Πέθανε ο Μοχάμεντ Άλι

Ο κορυφαίος πυγμάχος που έζησε ποτέ και μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες στον πλανήτη, πέθανε τις πρωτες πρωϊνές ώρες.

Με τον Τζον Φρέιζερ

Ο Μοχάμεντ Άλι άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο στο Φοίνιξ υποφέροντας από έντονα αναπνευστικά προβλήματα, τα οποία φυσικά επιδεινώθηκαν από τη νόσο του Πάρκινσον, με την οποία έδινε μάχη εδώ και 32 χρόνια.

Ήταν 74 ετών.

Μιλούσε πολύ...

Αυτή η αξεπέραστη μαγνητική του γοητεία την οποία υπερτόνιζε με τα χαρακτηριστικά του αλεπάλληλα καυχήματα με το παραμικρό και το αντισυμβατικό του ήθος που υποστήριξε με πράξεις (αρνήθηκε να καταταγεί και να πολεμήσει στο Βιετνάμ), τον μετέτρεψαν σε ένα ολοκληρωτικό ποπ είδωλο και μια χαρισματική περσόνα που το Χόλιγουντ δεν μπορούσε να αντισταθεί.

Με τους Beatles

Άλλωστε, το ντοκιμαντέρ που τον αφορούσε («When we were Kings») βραβεύτηκε με Όσκαρ το 1996, ενώ ο Ουίλ Σμιθ και ο Γιον Βόιτ κέρδισαν από μία υποψηφιότητα (α’ και β’ ανδρικού ρόλου αντίστοιχα) στο «Ali» του Μάικλ Μαν.

Ο Μοχάμεντ Άλι πρωταγωνίστησε (!) επίσης στην βιογραφική ταινία για την ζωή του, «The greatest»/1977 του Τομ Γκρις, αλλά και στο «Freedom road»/1979 του Γιαν Καντάρ όπου υποδύθηκε έναν πρώην σκλάβο ο οποός κατάφερε να γίνει βουλευτής, ενώ το 2013 ο Στίβεν Φρίαρς σκηνοθέτησε για το ΗΒΟ την τηλεταινία «Muhammad Ali’s greatest fight».

Το 2002 του απονεμήθηκε ένα αστέρι στο Hollywood Walk Of Fame. Απαίτησε (και φυσικά το κατάφερε) να γίνει ο μόνος με κατακόρυφο το αστέρι, διότι "δεν ήθελε οι άνθρωποι να ποδοπατούν το όνομά του"...

Σαν Άγιος Σεβαστιανός στο θρυλικό εξώφυλλο του Esquire

Παντρεύτηκε τέσσερις φορές, ενώ με την τελευταία του σύζυγο ήταν μαζί από το 1986. Είχε δύο γιους και επτά κόρες, εκ των οποίων η επίσης πυγμάχος Λάιλα Άλι αποσύρθηκε το 2007, αήττητη...

Mε τον διάσημο κωμικό Ρίτσαρτ Πράιορ

Ο κορυφαίος αθλητής του αιώνα για το Sports Illustrated και το BBC, παραμένει ο μοναδικός πυγμάχος που κατάφερε να στεφθεί τρεις φορές κατ’ευθείαν παγκόσμος πρωταθλητής βαρέων βαρών (που σημαίνει ότι προκάλεσε σε αγώνα τρεις ήδη εστεμμένους εν ενεργεία πρωταθλητές και τους νίκησει).

Tσακίζοντας τον Σόνι Λίστον

Η απόφασή του να μην καταταγεί στον στρατό, του απαγόρεψε να αγωνιστεί για 3,5 χρόνια (και μάλιστα πάνω στο απόγειο της καριέρας του), αλλά όπως έγραψε στην αυτοβιογραφία του το 2004, ο πυγμάχος που ελισσόταν σαν πεταλούδα και σε κέντριζε σαν μέλισσα, «Δεν με πείραξε καθόλου γιατί ήμουν κάτι πολύ μεγαλύτερο, ήμουν People’s Champion!».

Και συμπλήρωσε: «Όταν πεθάνω, πριν με αξιολογήσουν, να δουν όχι μόνο τα αθλητικά μου επιτεύγματα,αλλά και τις πράξεις μου. Ότι ήμουν ο πιο γρήγορος μποξέρ που έζησε ποτέ, αλλά και ο πιο όμορφος: το πρόσωπό μου δεν έχει το παραμικρό σημάδι. Ότι ήμουν ο πιο διασκεδαστικός και ο πιο έξυπνος. Ότι χωρίς πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ήμουν αρκετά έξυπνος για να δίνω διαλέξεις και να κοντράρω στα ίσια κορυφαία μυαλά σε τηλεοπτικά ντιμπέιτ. Ότι ήμουν ο μοναδικός πραγματικός παγκόσμιος πρωταθλητής: πυγμάχησα σε Αγγλία, Ζαϊρ, Ινδονησία, Ελβετία, Ιαπωνία και Φιλιππίνες. Ότι ήμουν ο πιο διάσημος πυγμάχος και ένας από τους διασημότερους ανθρώπους στην ιστορία...».

Mεγαλείο...

Είπαμε, καυχιόταν με το παραμικρό ο άτιμος... Αλλά ποιος μπορεί να πει ότι δεν ισχύουν όλα αυτά;