"Love, death and robots" season 3: Ξεκάθαρα βελτιωμένο

Το Love, Death & Robots απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα με την πρώτη του σεζόν, μια εξαιρετική συλλογή από ιστορίες επιστημονικής φαντασίας που συνδύαζε το ειρωνικό χιούμορ με τα αιχμηρά κινούμενα σχέδια, τη γραφική βία, τις πνευματώδεις ιδέες και τις ιστορίες με γρήγορους ρυθμούς. Στα καλύτερά της, η σειρά κατάφερε να πει εφάμιλλου επιπέδου ιστορίες με το Black Mirror αλλά με το ένα τέταρτο του χρόνου εκτέλεσης.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Η δεύτερη σεζόν, ήταν λίγο απογοητευτική. Υπήρχαν ελάχιστα επεισόδια που ξεχώρισαν, αλλά τα περισσότερα έμοιαζαν με γνώριμες σκηνές βιντεοπαιχνιδιών.

Τώρα, η τρίτη σεζόν Love, Death & Robots κυκλοφορεί στο Netflix και παρόλο που παραμένει σύντομη (9 επεισόδια σύνολο), παρουσιάζει ξεκάθαρη βελτίωση. Τιμ Μίλερ και Ντέιβιντ Φίντσερ εξακολουθούν να συνεργάζονται στην δημιουργία του ύφους και την παραγωγή, σκηνοθετούν μάλιστα και από ένα επεισόδιο.  Μια σεζόν που συνεχίζει να ενσωματώνει μια μεγάλη ποικιλία καλλιτεχνών και να φωτίζει σε διαφορετικά στυλ, με γκάμα που εντυπωσιάζει: anime, Pixar CGI, πειραματική απόδοση 3D, βιντεοπαιχνίδια, κινούμενα σχέδια stop-motion, αντιπροσωπεύονται όλα εδώ.

Bad travelling

Δυστυχώς, πολλοί διάλογοι είναι κάπως απλοϊκοί και όχι στο ίδιο σπουδαίο επίπεδο της καλλιτεχνικής διεύθυνσης, διαφορετικά θα μιλούσαμε για κάτι αριστουργηματικό. «Οι άνθρωποι είναι το χειρότερο ον», θέλει συχνά πυκνά να μας υπενθυμίσει το «Love, death and robots, μόνο που το μορφώνει με χιλιοειπωμένους τρόπους συναισθηματικής ευκολίας και μισανθρωπικής κοινοτυπίας.

Πάντως, σε πολύ μεγάλο ποσοστό, η 3η σεζόν χειρίζεται τις φιλοσοφικές της ανησυχίες με συναρπαστικούς τρόπους, διεγερτικά γραφικά, ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Μερικές σκέψεις για κάθε επεισόδιο:

Three Robots: Exit Strategies. Είναι ουσιαστικά η συνέχεια του αγαπημένου της πρώτης σεζόν Three Robots, ακολουθώντας τρεις χιουμοριστικούς και φαινομενικά ευαίσθητους ρομποτικούς χαρακτήρες καθώς περιοδεύουν στην αποκαλυπτική έρημο μιας μελλοντικής γης σαν να ήταν Disneyland, παραμένει απολαυστικό να περνάς χρόνο με αυτούς τους χαρακτήρες (θα έκαναν μια υπέροχη κωμική σειρά).

Night of the mini dead

Bad Travelling. Ξεκάθαρα το κορυφαίο επεισόδιο του 3ου κύκλου, με τον Ντέιβιντ Φίντσερ να πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του animation ντεμπούτο. Είναι ένα αριστούργημα τρόμου με αφηγηματική λαμπρότητα και σφιχτή δομή, μια εξαιρετικά τεταμένη και συχνά ανατριχιαστική ιστορία ενός τέρατος που μοιάζει με καβούρι που εισβάλλει σε ένα πλοίο σε μια προσπάθεια να μεταφερθεί σε ένα κατοικημένο νησί, όπου μπορεί να βρει μια νέα (ανθρώπινη) τροφή. Συναρπαστικό, δυστυχώς κάποια στιγμή τελειώνει, θα μπορούσε να είναι άνετα μεγάλου μήκους ταινία. Ο ίδιος ο Φίντσερ χαρακτήρισε την εμπειρία «απίστευτα απελευθερωτική που διευρύνει την σκέψη».

The Very Pulse of the Machine. Αυτό το επεισόδιο βρίσκει το Love, Death & Robots σε πιο ψυχεδελικά πεδία. Αρκετούς θα ξενίσει, δεν καταφέρνει πάντα να διατηρήσει μια ικανοποιητική ισορροπία μεταξύ αιθέριας ατμόσφαιρας και ποιητικής φιλοσοφίας. Η απολαυστική οπτική του σχεδίαση το διασώζει.

Night of the Mini Dead. Γαμάτο. Είναι ουσιαστικά μια ταινία ζόμπι σε μικροσκοπικά σκηνικά, σε fast forward με υπέροχο stop-motion animation και σκηνικά και σίγουρα το πιο αστείο από όλα τα επεισόδια.

Kill Team Kill. Μάλλον αδύναμο συγκριτικά με τα υπόλοιπα, αν και διασκεδαστικό. Μια ομάδα από σφίχτες πεζοναύτες τα βάζει με μια αρκούδα cyborg σχεδιασμένη από την CIA και προσπαθούν να την εξοντώσουν. Βίαιο και ανόητο, με μοναδικό ενδιαφέρον στοιχείο την φωνητική υποκριτική.

Mason's rats

Swarm. Σίγουρα το χειρότερο. Ψευτοδιανοουμενίστικο, με βαρετές αμπελοφιλοσοφικές συζητήσεις μεταξύ δύο ανθρώπων που επιπλέουν στο διάστημα, παρέχοντας άσκοπη πληροφορία για μια ιστορία που δεν υλοποιείται ποτέ στην ουσία της, παρά την ευφάνταστα φρικιαστική σχεδίαση χαρακτήρων στο τέλος.

Mason's Rats. Υπέροχο επεισόδιο για έναν αγρότη που χειρίζεται ένα πρόβλημα αρουραίων. Βγαλμένο κατευθείαν από ένα πειραγμένο σύμπαν των Looney Tunes, μοιάζει σαν η Pixar να κατασκεύασε μια κωμωδία τρόμου, με γοητεία, χιούμορ, εκπληκτική τρυφερότητα και καλοδουλεμένο animation.

Jibaro

In Vaulted Halls Entombed. Μια σκοτεινή λοβκραφτιακή ιστορία τρόμου για μια στρατιωτική ομάδα που καταλήγει σε επαφή με ένα πολύ αρχαίο κακό. Το animation είναι φανταστικό, οι χαρακτήρες έχουν στιβαρή ταυτότητα, αίσθηση αγωνίας και ένα σόου τρόμου με γκροτέσκες σκηνές.

Jibaro. Επίσης εξαιρετικό επεισόδιο, με ορισμένες από τις πιο εντυπωσιακές οπτικά εικόνες που έχουμε δει εδώ και πολύ καιρό στην τηλεόραση σε ένα κυριολτικό οπτικό χάος. Πειραματική κινηματογράφηση υψηλού επειπέδου, με ντελιριακή ροή, μοντάζ που κόβει την ανάσα, εφευρετικό animation και ια υποκειμενική χρήση της εκδικητικής δράσης, σκηνοθετείται από τον βραβευμένο με Όσκαρ για μικρού μήκους φιλμ, Αλμπέρτο Μιέλγκο και δύσκολα περιγράφεται.