Mission impossible: Ghost protocol

Ο Τομ, ο ακροβάτης...

Σίγουρα καλύτερο από το 2ο του Τζον Γου και μάλλον και το 3ο του Τζέι Τζέι Έιμπρααμς (όχι όμως και από το πρώτο του Μπράιαν Ντε Πάλμα...), το Ghost Protocol προσπαθεί να μιμηθεί το πρότυπο του Jason Bourne και όσον αφορά τον ρυθμό τα ψιλοκαταφέρνει, παρά τις σεναριακές απιθανότητες που όσο και αν τις αναμένεις (και δεν σε ενοχλούν, αν θες απλά να ξεσκάσεις με μια καλογυρισμένη περιπέτεια), σε ορισμένα σημεία ξεπερνούν και την πιο γόνιμη φαντασία.

Επίσης θέλει να μιμηθεί το στυλ του James Bond στην γκατζετολατρεία και (χωρίς να αποτελεί βλασφήμια) εκεί του δίνεις μερικά credit. Ο Κρουζ (16 ολόκληρα χρόνια μετά το πρώτο) είναι στο στοιχείο του, ορισμένα από τα ομολογουμένως εντυπωσιακά... ακροβατικά του, πληροφορούμαστε από το δελτίο τύπου ότι τα έκανε μόνος του (wow), ενώ το υπόλοιπο καστ κρατάει μια χαρά, ο ρυθμός είναι (όπως προείπα) καταιγιστικός, τα εφέ υψηλού επιπέδου (αυτό έλειπε).

Με λίγα λόγια το ευχαριστιέσαι και με το παραπάνω, τελειώνει, το ξεχνάς.

Απόστολος Κίτσος