David Byrne's American Utopia

Σύνοψη: Ο Σπάικ Λι (Da 5 Bloods, Black KKKlansman) κινηματογραφεί τον Ντέιβιντ Μπερν μαζί μια ομάδα μουσικών που ερμηνεύουν τραγούδια τόσο από την δισκογραφία του Μπερν με τους Talking Heads όσο και από τη σόλο καριέρα του.

Άποψη: "We know where we're going / But we don't know where we've been / And we know what we're knowing / But we can't say what we've seen / And we're not little children / And we know what we want / And the future is certain / Give us time to work it out." Road to Nowhere - Talking Heads

Οι λέξεις ευφυΐα και Ντέιβιντ Μπερν πάνε χέρι χέρι εδώ και δεκαετίες. Ο ψηλός και άχαρος frontman των Talking Heads, μιας μπάντας που ξεκίνησε μέσα στην έκρηξη του punk στη Νέα Υόρκη των ‘70s αλλά γρήγορα απέδειξε ότι η μουσική της δεν μπορούσε να μπει κάτω από υφιστάμενες ταμπέλες, δεν είναι ακριβώς αυτό που θα ονόμαζε κάποιος “κινηματογραφική φιγούρα”.

Το 1984, ο σπουδαίος σκηνοθέτης Τζόναθαν Ντέμι (Η Σιωπή των Αμνών) κυκλοφόρησε το “Stop Making Sense”, ένα υποδειγματικό concert film, από το οποίο έχει περάσει στη συνείδηση του κοινού η φιγούρα του Μπερν με το χαρακτηριστικό τετράγωνο σακάκι του. 36 χρόνια μετά, ο Μπερν φοράει πάλι ένα γκρι κοστούμι -χωρίς εκκεντρικές βάτες αυτή τη φορά- και πίσω από την κάμερα περνάει ο αεικίνητος Σπάικ Λι, ώστε να καταγραφεί μια performance του “American Utopia”, της συναυλίας/Broadway show, όπου ο Μπερν κάνει μια αναδρομή στη σπουδαία καριέρα του με τη βοήθεια 11 μουσικών και μιας φανταστικής χορογραφίας από την Άννυ Μπ. Πάρσονς.

Και η σύμπραξη Μπερν και Λι δεν θα μπορούσε να βρει καταλληλότερη στιγμή να προσγειωθεί στις οθόνες μας, καθώς είναι μια γιορτή δημιουργικότητας, μαεστρίας και ανθρωπιάς, ενώ μας υπενθυμίζει ότι η ζωντανή μουσική και ο χορός είναι και θα είναι πάντα μια εξιλεωτική εμπειρία. Πραγματικά δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μου είχαν λείψει οι συναυλίες μέχρι που στο τέλος του “American Utopia”, κι αφού είχα ρίξει χορό μέσα στο σπίτι υπό τους ήχους κομματιών όπως το “Burning Down the House” και του “Lazy”, έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν υπάρχει καλύτερο συλλογικό βίωμα από ένα καλό live.

Φυσικά, επειδή εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα Spike Lee Joint, o συνδυασμός ήχου και εικόνας είναι άψογα δουλεμένος, πράγμα απολύτως αναμενόμενο εάν σκεφτούμε τον τρόπο με τον οποίο ο Λι ενσωματώνει τη μουσική στις ταινίες του.

Η κάμερά του κινείται γύρω και πάνω από τα σώματα στη σκηνή με ρυθμό και ζωντάνια, με τον Μπερν να είναι διαρκώς στο επίκεντρο.

Είναι ένας master of ceremonies που μπορεί να μην εχει στόφα παραδοσιακού rock star, κρατάει όμως στα 68 του χρόνια αναλλοίωτη αυτή τη μυστηριώδη και παιχνιδιάρικη αύρα του ανθρώπου για τον οποίο η μουσική κρύβει πάντα μια καινούργια ανακάλυψη.

Το θερμό χειροκρότημα είναι το λιγότερο που αξίζει και στους 2 τους, για αυτό το αναπάντεχο δώρο. Βάλτε το να παίζει, δυναμώστε την ένταση και ετοιμαστείτε για 2μιση ουτοπικές ώρες!