"Brian and Maggie": Η Σιδηρά Κυρία και ο λογογράφος της

Σύνοψη: Μέσα σε δύο επεισόδια η μίνι σειρά του Channel 4 που είναι διαθέσιμη στην Cosmote TV, δραματοποιεί τα γεγονότα πριν και κατά τη διάρκεια της ιστορικής συνέντευξης που παραχώρησε η Μάργκαρετ Θάτσερ στον έως τότε αγαπημένο της δημοσιογράφο Μπράιαν Γουόλντεν το 1989, στον απόηχο της παραίτησης του καγκελαρίου της, Νάιτζελ Λόσον. Σύμφωνα με μαρτυρίες του κύκλου τους, δεν ξαναμίλησαν ποτέ έκτοτε.

ΣΧΕΤΙΚΑThe soul eater

Άποψη: Η Θάτσερ κι ο Γουόλντεν υπήρξαν αμφότεροι κορυφαίοι επαγγελματίες στον τομέα με τον οποίο ασχολήθηκαν, δύο επιδραστικές προσωπικότητες της Μεγάλης Βρετανίας (σίγουρα όχι ισόποσα), οι οποίες παρά τις διαφορετικές ιδεολογικές τους αφετηρίες (πρώην βουλευτής των Εργατικών ο δεύτερος, επί δεκαπενταετία πρόεδρος των Συντηρητικών και τα 11 από αυτά πρωθυπουργός της χώρας η πρώτη) συνδέονταν με μια σχέση βαθιάς αλληλοεκτίμησης.

Καθώς οι τροχιές τους διασταυρώθηκαν, συνειδητοποίησαν πως το κοινό τους έδαφος ήταν τελικά ευρύτερο απ’όσο φαντάζονταν, με αποτέλεσμα ο Γουόλντεν να εξελιχθεί σε αγαπημένο συνεντευκτή της «Σιδηράς Κυρίας» και περιστασιακό  λογογράφο της.

Τουλάχιστον αυτό μας δείχνει η σειρά, αποτυπώνοντας με μη γραμμική χρονολογικά αφήγηση όλες τις φάσεις από τις οποίες πέρασε η σχέση τους, με εστίαση στο pov του δημοσιογράφου και την εξέλιξη της στάσης του απέναντι στη Θάτσερ τόσο ως πολιτικό όσο και ως άνθρωπο.

Σε μια πρώτη ανάγνωση, το Brian and Maggie δείχνει ίσως υπέρμετρη κατανόηση στην επιλογή του Μπράιαν Γουόλντεν να μη «στριμώχνει» (μέχρι φυσικά την επίμαχη συνέντευξη) τη Θάτσερ στις μεταξύ τους συνεντεύξεις. Ενδεικτικά, μαθαίνουμε από τη σειρά πως ο παρουσιαστής του London Weekend World  θεωρούνταν μετρ της πολιτικής συνέντευξης και είχε βραβευτεί για την προσφορά του στη δημοσιογραφία, ωστόσο επί οθόνης τον βλέπουμε στο μεγαλύτερο μέρος απλώς να παρέχει πρόθυμα στη Θάτσερ το δημόσιο βήμα που είχε ανάγκη, προκειμένου να ξεδιπλώσει το όραμά της για το έθνος.

Έτσι, υπό μία έννοια ο θεατής καλείται να πιστέψει καλόπιστα πως με κάποιον τρόπο ένας ανελέητος ελεγκτής της πολιτικής εξουσίας μπορεί ταυτόχρονα να αβαντάρει μια πολιτική αρχηγό, επειδή έχει πειστεί πως "θα φέρει την δουλειά εις πέρας".

Σε αυτήν την κατεύθυνση, η σειρά ανοίγει, μέσα από τις συχνές στιχομυθίες του Μπράιαν και της (ρητά κριτικής απέναντι στη Θάτσερ) συντακτικής του ομάδας, έναν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και πολυεπίπεδο διάλογο πάνω στα όρια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και τις ποικίλες πιθανές προσεγγίσεις/επιδιώξεις μιας πολιτικής συνέντευξης.

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, το τετ α τετ των δύο το 1989 δεν είναι παρά ένα προσχηματικό αφήγημα, από τις ρωγμές του οποίου αναδύεται η αληθινή θεματική του Brian and Maggie: η χαμένη τέχνη της πολιτικής συνέντευξης, ως τριαδική σχέση ανάμεσα στον πολιτικό, τον δημοσιογράφο και την κοινή γνώμη.

Όλοι τους νοούμενοι ως άνθρωποι με προσωπικές προτιμήσεις και προκαταλήψεις, με «ιδιωτικές» εμμονές και αξιακούς κώδικες, οι οποίοι όμως μοιραία συνδιαμορφώνουν έννοιες όπως το «δημόσιο συμφέρον» ή το «κοινό καλό».

Αυτήν την εύθραυστη εξίσωση, που διαχρονικά συνήθως δε βγάζει σωστή λύση, η σειρά την αποτυπώνει με ένα καλογραμμένο σενάριο, το οποίο απογειώνεται στο δεύτερο επεισόδιο και θέτει – πυκνά και καίρια – πλήθος επιτακτικών ερωτημάτων.

Τέτοιου τύπου σεναριακές προσεγγίσεις δεν είναι αυτονόητες, για αυτό και σίγουρα αξίζουν μια «επίσκεψη»