"Η Χαρά και η θλίψη του σώματος": REVIEW

Οχτώ ολόκληρα χρόνια πήρε στον Ανδρέα Πάντζη η δημιουργία της ταινίας κι όμως το αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει.

Αν και σκηνοθετικά έχει κάποιες καλές στιγμές (το πλάνο έξω από τις φυλακές με τον Ευαγόρα να περιμένει το θείο του σε προϊδεάζει για κάτι διαφορετικό από αυτό που ακολουθεί), το σενάριο θυμίζει φωσκολιανό δράμα που και καμία επαφή με την πραγματικότητα δεν έχει αλλά και τόσο μεγάλα κενά που σε αφήνουν άδειο (νέος, φτωχός πλην τίμιος Κύπριος που ανοίγει όμως επιχείρηση με Βούλγαρο φίλο του παραχάραξης δολαρίων, περνά 5 χρόνια στη φυλακή και βγαίνοντας αρχίζει να τον ψάχνει ενώ στην πορεία ερωτεύεται με Βουλγάρα που είναι και νοσοκόμα και κομμώτρια και part-time πόρνη). Μία υπόθεση που θα μπορούσε να αναλυθεί πλήρως μέσα σε 2-3 επεισόδια τηλεοπτικής σειράς, έγινε 149 ατέλειωτα λεπτά ταινία (!) που αν και υπεραναλυτική σε θέματα που δεν υπάρχει λόγος, αφήνει βασικές απορίες όπως: ποια είναι η χαρά και ποια η θλίψη του σώματος;

Για μια στιγμή νόμιζα ότι βρισκόμουν μπροστά στην τηλεόραση – μιας και το σενάριο θυμίζει έντονα υπόθεση από τούρκικο σίριαλ – και έψαχνα το τηλεκοντρόλ για να αλλάξω το κανάλι και να απαλλαχτώ από το μαρτύριο του Ευαγόρα που αν και Κύπριος πτυχιούχος δεν μπορεί να αρθρώσει ούτε μια κουβέντα σωστά στα Αγγλικά (;), την κλάψα της πολυτάλαντης Ντίτα και το χαρακτήρα του αστυνομικού της Ιντερπόλ που θυμίζει περισσότερο γιδοβοσκό σαδιστή με φαβορίτες στο στυλ του Κόκοτα που δέρνει σαν τον αστυνόμο Θεοχάρη.

Όσο για το αρχικό στιγμιότυπο για την Τουρκική εισβολή του 74’ είναι μια αναφορά που απλά μάλλον ήθελε ο σεναριογράφος να προσθέσει αλλά που καμία σχέση δεν έχει με την υπόθεση της ταινίας.

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη  2 / 10