Είσαι φαν ή όχι, ενθουσιάζεσαι με το σύμπαν των σούπερ ηρώων ή βαριέσαι, δεν γίνεται να μην παραδεχτείς πως η κυκλοφορία αυτής (ή όποιας) τετράωρης ταινίας δεν ήταν παρά ο θρίαμβος των πιστών οπαδών ενάντια σε ένα μεγάλο στούντιο, ένα "director's cut" που ήδη έλαβε θέση στην ιστορία του σινεμά!
Ολοι σίγουρα έχετε διαβάσει το παρασκήνιο του "Justice League".Το 2017, η τραγωδία χτυπά την οικογένεια του σκηνοθέτη Ζακ Σνάιντερ, η Warner φέρνει στο post-production τον Τζος Γουέντον, εκείνος παραδίδει ένα άνισο αποτέλεσμα "πετσοκόβοντας" τα πάντα. Εκτοτε, ξεκινά μια εκστρατεία του fandom με το #ReleasetheSnyderCut τελικά να πείθει την Warner να κυκλοφορεί την ταινία στο HBO Max.
O δημιουργός παρέδωσε την απόλυτη εκδοχή, 4 ώρες για τους ορκισμένους φανς!
Καταφέρνει να δείχνει ολοκληρωμένο, να "κλείνει" το μάτι στο μέλλον, να εκπλήσσει, αλλά να έχει και εμμονές, ελάχιστο χιούμορ (βέβαια, εδώ ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται, γιατί να κάνεις πλάκα;) αλλά όπως κάθε σπουδαίο κινηματογραφικό γεγονός, δημιουργεί "στρατόπεδα".
Ο Ζακ Σνάιντερ διαφοροποιεί την αφήγηση. Δίνει χρόνο σε αδικημένους χαρακτήρες σαν τον Cyborg και τον Flash, συστήνει τον Darkseid και την αναζήτηση του anti-life, το τέλος των πάντων...
(ακολουθούν spoilers)
H "καρδιά" βέβαια της ιστορίας παραμένει ίδια. Ο Batman, μετά το θάνατο του Superman, προσπαθεί να βρει, να πείσει και να ενώσει μερικούς υπερήρωες ενάντια στην εισβολή του Απόλυτου Κακού.
Η ιστορία του Cyborg είναι τραγική, θυμίζει Frankenstein. Είναι βασισμένη στην χιλιοειπωμένη σχέση πατέρα-γιού, αλλά λειτουργεί. Το ίδιο και αυτή του Flash, με τον Μπίλι Κράνταπ να "κερδίζει" τα 2,3 λεπτά στην οθόνη, ενώ ο Εζρα Μίλερ το διασκεδάζει περισσότερο απ' όλους ενώ η σεκάνς όταν πάει σε συνέντευξη για δουλειά, είναι το απόλυτο fan (και ας ακούγεται το υπέροχο "Song to the Siren").
Ο Flash έχει και τα περισσότερα slow motion πλάνα, ή αλλιώς η γνωστή μανία του Σνάιντερ.
Τα περισσότερα λειτουργούν -η αρχική μάχη με τις Αμαζόνες, τα ιπτάμενα της Wonder Woman- αλλά μερικές φορές δεν αποτελούν έκπληξη αλλά κάτι αναμενόμενο, μια απουσία ικανού σεναρίου να αναδείξει την σπουδαιότητα μιας στιγμής (πχ ο αγώνας football του Cyborg).
Το σενάριο πολλές φορές δείχνει ανεπαρκές με την απουσία μιας απλής γλώσσας, καθώς σχεδόν πάντα, όλα περιστρέφονται γύρω από την επικείμενη καταστροφή.
Επικά κάδρα αντικαθιστούν τα λόγια, με στόχο ο θεατής να νιώσει από την ατμόσφαιρα την απειλή ή τη μοναξιά του ήρωα. Σωστή σκέψη, αλλά πόσες φορές να το δεις; Ωστόσο, ο άπλετος χρόνος σου επιτρέπει να κατανοήσεις όσα γίνονται, τα οποία δεν είναι δα και πολύπλοκα.
Mετά από έξι κεφάλαια, ο επίλογος μοιάζει να είναι ιδανικός. Ενα όνειρο του Μπρους Γουέιν τοποθετημένο στο δυστοπικό Knightmare μέλλον (το πρωτοείδαμε στο "Batman v Superman: Dawn of Justice") είναι γεμάτο γρίφους και την έκπληξη της παρουσίας του Τζάρεντ Λέτο ως Joker και με βασικούς ήρωες είτε νεκρούς είτε στην άλλη όχθη!
Mια υπόσχεση για ένα πιο σκοτεινό sequel, που πριν λίγους μήνες έμοιαζε απίθανο, αλλά πλέον ποτέ μη λες ποτέ...
Για τους οπαδούς η ταινία, υποψιαζόμαστε, είναι όλα όσα ήθελαν. Για τους... άλλους, μια σκοτεινή σουπερ-ηρωϊκή περιπέτεια, που δεν κουράζει παρά τη διάρκεια, αλλά θα έλεγαν "ναι" σε 1 ώρα λιγότερη.
Οταν δεν μπορείς να τα έχεις όλα, έχεις τουλάχιστον 4 ώρες Justice League!
Αυτά ξεχωρίσαμε!
Η επιλογή τραγουδιών. Το κλείσιμο με το κλασικό "Hallelujah" ερμηνευμένο από την Allison Crowe και το υπέροχο "Distant Sky" των Nick Cave and the Bad Seeds που συνοδεύει την θλιμμένη Lois Lane με τον στίχο "They told us our gods would outlive us, but they lied".
Το soundrack του Tom Holkenborg, γνωστός και ως Junkie XL (υπεύθυνος για μουσικό θέμα της Wonder Woman).
Βλέπουμε, έστω για λίγο, τη μαύρη στολή του Superman.
Η αποκάλυψη του Martian Manhunter.
Το "fucking kill you" του Batman.
To "A Truce, Bruce" o Tζάρεντ Λέτο είναι (;) o Joker που θέλουμε.
Καλοδεχούμενοι Ουίλεμ Νταφόε, JK Σίμονς, Τζέρεμι Αϊρονς, έστω με μικρούς και ανύπαρκτους ρόλους.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων