The Capsule

Στους απόκρυμνους βράχους ενός ελληνικού νησιού βρίσκεται ένας γοτθικός πύργος. Εκεί, ζει Η Γυναίκα, όπου και υποδέχεται και εκπαιδεύει μέσα από ιδιαίτερες δοκιμασίες και διαδικασίες επτά «εκολαπτόμενες» νεαρές Γυναίκες.

Mία κάψουλα γεμάτη πόνο, πόθο και υψηλή ραπτική!

Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, μετά το επιτυχημένο και διεθνώς αναγνωρισμένο Attenberg, ασχολείται για ακόμη μία φορά με τον βαθύ, σκοτεινό και πολύπλοκο γυναικείο ψυχισμό. Αυτή τη φορά βέβαια με έναν ακόμα πιο αφαιρετικό και πρωτοποριακό τρόπο!

Μαζί με τη συν-σεναριογράφο της -και εικαστικό- Αλεξάντρα Βαλιζέφσκα, πλάθει έναν κόσμο αλλόκοτο, που συνδυάζει στοιχεία γοτθικού και δωρικού ρυθμού με απαράμιλλη μαεστρία. Οι εικόνες είναι αψεγάδιαστες, τα κοστούμια αποτελούν μοναδικά δείγματα ριζοσπαστικής υψηλής ραπτικής και οι ερμηνείες από το πολυσυλλεκτικό cast των καλλονών είναι αξιομνημόνευτες - με την Αριάν Λαμπέντ να κλέβει -δικαιολογημένα!- την παράσταση.

Η λιτή κι απέριττη, μα συνάμα διαπεραστική, σκηνοθετική ματιά της Τσαγγάρη συνοδεύεται από τις ιδιόμορφα σουρεαλιστικές εικαστικές δημιουργίες της Βαλιζέφσκα, όπου πάιρνουν σάρκα και οστά μέσα από εξαιρετικά γραφικά και εφέ που χαρίζουν στην ταινία έναν ακόμα πιο απόκοσμο τόνο. Φαινόμενο το οποίο ενδυναμώνεται και από την ηχητική κάλυψη του έργου, όπου ενίοτε εμπλουτίζεται από ηχητικά εφέ που θυμίζουν πολύ έντονα [και αυτό είναι πολύ καλό!] το «βουητό» του Ligeti που είχε χρησιμοποιήσει ο Stanley Kubrick στο 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος.

Η μεγαλύτερη επιτυχία όμως της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη είναι ότι μέσα από ένα έργο το οποίο της «ανατέθηκε» [από το ίδρυμα ΔΕΣΤΕ του Δάκη Ιωάννου], εξακολουθεί να προβάλλει τις –ξεκάθαρα- δικές της καλλιτεχνικές ανησυχίες και να κινηματογραφεί με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. …θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι Γυναίκες που εκπαιδεύει η Αριάν Λαμπέντ στο The Capsule είναι οι «μάνες» Γυναικών σαν τις πρωταγωνίστριες του Attenberg!

Τάσος Κλειδωνόπουλος