Body cam

Σύνοψη: Η Renee είναι μια αστυνομικός που βρίσκεται ακόμα σε εύθραυστη ψυχολογική κατάσταση,  αφού έχασε τον γιο της από ατύχημα σε πισίνα. Διερευνώντας τον βίαιο θάνατο ενός συναδέλφου κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου ελέγχου οδήγησης, η Renee ακολουθεί στοιχεία για μια μυστηριώδη γυναίκα που εμφανίζεται σε πλάνα που βρέθηκαν σε περισσότερες από μία σκηνές εγκλήματος.

Παραδόξως, η Renee είναι το μόνο άτομο που μπορεί να δει αυτό το βίντεο - και το πλάσμα- σκιά που αποκαλύπτεται σπασμωδικά , προτού εξαφανιστεί. Τα φρικτά απομεινάρια των θυμάτων, όμως, είναι ορατά σε όλους.

Άποψη: Ο σκηνοθέτης Μαλίκ Βιτάλ και οι σεναριογράφοι Νίκολας ΜακΚάρθι και Ρίτσμοντ Ρίντελ φαίνεται να στοχεύουν σε ένα αστυνομικό θρίλερ με… κοινωνική συνείδηση. Με την αστυνομική βαρβαρότητα να αποτελεί τα τελευταία δύο χρόνια ένα από τα πιο κρίσιμα θέματα στην Αμερική, είναι ήδη δύσκολο να παρακολουθήσει κάποιος μια ταινία για την αστυνομική βία -έστω και αν πρόκειται για προϊόν φαντασίας- χωρίς τα φαντάσματα της πραγματικής βίας, του ρατσισμού και της διαφθοράς να αιωρούνται από πάνω του. Υπό αυτή την έννοια, η ταινία πιάνει τον παλμό της επικαιρότητας.

Δυστυχώς, όμως, η δομή της και η εξέλιξη της πλοκής δεν πετυχαίνουν να διατηρήσουν σε υψηλά επίπεδα τον παλμό του θεατή. Το φάντασμα στο Body Cam λειτουργεί ως μεταφορά για τον αόρατο φόβο που νιώθουν συχνά οι μαύροι Αμερικανοί όταν έρχονται αντιμέτωποι με την αστυνομία, αλλά η πρόθεσή του δεν αποκαλύπτεται παρά αργά στην ταινία, πολύ αφότου θα μπορούσε να αντικατοπτρίσει την ένταση του πραγματικού κόσμου. Είναι ένα κρίσιμο δομικό σφάλμα στο σενάριο, που τελικά εστιάζει σε ένα παρωχημένο τροπάριο ταινιών τρόμου, με αίμα, κραυγές και τα κλασικά κλισέ, χωρίς να προκαλεί κανένα σοβαρό σασπένς.

Παρά το… εύφλεκτο υλικό της, η ταινία μοιάζει παράξενα απόμακρη.

Οι ελλιπώς σκηνοθετημένες σκηνές και το ασύνδετο μοντάζ κάνουν τις βασικές σεκάνς μπερδεμένες. Το σενάριο δεν εμβαθύνει στις ψυχολογικές διακυμάνσεις των χαρακτήρων. Οι τελικές σκηνές φαίνονται βιαστικά γυρισμένες και αφήνουν αδιευκρίνιστα σημαντικά ερωτήματα. Υπάρχουν δύο γυναίκες που υποφέρουν στην καρδιά αυτής της ιστορίας, όμως, οι σκηνοθέτες επικεντρώνονται τόσο πολύ στο να δώσουν μορφή στην οργή, που αποτυγχάνουν να μας συνδέσουν με τη θλίψη από την οποία πηγάζει.

Τέλος, ο τίτλος της ταινίας έχει να κάνει με την κάμερα που κρατούν πάνω τους οι αστυνομικοί ώστε να καταγράφονται οι κινήσεις και οι αντιδράσεις τους. Το concept πάει να θυμίσει κάτι από το ανατριχιαστικό “Rec”, του 2007. Και ίσως γι΄αυτό η διάψευση των προσδοκιών του θεατή έρχεται τόσο γρήγορα.

Μάρω Ζουγανέλη