The Forty-Year-Old Version

Σύνοψη: Αναζητώντας απεγνωσμένα μια αλλαγή ενώ κοντεύει τα 40, η επίδοξη Νεοϋορκέζα θεατρική συγγραφέα Ράντα βρίσκει έμπνευση επαναπροσδιορίζοντας τον εαυτό της ως ράπερ.

Άποψη: Η Radha Blank ίσως δεν είναι γνωστή στο ευρύ κοινό, όμως σίγουρα αξίζει να γίνει έπειτα από την πρώτη της ταινία, που σκηνοθέτησε, έγραψε και πρωταγωνίστησε και με την οποία κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φετινό φεστιβάλ του Sundance.

Η ταινία που είναι διαθέσιμη στο Netflix στην ουσία μπλέκει την αυτοβιογραφία με την μυθοπλασία καθώς βλέπουμε κάποιες πτυχές του ίδιου του εαυτού της.

Η Radha υποδύεται την Radha, μια θεατρική συγγραφέα που κάποτε είχε κερδίσει το βραβείο 30 under 30, για συγγραφείς κάτω των τριάντα που έχουν μέλλον, μόνο που το μέλλον δεν ήταν τόσο ελπιδοφόρο όσο πίστευαν. Έτσι φτάνει να κλείσει τα σαράντα και δεν έχει καταφέρει και πολλά. Έχει να ανεβάσει παράσταση στο θέατρο εδώ και δέκα χρόνια, από το 2010, πλέον είναι καθηγήτρια θεάτρου στο σχολείο με μαθητές που της την λένε για την αποτυχία στην καριέρα της και μια καριέρα που δεν λέει να αναγεννηθεί. Τι να κάνω, σκέφτεται, να γράψω ένα μιούζικαλ για την δουλεία;

Με όλα τα παραπάνω συνοψίζονται οι βασικές θεματικές μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της δύσκολης χρονιάς που διανύσαμε.

Οι θεματικές είναι κυρίως δύο: η μία είναι η ηλικία. Μια εποχή με εμμονή στην νεότητα και στην επιτυχία, πώς μπορεί να αποδεχτεί κάποιον που στα σαράντα του ακόμα προσπαθεί να επιτύχει τον στόχο του. Πόσο αποτυχημένο τον θεωρεί.

Το ζήτημα της κρίσης μέσης ηλικίας το έχουν αναλύσει πολλές φορές στο σινεμά, αλλά στην Σαραντάχρονη Έκδοση γίνεται με αφοπλιστική ειλικρίνεια και χιουμοριστική διάθεση χωρίς να χάνει την τραγικότητα. Άλλωστε η κωμωδία και η τραγωδία είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι απλώς διαφορετικές αναγνώσεις μιας κατάστασης. Έτσι, συμβαίνει και στην ταινία.

Η δεύτερη θεματική είναι το να είσαι μαύρος. Τι περιμένουν από σένα και με τι ζητήματα θεωρούν ότι πρέπει να καταπιαστείς. Η ίδια λέει κάποια στιγμή ότι δεν πρόκειται να κάνω ένα πορνό φτώχειας, ασκώντας κριτική στην επικρατούσα λογική που μια ταινία με μαύρους ήρωες θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι τραγική, γεμάτη δυσάρεστα γεγονότα, δολοφονίες, ξύλο και απέραντη φτώχεια. Μια απλή ιστορία για ένα μαύρο ζευγάρι μοιάζει να μην έχει γραφτεί από μαύρο, όπως της λέει ένας λευκός παραγωγός.

Πάνω από όλα, είναι μια σάτιρα τόσο κοινωνική για τον ηλικιακό ρατσισμό που υπόκεινται οι άνθρωποι και ίσως περισσότερο οι γυναίκες, όσο και απέναντι στον κινηματογράφο, το θέατρο, την τηλεόραση με τις ιστορίες που επιλέγει να διηγηθεί. Η ηρωίδα δεν αργεί να βρει άλλη διέξοδο, στην ραπ μουσική όπου και εκεί οι στίχοι είναι έντονα και εύστοχα επικριτικοί στα όσα συμβαίνουν. Η ίδια άλλωστε η Black έχει δουλέψει ως ράπερ, ένα ακόμα αυτοαναφορικό στοιχείο.

Μπορεί να επηρεάζεται πολύ από το σινεμά του Spike Lee ως προς την φόρμα και το ύφος με τον αυθορμητισμό και το ψευδοντοκιμαντερίστικο στιλ (ήταν σεναριογράφος στην σειρά του Netflix She’s Gotta Have It, που σκηνοθέτησε ο Lee, βασισμένη στην ταινία που είχε κάνει ο σκηνοθέτης παλιότερα), καταφέρνει όμως να έχει μια φρέσκια πνοή.

Είναι μια από τις πιο σύγχρονες ταινίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, που αφουγκράζεται το σήμερα και το κάνει τέχνη χωρίς να δραματοποιεί και να κάνει μελό, παρόλη την ασπρόμαυρη φωτογραφία του Eric Branco, που θα μπορούσε να την κάνει να μοιάζει παλιά. Και όμως λειτουργεί. Στέκεται με πρόδηλο δυναμισμό απέναντι σε όλα και με το κοφτερό και έξυπνο σενάριο συνεπαίρνει τον θεατή.

Μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις που κρύβει το Netflix.