Mαντς Μίκελσεν, το φουγάρο και γκαραζιές στο Bassy

Έφτασε ο καιρός για την τελευταία ανταπόκριση από το φετινό κινηματογραφικό φεστιβάλ του Βερολίνου που το χαρήκαμε πολύ σαν Move It, καθώς μαζευτήκαμε μια μεγάλη παρέα και μοιραστήκαμε εμπειρίες και ενθουσιασμό. Και κρύο, ειδικά τις πρώτες 5 ημέρες.

Μη νομίσεις ότι η Berlinale είναι αψεγάδιαστη. Μπορεί τα μεγέθη σε σχέση με τα αντίστοιχα ελληνικά φεστιβάλ να μην είναι συγκρίσιμα, ωστόσο παρά την δεδομένη εμπειρία τους, μικρά λάθη και εσφαλμένες εκτιμήσεις δεν λείπουν, ενώ συχνά δεν βοηθά και η απαράμιλλη τυπολατρεία των διοργανωτών. Βέβαια, λάμψη υπάρχει άφθονη, ποσότητα σε ταινίες υπεραρκετή (αν και για τον μέσο όρο της ποιότητας διατηρώ μια ένσταση φέτος), αλλά σε κάποιους ίσως δεν αρέσει το γεγονός ότι σε social events συναφή αποκλειστικά με το φεστιβάλ, υπάρχει τόσο μια ένδεια, όσο και μια μυστικοπάθεια. Προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου, διότι πάντα ανεβαίνω Βερολίνο με παρέα από την Ελλάδα και τις ώρες πριν φεστιβάλ διασκεδάζουμε μαζί. Δεν είναι το ζητούμενο δηλαδή, η συναναστροφή με ξένους συνάδελφους.

Το Βερολίνο υπάρχει φυσικά και εκτός Φεστιβάλ και όχι απλά υπάρχει, αλλά τα σπάει. Βέβαια, ειδικά το ανατολικό, έχει μια alternative-punkoπρώιμα 80s-easy going αισθητική που αν σου πάει, θα την ακούσεις τρομερά. Με αμέτρητες επιλογές σε μπαρ, γκαλερί, πάρτι, φαγητό, ρούχα και αξεσουάρ (αν θες να ψωνίσεις), δεν παίζει να βαρεθείς. Και φυσικά να προσθέσω το λει-τουρ-γι-κό-τα-το μετρό, παράμετρος βασική για τον επισκέπτη.

Τριγυρνούσα λοιπόν στο Hayatt (εκεί που διεξάγονται και οι συνεντεύξεις τύπου μεταξύ άλλων) και έψαχνα για έναν καλό φίλο από τον «χώρο». «Θα με βρεις εκεί που είναι οι καπνιστές», μου είπε. Δεν έχω καπνίσει ποτέ στη ζωή μου και το τελευταίο που θα ψάξω σε ένα ξενοδοχείο είναι ο χώρος καπνιστών.

Πάντως, είχε την πλάκα του: περιπλανήθηκα κάποια λεπτά πριν ρωτήσω κάποια υπάλληλο, ελπίζοντας ότι θα τον εντοπίσω μόνος μου. Ούτε κατά διάνοια. «Ελάτε, θα σας οδηγήσω εγώ», μου είπε η ευγενέστατη κυρία και με πήγε σε ένα πορτάκι δίπλα στην receprion.

Το ανοίγω, μπαίνω μέσα και βρίσκομαι ξαφνικά σε ένα δωμάτιο με τέσσερις σκούρο μπορντό τοίχους, δερμάτινες πολυθρόνες, με εξαερισμό αλλά χωρίς παράθυρο (!), όπου έπνιγαν το θεριακλίκι τους (αλλά και πνίγονταν από την κάπνα) οι καπνιστές. Ξεφτίλα, σκέφτηκα, αλλά τέλος πάντων, στο ακριβώς δίπλα τραπέζι κάθονταν μια ομάδα χαρούμενων Δανών (και κυρίως Δανέζων) με το ασφυξιογόνο κλίμα να μην δικαιολογεί τέτοια ευφορία.

Ώσπου μετά από λίγα δευτερόλεπτα άνοιξε η πόρτα, μπήκε ο Μαντς Μίκελσεν (μη κάνεις πως δεν τον ξέρεις, τον έμαθες μεν από το Pusher του Ρεφν, αλλά έφτασες να τον βλέπεις και στο Casino Royale να παίζει τον αντίπαλο του Τζέιμς Μποντ, μέχρι και το Clash of the Titans. Στο Βερολίνο βρέθηκε για το Royal Affair). Οι Δανέζες που λέγαμε άρχισαν να σκάνε διάπλατα συντονισμένα χαμόγελα, αν και θα πρέπει να σημειώσω ότι ήταν κυρίες και δεν επιχείρησαν ακραίες εκδηλώσεις θαυμασμού, δεδομένου ότι ο 45άρης Μαντς είναι μια χαρά εμφανίσμος και στυλάτος άντρας.

Και θεριακλής να σημειώσω, οπότε βλέποντάς τον να ανάβει το ένα πίσω από το άλλο στο δεκάλεπτο που κάθισε πριν την επόμενη συνέντευξη, είπα να μη του τα «πρήξω» και απλά –αφού συστήθηκα- τόνισα χαριτολογώντας: «Hollywood doesn’t become you, more indies please». «Τhey pay a lot, so for the moment both…» απάντησε γελώντας και μάλλον είχε δίκιο.

Για το La chispa de la vida του Άλεξ Ντε Λα Ινγκλέσια (βλέπε Balada triste de trompeta) σου έγραψα σε προηγούμενο σημείωμα (απολυμένο στέλεχος διαφημιστικής εταιρείας παθαίνει ατύχημα και βρίσκεται καθηλωμένος ανάσκελα με σίδερο μπηγμένο στο πίσω μέρος του κεφαλιού του και μέχρι να αποφασιστεί από τους γιατρούς πως θα σωθεί, στήνεται γύρω του ένα θέατρο του παραλόγου με διαφημιστές, δημοσιογράφους, κανάλια, πολιτικούς και την οικογένειά του).

Προσεχώς θα διαβάσεις και review από αυτό γκροτέσκο (και ευφυώς μονταρισμένο) πινγκ πονγκ καταστάσεων που πολύ δύσκολα θα βρει διανομή στην χώρα μας. Και συνέντευξη του σκηνοθέτη σου έχω...

Τελευταίο βράδυ το περάσαμε στο Bassy (Schonhauser Allee 176) που είχε δύο συμπαθητικά live (αρχικά μια garage rockabilly girl band, τις Mokkers που δεν ήταν άσχημες και έπειτα τους Purcells που προσπάθησαν να προσφέρουν μια μίξη από Blur και Madness με art rock γέφυρες, χωρίς να είναι κακοί, τους αδικούσε ο άθλιος frontman...).

Στη συνέχεια όμως ο dj ήταν σε μεγάλα κέφια και με φουλ τζαζιές και σιξτίλες έπαιξε μουσικές... Verve (για να μη ξεχνιόμαστε) και τους είχε όλους στον χορό και τον πανηγυρισμό για ένα δίωρο.

Και του χρόνου με υγεία.

Απόστολος Κίτσος