Ιn Edit Festival: "This Much I Know to Be True" - Κριτική

Published: 16 May 2022, 13:56
Συντάκτης:

Στην αρχή του ντοκιμαντέρ, ο Nick Cave μας παρουσιάζει μια σειρά από πήλινα αγαλματίδια, φιγούρες σαν τις πορσελάνινες Meissen που όλοι έχουμε συναντήσει κάποια στιγμή στο σπίτι μιας γιαγιάς ή θείας μας, που απεικονίζουν τον διάβολο σε διάφορα στάδια της ζωής του, από την γέννηση ως και τον θάνατό του. Ακολουθώντας την παγκόσμια συμβουλή για οπισθοχώρηση στην διάρκεια της πανδημίας και με δεδομένη την αδυναμία πραγματοποίησης συναυλιών, ο Cave ασχολήθηκε (και) με την κεραμική. Αυτή η σειρά φιγούρων περιλαμβάνει μερικούς ναύτες, μεγάλη θλίψη και πόνο, τον θάνατο ενός γιου ενώ στην τελευταία φιγούρα και πράξη, ο διάβολος έχει πια πεθάνει και δίπλα του στέκεται ένα μικρό παιδί, που του απλώνει το χέρι ως ένδειξη συγχώρεσης.

<a href="/en/nea/ena-aniero-vivlio-toy-nik-keiv-tha-ginei-tainia/69216">Ένα "ανίερο" βιβλίο του Νικ Κέιβ θα γίνει ταινία</a>ΣΧΕΤΙΚΑΈνα "ανίερο" βιβλίο του Νικ Κέιβ θα γίνει ταινία

Αυτή η βαθιά προσωπική και γεμάτη συμβολισμούς αρχή αποτελεί ένα ιδανικό ξεκίνημα για το μυσταγωγικό και έντονα συναισθηματικό “This Much I Know to Be True” που έκανε παγκόσμια πρώτη στην Berlinale του 2022 και παρακολουθήσαμε στα πλαίσια του Φεστιβάλ “In-Edit Greece”, σε ένα "global cinema event" με ταυτόχρονες προβολές σε επιλεγμένους κινηματογράφους ανά τον κόσμο.

Το μουσικό ντοκιμαντέρ αποτελεί μια κάποια συνέχεια στην προηγούμενη ταινία του Andrew Dominik για τον Nick Cave, το “One More Time with Feeling”. Εκεί ο Dominik (“ The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford”, “Killing Them Softly”) μας έδωσε έναν επίπονο αναστοχασμό επάνω στην απώλεια και την σχέση της με την καλλιτεχνική δημιουργία, παρατηρώντας μια τραγική περίοδο της ζωής του Αυστραλού πολυπράγμονα, που ακολούθησε την ξαφνική, τραυματική απώλεια του 15χρονου γιού του Arthur.

Εδώ η εστίαση αλλάζει και ανοίγει για να συμπεριλάβει την σύμπλευση του Cave με τον αιώνιο συνεργάτη του, τον χαρισματικό Warren Ellis, εξερευνώντας την καλλιτεχνική τους σχέση κυρίως μέσα από την μουσική τους. Το “This Much I Know to Be True” είναι σχεδόν μόνο μουσική, περιλαμβάνει κομμάτια των τελευταίων δίσκων “Ghosteen” και “Carnage” και μοιάζει σαν μια δίωρη συναυλία, η εσωτερικότητα και μαγεία της οποίας κυκλώνεται από τον Dominik σε ένα οπτικά εντυπωσιακότατο θέαμα.

Οι μουσικές τους διακόπτονται περιστασιακά από κάποια στιγμιότυπα όπως το cameo της  Marianne Faithfull και μερικές συζητήσεις, από τις οποίες δεν λείπει η αναφορά στο “The Red Hand Files”, τον διαδικτυακό τόπο στον οποίο ο Cave συναντιέται με τους θαυμαστές του, απαντώντας γραπτά και επιστολικά στις ερωτήσεις τους, αλλά και ευρύτερες συνδέσεις και σκέψεις, προερχόμενες αναπόφευκτα από την τραγωδία που τον καθόρισε, προσωπικά και καλλιτεχνικά. Αν λάβουμε υπόψη και την πρόσφατη και αιφνίδια απώλεια ενός ακόμα γιου του, του 30χρονου Jethro Lazenby, οι διαστάσεις διευρύνονται ακαριαία.

 Στην ιδιαίτερη προσωπικότητα του πολυεργαλείου με το όνομα Ellis, παρά την δική μας περιέργεια, δεν δίνεται πολύς χρόνος, αλλά αυτό μπορεί να αποτελεί και μια δική του επιλογή, ενώ προσωπικά θα θέλαμε μια περισσότερη διάνθιση του καθαρά μουσικού υλικού, ίσως λίγο περισσότερο διάλογο με τους πρωταγωνιστές και τον Cave, η ποιητικότητα, η βαθύτητα της οπτικής, η αφηγηματική ικανότητα του οποίου δεν σταματά να μαγνητίζει. Άλλωστε, δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει την επιδεξιότητα του, από την ειλικρίνεια και το μοίρασμα ενός ανθρώπου που βιώνει μια τραγωδία και χάνει τον έλεγχο μέχρι την καλλιτεχνική δημιουργικότητα και το μεγάλωμά του μέσω της απώλειας, της ευαλωτότητας, της ενοχής, των υπαρξιακών αναζητήσεων.

Αν δεν σας αρέσει η μουσική των δύο αυτών κακών σπόρων, πιθανότατα το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ να μην είναι για εσάς. Αν αγαπάτε την δουλειά τους όμως, το “This Much I Know to Be True” συνιστά ένα καθηλωτικό θέαμα κι ένα μουσικό αποτέλεσμα που κοπανάει την σκέψη και τις αισθήσεις.

Όπως αναφέρει ο ίδιος ο Cave, «Ζούμε τις ζωές μας επικίνδυνα. Σε μια κατάσταση επισφάλειας. Στο χείλος της καταστροφής. Έχεις ανακαλύψει ότι το πέπλο που χωρίζει την τακτοποιημένη σου ζωή από την αποσύνθεση είναι ένας δρόμος για αυτά. Αυτή είναι η συνηθισμένη αλήθειας της ύπαρξης από την οποία δεν εξαιρείται κανείς μας. Στην διάρκεια του χρόνου, όλοι μας ανακαλύπτουμε ότι δεν έχουμε τον έλεγχο. Δεν τον είχαμε ποτέ. Δεν θα τον έχουμε ποτέ»,

 

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos