"La casa de papel" season 1-2: Καλοφτιαγμένο!

Σύνοψη: Ο Καθηγητής, όπως αποκαλείται, είναι ένας μυστηριώδης άνδρας, που σκοπό έχει να διοργανώσει την μεγαλύτερη ληστεία που έγινε ποτέ, να φτιάξει μία ομάδα και να εισβάλλουν στο Εθνικό Νομισματοκοπείο της Ισπανίας, από το οποίο θα κλέψουν 2,4 δις ευρώ. Συγκεντρώνει 8 άτομα, τα οποία δεν πρέπει να ξέρουν τίποτα ο ένας για τον άλλον και γι’ αυτό τους έχουν δοθεί ονόματα πόλεων, όπως Τόκυο, Βερολίνο, Ελσίνκι. Θα εισβάλλουν στο Νομισματοκοπείο και θα κρατήσουν 67 ομήρους με έναν ακόμα όρο, να μην χυθεί αίμα. Όταν όμως η αστυνομία περικυκλώσει τον χώρο, και τα πράγματα στενέψουν, οι όροι αρχίζουν να παραβιάζονται.

Άποψη: Η ισπανική σειρά «La casa de papel» («Τέλεια Ληστεία») προβλήθηκε στην ισπανική τηλεόραση ως μία σεζόν, της οποίας τα δικαιώματα πήρε το Netflix, προβάλλοντας την παγκοσμίως σε δύο μέρη, σαν δύο σεζόν, ενώ έχει ήδη ανανεωθεί και τρίτο μέρος, αποκλειστικής παραγωγής του αμερικανικού δικτύου. Και είναι απολύτως λογικό το Netflix να θέλει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την ισπανική σειρά, καθώς είναι η πιο επιτυχημένη μη αγγλόφωνη σειρά που έχει προβάλλει μέχρι σήμερα. Απολύτως δίκαια! Πρόκειται για μία σειρά που η εμπορική επιτυχία της συνδέεται με μία εξαιρετικής ποιότητας δουλειά, τόσο από άποψη παραγωγής, όσο και ηθοποιών, σκηνοθεσίας, σεναρίου.

Ο Alex Pina, παραγωγός και σεναριογράφος και άλλων ισπανικών σειρών,  και δημιουργός του «La casa de papel», δημιουργεί ένα αποτέλεσμα, που αν ήταν αγγλόφωνο, σίγουρα θα είχε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Καταφέρνει να χρησιμοποιήσει μία βασική πλοκή που έχουμε δει πολλάκις στο σινεμά και στην τηλεόραση, από το «Dog Day Afternoon» και το «Ocean’s Eleven», μέχρι το «Reservoir Dogs» και το «Tower Heist», όμως με γρήγορο, γεμάτο ρυθμό, που κάνει τον θεατή να θέλει να το δει σε μία μέρα. Από το «Reservoir Dogs» του Tarantino αντλεί την ιδέα της ονοματοδοσίας των ληστών, αφού η αρχική ιδέα ήταν να τους δοθούν χρώματα ως ονόματα, αν και τελικά επικράτησαν οι πόλεις. Η σειρά με απόλυτη γνώση του πώς να κρατάς το ενδιαφέρον του θεατή, παρουσιάζει τόσο το σήμερα, όταν οι ληστές βρίσκονται στο Νομισματοκοπείο φυλάσσοντας τους ομήρους, όσο και το παρελθόν, την προσωπική ιστορία του καθενός από τους 8 ληστές, ή και μερικών από τους ομήρους. Με αυτόν τον τρόπο οι χαρακτήρες δεν αποκτούν απλώς την ταμπέλα του θύτη ή του θύματος, αλλά δίνεται χώρος ώστε να παρουσιαστεί μεγάλο μέρος του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του καθενός.

Επίσης, βασικό στοιχείο είναι η πολλαπλότητα του ψυχισμού τους, κάτι που πολλές φορές απουσιάζει, μένοντας συνήθως στο επιφανειακό μοτίβο, κάποιου που κλέβει από χόμπι («Ocean’s Eleven») ή  κάποιου που χρειάζεται τα λεφτά («Dog Day Afternoon»). Στην ισπανική σειρά ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους, οι οποίοι είναι πολυσύνθετοι, παλεύοντας ορισμένοι και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Αναμφίβολα, «η Τέλεια Ληστεία», που όπως γρήγορα γίνεται αντιληπτό, ποτέ δεν μπορεί να είναι τέλεια, διαπνέεται από έναν ιδεαλισμό, καθώς επειδή επιτίθενται στο «Σύστημα», δικαιολογούν την πράξη τους, παρουσιάζοντας εαυτούς ως άλλους «Ρομπέν των Δασών», κάνοντας τους αν μη τι άλλο συμπαθείς, το οποίο αποτελεί και προσωπικό τους στόχο. Άλλωστε, διαφαίνονται οι ευθύνες του καθενός, πολιτικής εξουσίας, αστυνομίας, κοινωνίας, που οδηγούν ανθρώπους σε τέτοιου είδους πράξεις, αλλά και οι ευθύνες των ίδιων. Μία εξαιρετικά καλογυρισμένη σειρά, που παρά το κλειστοφοβικό, ως επί τω πλείστον, περιβάλλον, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, δημιουργώντας χαρακτήρες που σίγουρα θα μείνουν χαραγμένοι στο μυαλό όσων την δουν.