Comet

Το “Comet” του 2014 μπορεί να χαρακτηριστεί ως “dramedy” ή ακόμα και ως “sci-fi romance,” κανένας όμως από τους συγκεκριμένους όρους δεν αρμόζει στην ταινία αυτή.  Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο (σε σενάριο του ιδίου) του Sam Esmail, δημιουργού του πολύ πετυχημένου τηλεοπτικού «Mr. Robot»: το Comet είναι μια ταινία ανεξάρτητης παραγωγής με πρωταγωνιστές τους Justin Long (Live free or die hard, Tusk, Going the Distance, He’s Just not that Into You) και Emmy Rossum (Shameless, The Phantom of the Opera, The Day after Tomorrow), οι οποίοι υποδύονται τον ασφυκτικά αντιπαθή Dell και την “manic pixie dream girl” Kimberly. Με ατού το καλογραμμένο του σενάριο και την πειστική διεύθυνση φωτογραφίας, το Comet καταφέρνει να είναι μια πρωτότυπη ρομαντική ιστορία για την μαγεία του έρωτα που συνάμα είναι ένα συναίσθημα χαράς και πόνου. Σε συνδυασμό με την πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά και τις αξιέπαινες ερμηνείες των πρωταγωνιστών,  το αναδεικνύουν σε μία ταινία που πλέκει αριστοτεχνικά την φαντασία με την πραγματικότητα, μετατρέποντας μας ανήμπορους στο να κατανοήσουμε τί ακριβώς συμβαίνει, αν και το μήνυμα που προσπαθεί, και τελικά καταφέρνει, ο Esmail να περάσει, παραμένει άθικτο.

Η ιστορία αρχίζει με τον σκηνοθέτη να μας προειδοποίει πως τα γεγονότα που θα παρακολουθήσουμε λαμβάνουν χώρα σε μερικά παράλληλα σύμπαντα κατά την διάρκεια έξι ετών και συνεχίζει με την κλασική πλοκή σεναρίου “boy-meets-girl,” την οποία και ερωτεύεται με την πρώτη ματιά. Εκεί είναι που σταματάνε οι ομοιότητες ανάμεσα στο Comet και σε οποιοδήποτε άλλη ρομαντική κομεντί, καθώς ο Dell είναι ένας κυνικός, τoξικός, εγωπαθής τύπος, ο οποίος διαγνώστηκε από την ψυχοθεραπεύτρια του ως ναρκισσος, πράγμα το οποίο δεν φαίνεται να τον εντυπωσιάζει, καθώς πράγματι μπορεί να είναι ο πιο έξυπνος από όλους. Είναι ο άντρας που φαινομενικά δεν πιστεύει στον έρωτα, μέχρι που ερωτεύεται παράφορα την Kimberly. Η Kimberly είναι ακριβώς το αντίθετο από τον Dell, καθώς εμφανίζεται να είναι σχεδόν αφελής, γλυκία, οξύθυμη, και αστεία γυναίκα. Η Rossum δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία καθώς μπορεί και μεταμορφώνεται από την γλυκιά Kimberly στην καχύποπτη και μανιακή Kimberly, που μονίμως αμφιβάλει για τα συναισθήματα του Dell.

Η ταινία έχει πολλές παρελθοντικές αναδρομές, αλλά και μελλοντικές αναφορές, σπάζοντας έτσι την παραδοσιακή δομή της “αρχής-μέσης-τέλους.” Εξ’αλλου, ακούμε τον Esmail μέσω της Kimberly να μας λεεί πόσο μισεί την έννοια του χρόνου, για αυτό και η ταινία δεν ακολουθεί γραμμικά τα γεγονότα, μεταφέροντάς μας έτσι μεταξύ πέντε διαφορετικών χρονικών εμπειριών κατά την διάρκεια των οποίων παρακολουθούμε τους Dell και Kimberly να τσακώνονται, να αγαπιούνται, και να χωρίζουν. Το Comet δεν είναι μια ταινία για το πώς όλα καταλήγουν αισίως για τους χαρακτήρες, αλλά για όλα τα συναισθήματα (καλά και άσχημα) που βιώνουν, ίσως γι’ αυτό μπορεί την ιστορία αυτή να την αισθανθείς πιο οικεία και όχι άλλο ένα Χολυγουντιανό ψέμα. Σύμφωνα με τον Esmail, η δομή του φιλμ είναι όπως η εμπειρία ενός ανθρώπου όταν περνάει έναν χωρισμο: αρχίζει και θυμάται, έχει flash-backs από τις στιγμές που έζησε μαζί με το ταίρι του. Όπως λέει και η Kimberly, τα όνειρα είναι κάτι σαν αμφίσημες απεικονίσεις του ποιοί είμαστε, είμασταν ή μπορούμε να είμαστε. Και εμείς (ως θεατές), αλλά και οι χαρακτήρες, βιώνουμε κάτι σχεδόν ονειρικό, όπου η φαντασία μπερδεύεται με την πραγματικότητα. Και αναρωτιόμαστε μαζί τους αν αυτό που παρακολουθούμε είναι όνειρο ή αλήθεια.

Η βασική του πρόθεση του Esmail είναι, αψηφώντας την χρονική σειρά, να δημιουργήσει κάτι διαχρονικό, σαν ένα καλαίσθητο έργο τέχνης με καθολική σημασία, που παρομοιάζει όχι μια ταινία αλλά έναν πίνακα. Μέσω της αισθητικής και της θεματολογίας, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα κινηματογραφικό κομψοτέχνημα το οποίο είναι αδύνατον να μην μας προκαλέσει αγνά συναισθήματα.

Φανή Βασιλοπούλου