Crip Camp

Το ντοκιμαντέρ του Netflix, που έκανε πρεμιέρα τον Ιανουάριο στο Sundance, και έχει το ζεύγος Obama ως executive producers, εξερευνά τον τρόπο που το Camp Jened, μία χίπικη κατασκήνωση για άτομα με αναπηρίες, συνδέθηκε με το κίνημα για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρίες στην Αμερική του 70’. Η ταινία βασίζεται στο υλικό που τράβηξε ο James LeBrecht, σε ηλικία 15 ετών, όταν το 1971 επισκέφτηκε την κατασκήνωση. Ο LeBrecht συνυπογράφει τη σκηνοθεσία της ταινίας με τη Nicole Newnham και μέσα από το ασπρόμαυρο υλικό των εφηβικών του χρόνων, ρίχνει φως στα παιχνίδια του baseball, τους πρώτους έρωτες, τις πλάκες και τις παθιασμένες συζητήσεις, που ανέθρεψαν τελικά μία νέα γενιά ακτιβιστών.

Η χαλαρή ατμόσφαιρα και η μουσική του 70’ αλλά και το γεμάτο αυθορμητισμό ασπρόμαυρο footage, αναδεικνύουν μία αίσθηση ελαφρότητας και ανεμελιάς, που δεν έχουμε ίσως συνηθίσει σε αντίστοιχα θέματα. Νεαροί που θέλουν να χορέψουν, να καπνίσουν να γκρινιάξουν για τους γονείς τους, που δεν φοβούνται να αυτοσαρκαστούν, χωρίς συμβατικότητα ή πολιτική ορθότητα, συνειδητοποιούν ότι έχουν τις ίδιες ανάγκες και επιθυμίες με τους υπόλοιπους, και μαθαίνουν πως να βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις και στην αλληλεγγύη της κοινότητάς τους.

Έτσι το ντοκιμαντέρ, στο δεύτερο και πιο ενδιαφέρον μέρος του, ακολουθεί τους κατασκηνωτές στη μετέπειτα ζωή τους, και συνδέει τις εμπειρίες του με την σύσταση του αντίστοιχου κινήματος για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρίες, το οποίο διεκδίκησε και πέτυχε σημαντικές αλλαγές στον τρόπο που η αμερικανική κοινότητα και πολιτεία αντιμετωπίζει την κοινωνική αυτή ομάδα μέχρι και σήμερα.  

Κορύφωση της δραστηριότητας τους, η 28ήμερη κατάληψη ενός ομοσπονδιακού γραφείου στο Σαν Φρανσίσκο το 1977, μία ειρηνική διαμαρτυρία που ανέδειξε το πείσμα και τις ικανότητες των ακτιβιστών ενός κινήματος, που εντελώς άδικα μας είναι λιγότερο γνώριμο από άλλα αντίστοιχα της περιόδου.

Με αυτό τον τρόπο το Crip Camp, γεμάτο ανόθευτο και ειλικρινές υλικό, με άλλοτε όμορφες, άλλοτε άβολες και ενίοτε σκληρές εικόνες και ιστορίες, επικεντρώνεται σε μία μειονότητα, την κουλτούρα και την ιστορία της οποίας έχουμε παραμελήσει. Όμως αυτό που πετυχαίνει κυρίως η ταινία, είναι να μας υπενθυμίσει ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι γεμάτοι ικανότητες και φιλοδοξίες, βρίσκονται συχνά περισσότερο αδικημένοι όχι από τη φύση τους αλλά από την κοινωνία μας.