American Crime Story: The Murder of Gianni Versace. Δυνατές ερμηνείες.

Όσοι είδαμε πέρυσι την πρώτη σεζόν του American Crime Story θυμόμαστε έναν O.J. Simpson (Cuba Gooding Jr.) να οδηγεί ένα Ford Bronco προσπαθώντας να ξεφύγει από την αστυνομία ενώ κατηγορούταν για τον φόνο της γυναίκας του. Το εξαιρετικό editing έμπλεκε αληθινά δημοσιαγραφικά πλάνα απο το 1994 με τα πλάνα του 2016 από το σετ. Στη δεύτερη σεζόν του MCS βλέπουμε μια εντελώς διαφορετική ιστορία, η οποία πάλι διαδραματίζεται στα 90’s: αυτή της δολοφονίας του πασίγνωστου σχεδιαστή μόδας Gianni Versace το 1997. Να αναφέρουμε εδώ πως η σειρά βασίζεται στο βιβλίο της Maureen Orth “Vulgar Favors,” ενώ η οικογένεια Versace δήλωσε πως δεν είχε καμία ανάμιξη με τη σειρά και πως δεν εγκρίνει την συγκεκριμένη αποικόνιση του Gianni Versace: “Από όλες τις πιθανές απεικονίσεις της ζωής του Gianni, είναι στενάχωρο και κατακριτέο που οι παραγωγοί της σειράς αποφάσισαν να προβάλουν την διαστρεβλωμένη και ψευδή εικόνα της Orth.”

Είδαμε τα 4 πρώτα επεισόδια και καταγράφουμε τις σκέψεις μας – χωρίς spoilers. Στην αρχή του πρώτου επεισοδίου παρακολουθούμε τον Gianni Versace (Edgar Ramirez) να παίρνει το πρωινό του ανίδεος για το τί πρόκειται να επακολουθήσει λίγες ώρες μετά. Όλο αυτό υπό την υπόκρουση του Adagio in G Minor του Mac Quale που προσδίδει στη σκηνή μια ανατριχιαστική και συνάμα στενάχωρη πινελιά. Λίγα λεπτά μετά παρακολουθούμε τον Andrew Cunanan (Darren Criss) να δολοφονεί τον Gianni Versace και ύστερα ολόκληρη η ιστορία για το ανθρωποκυνηγητό του Cunanan εκτυλίσσεται. Η αφήγηση μας πάει πίσω περίπου επτά χρόνια όταν είχαν πρωτογνωριστεί και ύστερα προχωρά μπροστά, κάποιους μήνες πριν τη δολοφονία του Versace, για να μας δείξει τους υπόλοιπους φόνους για τους οποίους ευθυνόταν ο Cunanan. Το Assassination of Gianni Versace χρησιμοποιεί την ιστορία αυτή για να αναδείξει το τί σημαίνει να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος στην Αμερική στο τέλος του 20^ου αιώνα διαμέσου της κρίσης του AIDS. Η μοναξιά, η ντροπή, η ανοησία της κοινωνίας για  την ανθρώπινη κατάσταση, όλα ζητήματα που σεμνά και με σεβασμό βγαίνουν στην επιφάνεια.

Ο Darren Criss παραδίδει μια εξαιρετική ερμηνεία του ψυχοπαθή Andrew Cunanan, που δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε τους Norman Bates, Alex DeLarge και Patrick Bateman. Ένας όμορφος νεαρός που στους στρέιτ άντρες λέει ότι είναι στρέιτ και στους γκέι άντρες ότι είναι γκέι, που όταν τον ρωτάνε με τί ασχολείται τη μία λέει ότι είναι συγγραφέας και την άλλη ότι δουλεύει στο πλατό της ταινίας Titanic. Η γοητεία του μεταφέρεται από τα όμορφα μάτια του, τα νιάτα του από το γεμάτο ζωή σώμα του και η ομοφυλοφιλία του γίνεται εμφανής με ένα λίκνισμα των γοφών του. Μας κάνει να αναρωτιόμαστε πως ένας τέτοιος νέος άνδρας μπορεί να είναι ο απόλυτος καταστροφέας όχι μίας, αλλά τουλάχιστον πέντε ζωών. Ο Cunanan μπορεί να εμφανίζεται στη σειρά ως ψεύτης και ως δολοφόνος, είναι όμως ταυτόχρονα και ένας άνθρωπος ο οποίος προσπαθεί να τα έχει όλα. Αυτό ίσως προσπαθεί και η σκηνοθεσία να αναδείξει πηδώντας απο πλάνο σε πλάνο: τη μία είμαστε στην έπαυλη του Versace την άλλη σε κάποιο μοτέλ, εκεί που σερβίρουν οι μπάτλερ χυμούς σε ασημένιους δίσκους μετά πεταγόμαστε εκεί που οι χαρακτήρες κάνουν ναρκωτικά. Πρόκειται και για μια ιστορία για τον διαχωρισμό των κοινωνικών τάξεων.

Εξίσου εξαιρετικές είναι και οι ερμηνείες των Penelope Cruz, η οποία υποδύεται την κατάξανθη Donatella Versace, Edgar Ramirez ως ο ρομαντικός αλλά βασανισμένος Gianni Versace, Max Greenfield ως ο ναρκομανής Ronnie που ενώ κέντρισε την περιέργια του Cunanan παραμένει ζωντανός και Judith Light ως η χήρα του Lee Miglin – ένα από τα θύματα του Cunanan. Εαν η σειρά δεν είχε αυτό το εξαιρετικό κάστ ίσως δεν θα ήταν τόσο πετυχημένη. Σε αντίθεση με την πρώτη σεζόν, όλοι οι χαρακτήρες είναι πιο ανεπτυγμένοι, ακόμα και αν εμφανίζονται μονάχα σε ένα επεισόδιο: καλογραμμένοι και σφύζουν από ζωή. Αυτή η σειρά είναι μια σειρά που δεν πρέπει να χάσεις...