Shut up and play the hits

Πλέον κλασικό

Οι σκηνοθέτες Lovelace και Southern (της φήμης του εξαιρετικού No distance left to run των Blur) ανέλαβαν τρία πράγματα: να κινηματογραφήσουν τη συναυλία, τον ηγέτη της μπάντας, Τζέιμς Μέρφι ολόκληρη την επόμενη μέρα της... νέας του ζωής και μια συνέντευξή του με έναν μουσικοκριτικό μία μέρα πριν το live. Οι τρεις αυτές «ιστορίες» παίζουν παράλληλα με βάση βέβαια τη μουσική.

Το live (βλέπουμε 8,9 τραγούδια από το σχεδόν 4ωρο σόου τους) είναι καταπληκτικά δοσμένο, οι σκηνοθέτες «συλλαμβάνουν» ενέργεια, ένταση, θόρυβο και συναισθήματα μιας τόσο έντονης βραδιάς.

Το 24ωρο του Μέρφι μαζί με τη συνέντευξη, λειτουργεί ιδανικά ως εξομολόγηση –ως έναν βαθμό- ενός μεγάλου καλλιτέχνη, που ενώ είναι μόνιμα περικυκλωμένος από hipsters σε ΗΠΑ και Αγγλία, αυτός παραμένει γήινος, ευφυής, με χιούμορ και μηδενική ματαιδοξία, απόδειξη η απόφαση να διαλύσει τη μπάντα στο ζενίθ της.

Η συναυλία λειτουργεί «πωρωτικά», κυρίως αν είσαι φαν, με συνεχή highlights –κορυφές τα All my friends, Losing my edge- αλλά το «ζουμί» βρίσκεται στα λόγια του Μέρφι περί τέχνης, δόξας και μιας ήσυχης ζωής που είναι πλέον μπρος του μετά από ένα «διάλλειμα» μιας δεκαετίας. Το «αντίο» σε μια μεγάλη μπάντα είναι κυριολεκτικά γλυκόπικρο, μεγαλειώδες και πλέον κλασικό στα μουσικά ντοκιμαντέρ.

Και όχι, οι Daft Punk δεν έπαιξαν ποτέ στο σπίτι του..

Γιάννης Λυμπέρης