To the bone

Το Netflix έχει αποδείξει πολλές φορές πως προσπαθεί να αποτελεί μία επίκαιρη πλατφόρμα και ιδιαιτέρως πολύπλευρη, θίγοντας θέματα που απασχολούν την κοινωνία και προωθώντας την συζήτηση πάνω σε αυτά. Πρόσφατο παράδειγμα και το 13 reasons why που θίγει τη αυτοκτονία μίας έφηβης. Αρκετές είναι οι φορές που το έχει καταφέρει ικανοποιητικά. Οι διατροφικές διαταραχές είναι ένα θέμα που δεν έχει θιχτεί βέβαια σε ικανοποιητικό βαθμό από τις ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει, και δυστυχώς, μπορεί κανείς να παρατηρήσει, πως τις φορές που κάτι τέτοιο έχει συμβεί, το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον απογοητευτικό.

Το ίδιο ισχύει και για το To The Bone, την ταινία της Marti Noxon, σε παραγωγή του Netflix, η οποία διηγείται την ιστορία της Έλεν (Lily Collins), μίας 20άρας κοπέλας που πάσχει από νευρική ανορεξία και προσπαθεί να θεραπευτεί από αυτή.

Το θέμα είναι ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά πρακτικά το ίδιο δύσκολος είναι κι ο τρόπος με τον οποίο θα γυριστεί μία ταινία με αυτό το θέμα. Η Lily Collins χρειάστηκε να υποβληθεί σε μία ιδιαίτερα σοκαριστική μεταμόρφωση, χάνοντας πολλά κιλά για τον ρόλο. Έτσι, περιμένει κανείς να δει κι ένα αποτέλεσμα άξιο των προσδοκιών και της ταλαιπωρίας. Ο στόχος δεν θα έπρεπε να είναι άλλος από το να δοθεί φως στο θέμα και αυτό να προσεγγιστεί πολυπρισματικά, κάτι που η εν λόγω ταινία αποτυγχάνει παταγωδώς να πράξει.

Κι εξηγώ. Όσο ευγενείς κι αν είναι οι προθέσεις -η σκηνοθέτης και σεναριογράφος, μάλιστα, δήλωσε πως εμπνεύστηκε την ιστορία από προσωπικές της εμπειρίες- αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως η ταινία κάνει περισσότερο κακό παρά καλό, αφού αποτελεί ένα συνονθύλευμα στερεοτυπικών αναπαραστάσεων και άβολων, άτοπων στιγμών. Αρχικά, βλέπουμε το στερεοτυπικό πρότυπο της λευκής, εύθραυστης νεαρής κοπέλας από προβληματική οικογένεια, με τον πατέρα απόντα (κυριολεκτικά και μεταφορικά, αφού δεν βλέπουμε ποτέ κανέναν ηθοποιό να τον υποδύεται) και τη μητέρα ανήμπορη να ανταπεξέλθει στον ρόλο της μητρότητας, να φαίνεται το λιγότερο υστερική και να ζει στην άλλη άκρη της χώρας με τη σύντροφό της, κάνοντας διαλογισμό και θέλοντας να εφαρμόσει νέες μεθόδους ίασης, όπως να ξαναταΐσει την κόρη της με μπιμπερό, για να γεφυρώσουν την σχέση τους (σκηνή, που σε κάνει το λιγότερο να νιώσεις μπερδεμένος, εάν όχι και παράξενα).

Το επόμενο στερεότυπο ακούει στο όνομα Keanu Reeves… ο φίλτατος Reeves υποδύεται τον νέο, ωραίο κι έξυπνο γιατρό, που έχει αναλάβει τον ρόλο του «θεραπευτή των γυναικών». Το κλασικό πατριαρχικό πρότυπο του άνδρα γιατρού-παντογνώστη που θέλει να προφυλάξει την αδύναμη νεαρή ύπαρξη κάτω από τις φτερούγες του, φαντάζει αδικαιολόγητα τετριμμένο.

Όταν μία ταινία τέτοιας θεματικής δεν εξερευνά βαθύτερες προεκτάσεις σχετικά με τις κοινωνικές κατασκευές του ρόλου και το μόνο που κάνει είναι να αναπαράγει μία μέτρια κατανόηση του θέματος, από μονάχα τη σκοπιά ενός μέσου δυτικού θεατή, τότε περισσότερο βλάπτει παρά έχει κάποιο θετικό αντίκρισμα. Η κοινωνική και πολιτισμική ταυτότητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη συγκεκριμένη διατροφική διαταραχή, όπως και η επανάσταση ενάντια στις επικρατούσες νόρμες, και μία αδαής ανάλυση, όπως αυτή στην οποία προβαίνει το To The Bone, είναι το λιγότερο προσβλητική, εάν όχι κι επικίνδυνη.

Κρίμα...