Brian and Charles

Ο Brian είναι ένας ιδιόρυθμος μεσήλικας εφευρέτης, που ζει μόνος και απομονωμένος σε κάποιο χωριό της Ουαλικής επαρχίας.

Μετά από έναν δύσκολο χειμώνα και μια σειρά από αποτυχημένες εφευρέσεις με τις οποίες ξεγελά την μοναξιά του, βρίσκει τυχαία σε μια αναζήτηση ένα πεταμένο κεφάλι κούκλας βιτρίνας. Ένα παλιό πλυντήριο για κορμός και δυο μεταλλικά πόδια συμπληρώνουν αυτό που ο Brian χρειάζεται περισσότερο απ’ όλα: μια παρέα.

Ο Charles γίνεται ένα ετοιμόλογο, ειλικρινές και πανύψηλο ρομπότ και η ταινία του Jim Archer ένα ιδιαίτερο mockumentary με μεγάλη καρδιά.

Θυμίζοντας την παραξενιά και τον καλοσυνάτο πυρήνα του “Lars and the Real Girl” του Craig Gillespie, όπου και πάλι μια κούκλα έρχεται να καλύψει συναισθηματικές ελλείψεις και προβληματισμούς, και διαθέτοντας μια χαρακτηριστικά άβολη βρετανική κωμικότητα, το “Brian and Charles” ισορροπεί μεταξύ γέλιου και μελαγχολίας και εξερευνά ζητήματα ιδιορρυθμίας και μοναξιάς με μια απλοϊκή μα ανθρώπινη ματιά.

Ο David Earl, που συνυπογράφει στην προκειμένη το σενάριο και έχουμε συνηθίσει γενικότερα σε cringe, εκκεντρικούς ρόλους (θυμήσου το τηλεοπτικό  After Life), μοιάζει περισσότερο προσγειωμένος εδώ και η Louise Brealey στον ρόλο της συνεσταλμένης Hazel συμπληρώνει το καστ των κοινωνικά απόκληρων με μια ευγενή διακριτικότητα.

Το ντεμπούτο του σκηνοθέτη αποτελεί μεταφορά της ομώνυμης μικρού μήκους του 2017. Ο ίδιος δήλωσε: «Ήξερα τον Rupert [Majendie], τον παραγωγό, και ο Chris ζούσε ήδη από την κωμωδία. Δεν είχα γνωρίσει τον David. Εκείνη την περίοδο, είχα κάνει μερικές ταινίες μικρούς μήκους, παρωδίες ντοκιμαντέρ. Ήμουν μέσα στον κόσμο εκείνων των ολοκληρωτικά καλλιτεχνικών ντοκιμαντέρ. Ο Rupert μου έδωσε το σενάριο για το “Brian and Charles” και το λάτρεψα. Γνώριζα αυτές τις φιγούρες σαν ζωντανούς χαρακτήρες μέσα από το κωμικό πλαίσιο, αλλά το σενάριο ήταν τόσο ειλικρινές που με εξέπληξε. Το σενάριο είχε ακριβώς το είδος του χιούμορ που μου αρέσει- κωμωδία με συναίσθημα».

Αν και η απλότητά της της στερεί αιχμηρότητα και βάθος, αυτό ακριβώς το συναίσθημα και η γλυκύτητα της ταινίας την καθιστούν ένα παράξενα ευχάριστο θέαμα, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο επιτυχημένο, πάντα όμως καλοκάγαθο και χαριτωμένο.

Έπειτα, επιτέλους γνωρίζουμε και ένα ρομπότ που ούτε θέλει να αφανίσει την ανθρωπότητα, ούτε αναρωτιέται γύρω από την ύπαρξή του. Αν και πνευματώδης, ο Charles έρχεται στον κόσμο θέλοντας απλά να τον γνωρίσει. Και να τον συστήσει και στον καλύτερό του φίλο.