Road House

Σύνοψη: Σακατεμένος ψυχολογικά πρώην μαχητής UFC, προσλαμβάνεται να καθαρίσει παραλιακό μπαράκι από νταήδες, χωρίς να ξέρει ότι από πίσω κρύβονται μεγαλύτερα συμφέροντα

Γνώμη: Καλογυαλισμένο remake και μια διαφορετική ματιά στο Road house του 1989, με μόνη κοινή συνισταμένη τους χαρισματικούς πρωταγωνιστές του (Τότε ο Patric Swayze , τώρα ο Τζέικ Τζίλενχαλ κάνουν δικιά τους αντίστοιχα τη κάθε ταινία). Όταν όμως το παλιό ανήκε στη κατηγορία των guilty pleasures που με το πέρασμα του χρόνου απέκτησε cult status, το φρέσκο αποτελεί μια  μάλλον ξεθυμασμένη προσπάθεια .

Ναι, ο Γκιλενχαλ αφοσιώνεται στο κάθε ρόλο καθώς εδώ έχει φτιάξει σώμα δυναμίτη παίζοντας με όρεξη έναν μειλίχιο ενοχικό μαχητή που θέλει χαλαρά να βγάλει ένα μεροκάματο, ενώ η υπόθεση με έναν τύπο που δε μασάει από γαυγισματα μικρό-κακοποιών και καταφτάνει σε μέρος να επιβάλει το δικό του νόμο μοιάζει να πατάει σε αρχές του γουέστερν.

Από εκεί και πέρα πολλά πράγματα καταλήγουν λάθος . 

Ο αρχικακός της ιστορίας και mastermind πίσω από τους τσαμπουκάδες μοιάζει να γράφτηκε στο χαρτί από πεντάχρονο πιτσιρίκι, καθώς ούτε απειλητικός μοιάζει, ούτε ο ρόλος φαντάζει αβανταδόρικος.

Ο σκηνοθέτης Doug Liman -που είχε διαμάχες με τη παραγωγή- αχνοβλέπει το φιάσκο και πετάει στο μπλέντερ τον Conor McGregor σαν δεύτερο ανταγωνιστή. Μηδέν στο πηλίκο. Ο διάσημος φασαριόζος μαχητής μάλλον παίζει τον εαυτό του κυκλοφορώντας ξεβρακωτος στη μεγαλύτερη διάρκεια του φιλμ, ερμηνεύοντας μια κλόουν καρικατούρα που φτύνει απειλές . Δεν μαζευόταν ο τύπος, αν κρίνουμε και από τις συνεντεύξεις προώθησης της ταινίας που καπέλωνε τον Τζίλενχαλ (με φάτσα που έμπλεξα με τούτον ) νόμιζες ότι κατέθεσε ηθοποιία σε καμιά ταινία τύπου 'Λώρενς της Αραβίας'.

Κουμπώνουμε πακέτο και ένα άοσμο φλερτ με μια νοσοκόμα, άρα τι μας μένει; Οι μάχες.

Ούτε εδώ υπάρχει καμία ιδιαίτερη κοσμογονία (σίγουρα κάποια μπουνιδια αξίζουν την ώρα που άλλα τόσα μυρίζουν fake εφέ και ατελείωτο φραπέ με τη κάμερα αγκαλιά).

Συνήθως οι δουλειές του σκηνοθέτη ήταν hit or miss. Για κάθε Bourne Identity και Edge of tomorrow, παίρναμε τα ανεκδιήγητα Mr and Ms Smith, Jumper και Chaos Walking.

Στη προκειμένη περίπτωση ζητούσε επίμονα η ταινία του να προβληθεί στα σινεμά, η Amazon το στρίμωξε στη ΤV, το κλίμα χάλασε, δεν υπάρχει κανα τρελό φαν, αντιθέτως ενα μπέρδεμα γύρω από το αν έπρεπε το Road house να πάει προς σκοτεινά μονοπάτια ή να αγκαλιάσει τη cringe υπερβολή .Δυστυχώς δεν έγινε τίποτα απ' όλα.