντεάλ». Μάλλον είναι «ερωτευμένοι» με το χώρο.

Στο διάλειμμα της δεύτερης προβολής συνάντησα και τον κ. Τιμογιαννάκη (Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Φεστιβάλ) ο οποίος με ενημέρωσε σχετικά με την εισπρακτική επιτυχία των ταινιών, λέγοντάς μου ότι ο αριθμός των εισιτηρίων που κόβονται καθημερινά κυμαίνεται από διψήφιο έως και τριψήφιο αριθμό. Επίσης, μου γνωστοποίησε ότι σκοπεύουν να κάνουν το Tutto Italia θεσμό. Έτσι, από δω και πέρα η Αθήνα θα έχει και ετήσιο Φεστιβάλ Ιταλικού Κινηματογράφου.

L’uomo Che Verra’ (Ο άνθρωπος που θα΄ ρθει) 6/10

Τι έκανες στον πόλεμο Παρτιζάνε;

Το Φθινόπωρο του 1944, στις πλαγιές του Monte Sole της Μπολόνια, ο φασισμός δείχνει το πιο σκληρό του πρόσωπο σε μία από τις μεγαλύτερες σφαγές που έγιναν ποτέ στην ιστορία της Ιταλίας, όπου ολόκληρα χωριά ξεκληρίστηκαν (ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά) χωρίς κανένα έλεος από τους Γερμανούς. Όλοι αυτοί οι σκοτωμοί όμως είναι επουσιώδεις για τη μικρή Μαρτίνα που ήρθε σε επαφή με το θάνατο για πρώτη φορά όταν στα χέρια της ξεψύχησε ο μικρός της αδερφός. Από εκείνη τη στιγμή η μικρή Μαρτίνα σταματά να μιλάει και περιμένει την άφιξη ενός νέου μικρού αδερφού. Ο άνθρωπος που θα’ ρθει, δηλαδή το νέο βρέφος σηματοδοτεί το τέλος του πολέμου και κατ’ επέκταση του θανάτου και την αρχή μιας νέας ζωής που ξεκινά μέσα από τις στάχτες και τα συντρίμμια που αφήνει στο πέρασμά του ο πόλεμος.

Αφηγηματική ταινία του Ντιρίτι που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα αν και η ιστορία της Μαρτίνα είναι προϊόν μυθοπλασίας. Η φωτογραφία του Roberto Cimatti σε νατουραλιστικό ύφος δένει σε απόλυτη αρμονία με τη μουσική παρουσιάζοντας τον πόλεμο με ένα ποιητικό τρόπο. Η ταινία είναι αφιερωμένη στους 770 ανθρώπους που δολοφονήθηκαν τότε και αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τη μέση της και μετά

 Ελεωνόρα Βερυκοκίδη