"This is pop" season 1: Διασκεδαστικό και κατατοπιστικό

Σύνοψη: Εδώ και πολλές δεκαετίες, η ποπ μουσική έχει διαμορφώσει τον τρόπο που διασκεδάζουμε, ζούμε, αγαπάμε, κοινωνικοποιούμαστε, μεγαλώνουμε. Κάποιοι σταθμοί στην πορεία της καταγράφονται από το “This is Pop” και συμπληρώνουν το παζλ μιας βιομηχανίας κυρίαρχης αλλά παρεξηγημένης στον χώρο της μουσικής.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Hit man": Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ σε κάτι "χορταστικό"

Άποψη: Στην εποχή του korean pop και των διάφορων διασκευών που επαναφέρουν ‘ύμνους’ του παρελθόντος, το “This is Pop” ξεκινάει την μουσική διαδρομή του από τα χρόνια όπου η ποπ επαναπροσδιορίστηκε και απέκτησε νέο νόημα για αυτούς που την παρήγαγαν αλλά και για αυτούς που την απολάμβαναν.

Πριν από τους Backstreet Boys και τους Nsync, οι Boys II Men με τις αρμονίες τους δίδαξαν ένα καινούργιο mellow στυλ το οποίο πολλοί μιμήθηκαν και άλλοι τόσοι προσπάθησαν να ακολουθήσουν. Το φαινόμενο -όπως το αποκαλούν- Boys II Men είναι σύμφωνα με το “This is Pop” ένα σημείο καμπής πολύ σημαντικό, όμως τι συνέβη μέχρι τότε και τι μετά από αυτό στην ποπ μουσική;

Χωρίς να ασχολείται με τα θολά όρια των genres και μακριά από κάθε πρόθεση να αναλύσει ‘τι είναι η ποπ’, η σειρά εξετάζει τι μπορεί να κάνει η ποπ και πόσο μπορεί να επεκταθεί η επιρροή της. Αυτό έγινε στην περίπτωση του κακόφημου auto tune για το οποίο κατηγορήθηκε όχι τόσο πολύ ο δημιουργός της όσο ο πρώτος φανατικός υποστηρικτής του, ο ράπερ T-Pain. Ψάχνοντας μανιωδώς επί ένα χρόνο, ο νεαρός τότε ράπερ βρήκε την λειτουργία που πολλοί προσπάθησαν να κρύψουν (όπως έγινε με το Believe της Cher) και όταν το βρήκε απλά “κατέστρεψε την μουσική”, όπως χαρακτηριστικά του είπε ο Usher σε μία πτήση.

Ναι, οι λεπτομέρειες είναι ίσως ο λόγος για τον οποίο είδαμε απνευστί την σειρά, ίσως όμως και να φταίει η ειλικρίνεια που δείχνει, η παιχνιδιάρικη διάθεση με την οποία αγκαλιάζει την μουσική και η επιμονή του να δώσει επεισόδια πραγματικά ενδιαφέροντα.

Ακόμα και όταν η ιστορία μιλάει για διχασμό, όπως συνέβη με την μάχη της Britpop και με τους Blur απέναντι στους Oasis, όταν δηλαδή η Αγγλία είχε χωριστεί σε Βόρειους και Νότιους, ακόμα και τότε το “This is Pop” επικεντρώνεται στην δύναμη της μουσικής να κινήσει ολόκληρο έθνος προς δύο αντίθετες κατευθύνσεις. Ή από την άλλη, μας υπενθυμίζει ότι είναι η ίδια δύναμη που ενώνει το κοινό οπως γίνεται στα μουσικά φεστιβάλ που ξεκίνησαν από ποπ ρίζες και πλέον μπορούν να αποθεώσουν ή να καταστρέψουν έναν καλλιτέχνη ανεξάρτητα από την μουσική που πρεσβεύει.

Ωστόσο, επεισόδια όπως το “What a Song Can Do” ή το “The Brill Building in 4 Songs”, παρόλο τον αυταπόδεικτο τίμιο σκοπό τους δεν μπόρεσαν να μας κεντρίσουν το ενδιαφέρον και σίγουρα θα προτιμούσαμε στην θέση τους να γίνει μία αναδρομή στην νεότερη ιστορία της ποπ, πέρα από την πολύ σημαντική αναφορά στην συνεισφορά της Σουηδίας με τους μουσικούς παραγωγούς της που βρίσκονται πίσω από σχεδόν κάθε επιτυχία σε παγκόσμιο επίπεδο.

Όπως και να’χει, το “This is Pop” παρόλη την μικρή παραγωγή του, κατάφερε και αξιόλογους καλλιτέχνες με γουστόζικες πληροφορίες να μαζέψει για τα επεισόδια και να κάνει ένα μουσικό ντοκιμαντέρ όσο διασκεδαστικό αλλά και κατατοπιστικό χρειάζεται.